Η παγκόσμια πολιτική σκηνή σπάει σε κομμάτια. Η προσοχή στρέφεται από το διεθνικό στο εθνικό. Από το κεντρικό στο περιφερειακό. Διανύουμε την εποχή της εσωστρέφειας, όχι μόνο στην Ελλάδα. Η τάση αυτή είναι εξ ορισμού αντίθετη προς την ίδια την ύπαρξη της Ένωσης. Οι πολίτες των κρατών-μελών δεν ταιριάζουν. Το ερώτημα είναι: Θέλουν να ταιριάξουν; Θέλουν την Ένωση;
Η εκλογή Τραμπ ήταν ένα σημάδι των Αμερικανών πολιτών στην οριοθέτηση του χώρου τους, μια επιλογή εσωστρέφειας της κοινωνίας. Αντίστοιχα και το δημοψήφισμα για το Brexit, καθώς και η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη είναι γεγονότα που δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της νέας εσωστρεφούς πολιτικής περιόδου.
Στη Γαλλία, υποστηρικτές του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν κάνουν πολιτικό διάλογο με trolls και memes. Χαρακτηρίζουν δε τους αριστερούς συντηρητικούς. Παράδοξο, αλλά αυτό σηκώνει πολλή κουβέντα. Εκείνο που αλλάζει, επικαιροποιείται και ταιριάζει στη σύγχρονή του εποχή, είναι μοντέρνο. Εκείνο που διατηρεί επιχειρήματα και νοοτροπία, που δεν εναρμονίζεται με τις σύγχρονες συνθήκες απορρίπτεται ως αναχρονιστικό. Η στροφή προς τον συντηρητισμό ήταν πάντα η απάντηση της πολιτικής και των πολιτών όταν κάτι φόβιζε. Ο φόβος του πολέμου, ο φόβος της τρομοκρατίας. Δεν αναφέρεται ο φόβος της ένδειας από τη στιγμή που οι οφειλέτες υψηλών αλλά και μικρών ποσών έπαψαν να πληρώνουν.
Η εσωστρέφεια καταλήγει δυστυχώς να πρωταγωνιστεί και στις τοπικές κοινωνίες, με τους τοπικούς άρχοντες να εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες για πολιτικό όφελος. Γίνεται πια βίωμα για κάθε έναν πολίτη ξεχωριστά. Γίνεται ζήτημα προσωπικό. Γι’ αυτό και σε τοπικές κοινωνίες ομάδες ακραίων ιδεολογιών εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις και πολώνουν τους κατοίκους.
«Όταν είσαι στη Ρώμη, κάνε ό,τι κάνουν οι Ρωμαίοι» λέει μια βρετανική παροιμία. Στην περίπτωσή μας, αυτό θα σήμαινε εσωστρέφεια παντού. Την απάντηση όμως έδωσε η πόλη της Λιβαδειάς. Πριν από λίγους μήνες οι κάτοικοι διαμαρτυρήθηκαν γιατί πρόθεση του κράτους ήταν η δημιουργία hotspot σε χωράφια έξω από την πόλη, με ό,τι αυτό θα σήμαινε για τις συνθήκες διαβίωσής τους. Εν τέλει ο δήμος, όλες οι τοπικές παρατάξεις και οι σύλλογοι συμφώνησαν στην ομαλή ένταξη των προσφύγων στην πόλη με πλήθος δράσεων. Ενοικίασαν διαμερίσματα, ώστε να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς. Επιπρόσθετα, διοργανώνουν εκδηλώσεις για τη συγκέντρωση ρούχων, τροφίμων, φαρμάκων, αλλά και παιχνιδιών για τα παιδιά επ’ αφορμής του Πάσχα. Σαφώς και υπήρξαν κάποιοι που διαφώνησαν και φοβήθηκαν. Όμως σήμερα, λίγους μήνες μετά, οι πρόσφυγες ζουν στις γειτονιές χωρίς να ενοχλούν και χωρίς να δημιουργούν επεισόδια. Όταν δεν ταιριάζουν οι άνθρωποι, μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά, αρκεί να το θέλουν. Το ερώτημα είναι: Θέλουν;
