Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η κυβέρνηση εννοεί να εκτίθεται άνευ λόγου και αιτίας. Και εντελώς απρόκλητα. Όταν στελέχη της, και κορυφαία στελέχη μεταξύ αυτών, θέτουν κάθε τόσο ημερομηνίες - ορόσημα για το κλείσιμο της αξιολόγησης. Από τον περασμένο Νοέμβριο ήδη. Κι από κει στον Δεκέμβριο, στον Ιανουάριο, στον Μάρτιο. Με όρους βεβαιότητας δε. Δημιουργώντας, ευλόγως, στον λαό θετική αναμονή. Για να τον απογοητεύσουν στη συνέχεια.
Δεν θα ήταν άραγε φρονιμότερο, και επωφελέστερο για τους ίδιους, να σιωπήσουν; Ώσπου, τουλάχιστον, να φανεί πραγματικό φως;
Η κυβέρνηση Τσίπρα διαθέτει ήδη μεγάλη πείρα διαπραγματεύσεων με τους δανειστές της χώρας. Τα δύο χρόνια (και τι χρόνια, έτσι;) που κυβερνά και συνεχώς διαπραγματεύεται την κάνουν, λογικά, ικανή να διακρίνει δεδομένα, δυνατότητες, ευκαιρίες, δυσχέρειες, εμπόδια, τρικλοποδιές, συσχετισμούς, τα πάντα. Έτσι ώστε δεν της επιτρέπονται παρανοήσεις και ψευδαισθήσεις. Ούτε της συγχωρούνται, πλέον, «αυταπάτες».
Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σημερινή κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά. Τόσο σκληρά όσο καμιά από τις προηγούμενες της μνημονιακής επταετίας. Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για την καθυστέρηση ευθύνονται, κατά κύριο λόγο, οι δανειστές, του ΔΝΤ προεξάρχοντος. Με τις όλο και περισσότερες και βαρύτερες απαιτήσεις που προβάλλει. Τις «εκτός πλαισίου», τις πέραν της συμφωνίας του καλοκαιριού του 2015 απαιτήσεις. Ναι, δεν υπάρχει επίσης αμφιβολία ότι οι καθυστερήσεις στο κλείσιμο των αξιολογήσεων (και της τρέχουσας βεβαίως) είναι βλαπτικές για την οικονομία. Προπάντων σε επίπεδο κλίματος. Αλλά η ίδια η οικονομία μήπως δεν είναι, πάνω απ’ όλα, κλίμα; Και όσο μεγαλύτερες οι καθυστερήσεις τόσο μεγαλύτερη η επιβάρυνση και τόσο δυσκολότερα αναστρέψιμη.
Και είναι ακριβώς εδώ που ανακύπτει το μεγάλο ερώτημα. Αν για να προλάβεις τις εκ των καθυστερήσεων της αξιολόγησης επιβαρύνσεις, είναι καλύτερα να δεχτείς γρήγορα-γρήγορα όλα όσα σου ζητούνται. Ακόμα κι αν πρόκειται για ρυθμίσεις που θα τις υποστούν δραματικά η χώρα και ο λαός για δεκαετίες. Που αυτές κι αν είναι δύσκολα αναστρέψιμες. Το μεγαλύτερο τμήμα της αντιπολίτευσης, καθώς και οι κατά σύστημα «φιλομνημονιακά» δημοσιολογούντες προτείνουν, ολοφάνερα, την πρώτη εκδοχή. Η σημερινή κυβέρνηση επιλέγει τη δεύτερη. Και καλά κάνει. Αρκεί η επιλογή της να ακολουθείται από επιδεξιότητα διαπραγματευτικών χειρισμών τέτοια ώστε στο τέλος της ημέρας το αποτέλεσμα να τη δικαιώσει...
Ποιος ναρκοθετεί την προσπάθεια;
Η Ν.Δ. προβάλλει, κατά προτεραιότητα, ένα περίεργο και όλως αστήρικτο εφεύρημα. Ότι η ίδια η καθυστέρηση στο κλείσιμο της διαπραγμάτευσης προσθέτει νέες απαιτήσεις εκ μέρους των δανειστών. Φέρνοντας μάλιστα ως παράδειγμα την αιτούμενη σήμερα ολοσχερή εργασιακή απορρύθμιση. Πρόκειται για απολύτως φαντασιακό και, φυσικά, εντελώς μετέωρο «επιχείρημα», δεδομένου ότι είναι πάνω από έξι μήνες που το ΔΝΤ απαιτεί τα σχετικά. Δηλαδή πολύ πριν ξεκινήσει καν η δεύτερη αξιολόγηση. Καθώς το Ταμείο δεν αισθάνεται πως δεσμεύεται από τη συμφωνία του 2015, μια και δεν την έχει προσυπογράψει. Αλλά, σου λέει, ποιος ασχολείται, ποιος θυμάται, ποιος ξέρει, ποιος θα καταλάβει την μπλόφα; Ας τα λέμε εμείς και μπορεί να πιάσει. Και θα πρέπει να πούμε πως, πράγματι, πιάνει σε κάποιον βαθμό.
Αλλά το χειρότερο, το πολύ χειρότερο είναι ότι το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη κατά σύστημα (και εν πλήρει συνειδήσει βεβαίως) σαμποτάρει την προσπάθεια, κυριολεκτικά ναρκοθετεί την διαπραγμάτευση. Ναι, όπως το ακούτε, ακριβώς.
- Όταν τη στιγμή που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται τα ενεργειακά, στην κατεύθυνση της διατήρησης του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ, η Ν.Δ. επιλέγει να προβάλει το δικό της σχέδιο. Το σχέδιό της, το σχεδόν ταυτόσημο προς τις απαιτήσεις της πιο ακραίας μερίδας των δανειστών.
- Όταν τη στιγμή που η κυβέρνηση διαπραγματεύεται τα εργασιακά, προς την κατεύθυνση της διάσωσης των βασικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, η Ν.Δ. συνηγορεί υπέρ των απαιτήσεων του ΔΝΤ. Χαρακτηρίζοντας μάλιστα «αριστερές ιδεοληψίες» την κυβερνητική γραμμή άμυνας.
- Όταν, την ώρα ακριβώς της διαπραγμάτευσης, η Ν.Δ. διά του αντιπροέδρου της διακηρύσσει πως εκείνη είναι έτοιμη να εφαρμόσει «αυτά κι άλλα τόσα» σε σχέση με ό,τι ζητούν οι δανειστές.
Ε, τι άλλο χρειάζεται ώστε να τεκμηριωθεί ο ισχυρισμός πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά σύστημα και ενσυνειδήτως ναρκοθετεί την κυβερνητική προσπάθεια, την προσπάθεια της χώρας, σαμποτάροντας τη διαπραγμάτευση; Έτσι ώστε ευλόγως αναρωτιέται κανείς μήπως η δημοσίως διατυπωθείσα θέση του Άδωνι Γεωργιάδη, πως προτιμά να μην κλείσει η αξιολόγηση προκειμένου να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, αποτυπώνει τελικά τον πραγματικό, τον γνήσιο, τον και ηγετικό νεοδημοκρατικό στόχο.
Και να σκεφτεί κανείς πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποστηρίζει, κάθε τόσο, ότι φανέλα του είναι εκείνη της Εθνικής Ελλάδος. Ε, όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Ο καθείς και τα όπλα του. Και τα συμπεράσματά του...
