Κεφαλή εν όψει, πυρ ομαδόν, έλεγε ο μακαρίτης Ηλιού σαρκάζοντας το αριστερό χούι να γκρινιάζουμε, να αμφισβητούμε, να θάβουμε όποιον έχει την ατυχία να ξεχωρίζει. Με αλάνθαστο επαναστατικό κριτήριο και απόλυτη αυστηρότητα να ανακαλύπτουμε ελαττώματα, να υπερτονίζουμε παραπτώματα, να επισημαίνουμε συμπτώματα και να ράβουμε κοστούμια για όποιον, υποψιασμένο ή ανυποψίαστο, πέφτει στο τραπέζι με την αριστερή παρέα, τον καφέ ή το τσίπουρο. Να επιμένουμε στο «αλλά» πίσω από κάθε «όνομα». Καλός ο Σκουρλέτης, αλλά. Ωραίος ο Φίλης, αλλά. Μάγκας ο Παππάς, αλλά. Τρέχει ο Μουζάλας, αλλά. Για τον Τόσκα, ας μην επαναλάβω τα οξύρρυγχα. Ούτε για τον Τσίπρα τα βαθύφωνα.
Δεν μιλάμε για την κριτική, ή και για την πολεμική, αν καταλαβαίνετε. Η κριτική και η πολεμική έχουν κανόνες, ήθος, υπογραφή. Μιλάμε για την γκρίνια, την οποία ο μεγάλος παιδαγωγός Μακαρένκο θεωρούσε εχθρό κάθε ζωντανής κολλεκτίβας. Και δεν πρόκειται για φαινόμενο τωρινό. Από την αριστερή αρχαιότητα ακμάζει στις γραμμές μας. Τώρα, όμως, από τη μια τα αχώνευτα για κάθε ευαίσθητο αριστερό στομάχι παραφερνάλια της εξουσίας, και από την άλλη το χωνευτικό διαδίκτυο την έκαναν δυστυχώς πολιτικό μέγεθος. Η Δεξιά τους κοπανάει τους δικούς μας, αλλά εκείνο το παλιό αγαθό της αλληλεγγύης έχει γίνει άκρως δυσεύρετο. Ναι μεν, αλλά... Ναι, βρε παιδιά, τον χτυπάνε. Αλλά κι αυτός...
Πάρτε για παράδειγμα τον Μουζάλα. Έχει το αριστερό και ανθρωπιστικό βιογραφικό που έχει ο άνθρωπος, τον έμπλεξαν ο Τσίπρας και το κεφάλι του σε ένα υπουργείο χωρίς μηχανισμό, να αναλάβει ένα έργο δυσβάσταχτο, μέσε σε συνθήκες και συσχετισμούς άστα να πάνε. Και δεν υπάρχει μέρα που να μην ακούει, ευθέως ή από σπόντα, μύρια όσα. Δεν έχει έργο; Δεν προσπαθεί; Δεν έχει εισπράξει συγχαρητήρια η Ελλάδα για τη μεταχείριση των προσφύγων ακόμα και από τον Πάπα; Δεν κινείται ανάμεσα σε απρόθυμους δημάρχους, εχθρικά στερεότυπα, απίστευτες αγριότητες, αλλά και ακόμα πιο απίστευτες πράξεις αυτοθυσίας; Ναι, αλλά... Αλλά πνίγονται ακόμα άνθρωποι, υποφέρουν άνθρωποι.
Σωστά. Εντελώς απαράδεκτο να πνίγονται και να υποφέρουν άνθρωποι. Αλλά -αυτό το «αλλά» δικό μου- θα ξεχάσουμε ποιοι, γιατί, πώς προκαλούν τις τραγωδίες; Πώς, με τι μέσα, σε τι δυσκολίες, παλεύουν οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής; Πόσες ψυχές γλίτωσαν, βρήκαν κάποιο καταφύγιο, κάποια ασφάλεια, χάρη στις προσπάθειές τους; Πρώτα να θυμόμαστε το Θηρίο, παιδιά. Τα συμφέροντα που δαγκώνουν. Και ύστερα ας κάνουμε όση κριτική θέλουμε σε κείνους που ρίξαμε στο κλουβί του. Κριτική ταξική όμως. Όχι γκρίνια τοξική. Γιατί θα συμφωνήσετε, ότι, μεταξύ άλλων, η γκρίνια των αθώων εύκολα γίνεται όπλο των ενόχων...
