Οι πρόσφατες συγκρούσεις μεταξύ των Κούρδων του Ιρακινού Κουρδιστάν και του PKK στην περιοχή του Σιντζάρ, αν συνδυαστούν με την επίσκεψη του προέδρου της "Αυτόνομης Δημοκρατίας του Κουρδιστάν" Μασούντ Μπαρζανί στην Άγκυρα στις 26/2/2017 και τις στρατιωτικές εξελίξεις στη Μοσούλη, όπου πληθαίνουν οι ενδείξεις κάμψης της αντίστασης των τζιχαντιστών, δεν αποκλείεται να αποδειχτούν τα προμηνύματα των ωδίνων της γέννησης ενός νέου ανεξάρτητου κράτους. Υπενθυμίζεται ότι ο πρωθυπουργός του αυτόνομου ιρακινού κουρδικού κράτους Νετσιρβάν Μπαρζανί είχε δηλώσει στις 28/10/2016 στη γερμανική “Bild” [“Kurd Press”], ότι ''Μετά την απελευθέρωση της Μοσούλης, θα συναντηθούμε με τους εταίρους μας στη Βαγδάτη και θα συζητήσουμε για την ανεξαρτησία μας''.
Οι κυριότεροι παράγοντες που δυναμώνουν τους ανέμους της ανεξαρτησίας είναι:
Η ύπαρξη ενός αυτόνομου ιρακινού κουρδικού κράτους, που ιδρύθηκε το 2004, αναγνωρισμένου διεθνώς, έκτασης 40.643 τετραγωνικά χλμ. και πληθυσμού περίπου 8.000.000.
Η μεγάλη υποχώρηση της φυλετικής επιρροής, που προκαλούσε στο παρελθόν ατέλειωτες συγκρούσεις και αβυσσαλέα μίση μεταξύ των φυλών.
Η υποστήριξη της διεθνούς κοινής γνώμης για την κεφαλαιοποίηση των αγώνων των Κούρδων του Ιράκ, που είχαν πάνω από 150.000 νεκρούς και 1.500.000 πρόσφυγες, στις συγκρούσεις τους με τις κατά καιρούς ιρακινές ηγεσίες τα τελευταία 60 χρόνια.
Η αποφασιστική συμβολή των Κούρδων στην καταπολέμηση του ISIS και η απόδειξη ότι διαθέτουν μια ιδιαίτερα σεβαστή πολεμική μηχανή.
Η υποστήριξη, έστω και επιφυλακτική, των ΗΠΑ, που ήταν πάντα υπέρ ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν και όχι μόνο του Ιρακινού, κάτι που ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους, αλλά ταιριάζει και με τις αξίες τους.
Για το ανεξάρτητο Ιρακινό Κουρδιστάν υπάρχει όμως μια βαριά εγγενής αδυναμία. Δεν έχει πρόσβαση στη θάλασσα.
Η έλλειψη αυτή, σε ένα κατ' εξοχήν πετρελαιοπαραγωγικό κράτος, του στερεί την πολυτέλεια προβληματικών σχέσεων με τους γείτονές του Ιράκ, Ιράν, Συρία, Τουρκία. Με κάποιον πρέπει να τα έχει πολύ καλά, κάποιος πρέπει να συναινεί απόλυτα στην ανεξαρτησία του, γιατί από κάπου πρέπει να περνά τα πετρέλαιά του.
Από τα τρία μεγάλα κόμματα το Μεταρρυθμιστικό Κίνημα [Goran] και η Πατριωτική Ένωση του Κουρδιστάν [PUK], κλίνουν προς το Ιράκ και το Ιράν αντίστοιχα, που δεν έχουν πάντως δείξει καμιά διάθεση συναίνεσης στην ανεξαρτησία. Το ισχυρότερο όμως, το Δημοκρατικό Κόμμα του Κουρδιστάν [ΚDP], του οποίου ηγείται από το 1979 ο Μασούντ Μπαρζανί, γιος του περιβόητου μουλά Μουσταφά, μάχεται χρόνια για την ανεξαρτησία και έχει επιλέξει την Τουρκία. Η Τουρκία, πιέζει από καιρό για το ξερίζωμα του PKK από το Ιρακινό Κουρδιστάν και την καταστροφή των βάσεών του στα όρη του Σιντζάρ. Ίσως αυτός είναι ο όρος της για την αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ιρακινού Κουρδιστάν, για την οποία φαίνεται περισσότερο έτοιμη, ποντάροντας και στο πατρονάρισμα του νέου κράτους, του οποίου ο βασικός αγωγός πετρελαίου περνά από το έδαφός της. Οι σχέσεις του KDP με το αριστερό PKK ποτέ δεν ήταν καλές, αλλά ο όρος δεν είναι ευκαταφρόνητος. Οι ενδοκουρδικές συγκρούσεις δείχνουν ότι τελικά ο Μασούντ Μπαρζανί αποδέχτηκε τον επώδυνο συμβιβασμό.
Όταν στις 24/8/2016 γινόταν δεκτός στην Άγκυρα από τον Ερντογάν, λίγες ώρες μετά την εξαπόλυση της "Ασπίδας του Ευφράτη", οι πληροφορίες μίλαγαν για κόκκινο χαλί. Έξι μήνες μετά, στις 26/2/2017, οι σημαίες του Ιρακινού Κουρδιστάν κυμάτιζαν στο διεθνές αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, για πρώτη φορά στην ιστορία. Δεν συμφωνούν όλοι με τον Μπαρζανί στο Ιρακινό Κουρδιστάν ούτε με τον Ερντογάν στην Τουρκία. Αλλά κάποιες φορές οι παλιοί και οι "σουλτάνοι" παίρνουν τις δύσκολες αποφάσεις.
