Οι στρεβλώσεις του ελληνικού οικοδομήματος που προσπαθεί να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχουν τέλος. Απέναντι στην προσπάθεια που γίνεται να ανατραπούν οι εσωτερικές μας παθογένειες, να οικοδομηθεί κράτος δικαίου και να αποδοθεί κοινωνική, και όχι μόνο, δικαιοσύνη, ορθώνεται ένα δαιδαλώδες σύστημα με χαρακτηριστικά Λερναίας Ύδρας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα ΜΜΕ πανελλαδικής, και όχι μόνο, εμβέλειας. Τα οργανωμένα συμφέροντα που κατευθύνουν την πληροφόρηση στη χώρα μας δεν ορρωδούν πουθενά, δεν ενδιαφέρονται να ενημερώσουν σωστά τους πολίτες και καλλιεργούν μόνιμα από το 2010 και μετά, όταν και κατέρρευσαν οι ψευδαισθήσεις, ένα κλίμα τρομοκρατίας. Καλλιεργούν μονόδρομους και αδιέξοδα σε μια προσπάθεια να διατηρηθούν «στην εξουσία», να απορροφήσουν τον δημόσιο πλούτο, να συνεχίσουν αυθαίρετα να καρπώνονται την περιουσία των Ελλήνων, να διαφεντεύουν τις ζωές μας περιφρουρώντας ένα status quo που προσφέρει απλόχερα στην οικονομική ελίτ απομυζώντας κάθε δυναμική ικανή να ανατρέψει το καθεστώς.
Με ψευδείς ειδήσεις, με πολυδαίδαλους μηχανισμούς αναπαραγωγής και συγκάλυψης «βιάζουν» ακόμα και το Διαδίκτυο όπου πληθώρα ιστοσελίδων αναπαράγει καθημερινά ένα και μόνο μοτίβο, αυτό της καταστροφής που «έφερε» η σημερινή κυβέρνηση. Είναι πράγματι καταστροφή γι’ αυτούς η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, η αυτονόητη σε άλλες χώρες πρόσκληση να πληρώσουν οι έχοντες, η υποστήριξη των πιο αδύναμων, η διασφάλιση πρόσβασης όλων στις υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας που παρέχει το κράτος.
Είναι μάλιστα τόσο σίγουροι για την τελική τους επικράτηση που δεν μπαίνουν στον κόπο να «οικειοποιηθούν» όσα έτοιμα τους δίνονται ως «έτοιμα ρεπορτάζ» από κέντρα επαγγελματικής προπαγάνδας και συλλογικής πλάνης. Η επίδειξη δύναμης που κάνουν καθημερινά από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και ιστοσελίδες «άγνωστης» πολλές φορές ιδιοκτησίας, η δουλοπρέπεια με την οποία προσέρχονται σε αυτά εκπρόσωποι δημοκρατικών -κατά τα άλλα- πολιτικών δυνάμεων προσιδιάζει σε άλλου τύπου καθεστώτα και προσβάλλει κάθε έννοια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Από την πραγματικότητα αυτή φαίνεται να αδυνατούν να «ξεφύγουν» τα τοπικής εμβέλειας ΜΜΕ τα οποία όντας μακριά από τις κεντρικές εξελίξεις και τα κέντρα αποφάσεων «αναγκάζονται» να αναπαράγουν την κατευθυνόμενη «μία αλήθεια». Όχι, τα ΜΜΕ της Ελλάδας δεν προσιδιάζουν σε τριτοκοσμική χώρα, έχουν αλλάξει επίπεδο. Ακολουθούν την ορμή της παγκοσμιοποίησης που θεωρεί ότι οι πολίτες θα πιστέψουν ό,τι πει η τηλεόραση και εσχάτως το Διαδίκτυο, όπου οι δυνατότητες πολλαπλασιασμού και ελέγχου των μέσων ανήκει πάλι στους ίδιους. Δυστυχώς, και παρά την κοινωνική πρόοδο που έχει συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες με όχημα κυρίως τη διεύρυνση της παιδείας, η ανάγκη για νέου τύπου πολιτισμική και εκπαιδευτική «επανάσταση» είναι όχι απλά επίκαιρη αλλά προϋπόθεση επιβίωσης.
Το ερώτημα που καλούμαστε πλέον όλοι να απαντήσουμε για την κατεύθυνση της κοινωνίας και της χώρας μας είναι εάν η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ή εάν τελικά ανήκει σε μια χούφτα οικογένειες που έχουν «κληρονομικό δικαίωμα» στον φυσικό και όχι μόνο πλούτο μας, εάν μια χούφτα άνθρωποι έχουν το δικαίωμα όχι απλώς να διαφεντεύουν αλλά και να μην πληρώνουν τίποτα ως ελάχιστη έστω ανταπόδοση στον ελληνικό λαό, εάν είμαστε διατεθειμένοι ως κοινωνικό σύνολο να «εκπαιδεύσουμε» τα παιδιά στις «μοναδικές» αλήθειες της «παλαιάς» τάξης πραγμάτων ή αν, αντίθετα, είμαστε σε θέση να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να κρίνουν με το μυαλό τους, να βλέπουν με τα μάτια τους, να αφουγκράζονται με τα αυτιά τους και τελικά να ορίζουν τη ζωή τους. Ο αγώνας που καλούμαστε να δώσουμε δεν είναι εύκολος, ούτε μπορεί κανείς να εγγυηθεί ότι θα νικήσουμε. Εάν όμως δεν δώσουμε αυτό τον επίπονο και τίμιο αγώνα, ποιο νόημα καλούμαστε να υπηρετήσουμε στο πέρασμά μας από αυτό τον τόπο;
Ενωμένοι μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα και να «αναγκάσουμε» αυτές τις οικογένειες να πάρουν την απόφαση εάν θέλουν να μετέχουν του ελληνικού λαού ή εάν θέλουν να επιλέξουν άλλους πιο δόκιμους χώρους διασφάλισης των προσωπικών τους συμφερόντων. Ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό.
Να αμφισβητήσουμε την αλήθεια τους.
*Η Ζωή Λιβανίου είναι βουλευτής Εύβοιας του ΣΥΡΙΖΑ
