Τόνοι μελάνης χύθηκαν τους τελευταίους μήνες για το πού οδεύει η Ευρώπη, για το πώς έχει ξεθωριάσει το ευρωπαϊκό όραμα, για το πόσο χώρο αφήνει στις σειρήνες του εθνικισμού και του όψιμου απομονωτισμού το κενό που όλο και βαθαίνει μεταξύ Ευρωπαίων πολιτών και τεχνοκρατών των Βρυξελλών.
Τις διαπιστώσεις αυτές δεν τις κάνουν μόνο οι επαγγελματίες αρθρογράφοι, τις κάνουν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, συντηρητικοί και προοδευτικοί, μετά το... μάθημα του Brexit και όσο πλησιάζουν οι κρίσιμες εκλογές σε πολλά ιδρυτικά κράτη - μέλη της Ε.Ε. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς αυτοί οι ίδιοι... ανησυχούντες για την πορεία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος να μην δίνουν επιπλέον περιθώρια κριτικής - και οργής- σε εκείνους τους πολίτες που δεν έχουν χάσει κάθε ελπίδα ότι η Ε.Ε. διατηρεί τις ιδρυτικές αρχές της και σέβεται πράγματι τις ευρωπαϊκές αξίες και το περιβόητο “κεκτημένο” της.
Αντ’ αυτού παρατηρείται τις τελευταίες μέρες το φαινόμενο, στις διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, οι κοινοτικοί να σφυρίζουν αδιάφορα όταν οι εκπρόσωποι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου απαιτούν από την Ελλάδα να αποδεχθεί “κανόνες” πλήρους απορρύθμισης στην αγορά εργασίας.
Μιας απορρύθμισης η οποία αφενός δεν πρόκειται να δώσει καμία ανάσα στην οικονομία -ποιο είναι το... αναπτυξιακό νόημα της εξαφάνισης των συλλογικών συμβάσεων και της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων σε μια χώρα με μια στρατιά ανέργων και με ελάχιστες μεγάλες επιχειρήσεις που “δεσμεύονται” από το όριο των ομαδικών απολύσεων;-, αφετέρου έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές.
Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνουν οι Ευρωπαίοι δανειστές στους πολίτες τους -οι οποίοι εγγυώνται τα δάνεια- όταν τηρούν σιγήν ιχθύος ενώπιον της ιδεοληψίας του ΔΝΤ;
Η Ε.Ε. έχει απόλυτη ανάγκη από μια ιστορία επιτυχίας αυτή την κρίσιμη χρονιά, κατά την οποία υποτίθεται ότι θα αποφασίσει πώς θα θέλει να πορευτεί με συνοχή και δυναμισμό την επόμενη δεκαετία. Και ίσως η πιο... εύκολη ιστορία επιτυχίας είναι να δείξει ότι η Ελλάδα, μετά από επτά χρόνια κρίσης, μπορεί να ανακάμψει πραγματικά, εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου, χάρη στις θυσίες των πολιτών της αλλά και χάρη στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Γιατί να θυσιάσει αυτή την ευκαιρία ρίχνοντας κι άλλο νερό στον μύλο του ευρωσκεπτικισμού, αποδεχόμενη την -απεχθή για τους Ευρωπαίους πολίτες- ιδεοληψία του ΔΝΤ;
