Όπως στη δεκαετία του '80, η πτώση της μεγέθυνσης στις οικονομίες των καπιταλιστικών χωρών οδήγησε στη μεγάλη κρίση του κράτους πρόνοιας, έτσι και σήμερα η ύφεση ακυρώνει τις μορφές αλληλεγγύης που σφυρηλατήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Η κρίση αυτή θέτει σε δοκιμασία τη βασική αρχή του αναδιανεμητικού συστήματος στην κοινωνική ασφάλιση, δηλαδή την αλληλεγγύη των γενεών.
Τη φύση αυτής της κρίσης την περιγράφει μια εξαιρετική θεατρική παράσταση με τον τίτλο «Τόσο τρυφερές σχέσεις» που ανέβηκε στη γαλλική πρωτεύουσα στη δεκαετία του '80, βασισμένη στο έργο της Γαλλίδας συγγραφέως Lohie Bellon. Διαρθρωμένο σε δύο μέρη, το έργο επιχειρεί μια τομή στις ανθρώπινες σχέσεις και σε όσες ιδιαίτερα συνδέονται με τον ρόλο του κράτους.
Πρωταγωνίστριες είναι δύο γυναίκες και στα δύο μέρη που εναλλάσσουν τους ρόλους τους. Μια μάνα και η κόρη της. Στο πρώτο μέρος η μάνα, μια νέα γυναίκα χωρισμένη, ζει στο Παρίσι με την κόρη της, που είναι ακόμα παιδί. Η μικρή αγαπάει τη μάνα της και αυτή φυσικά αγαπάει τη θυγατέρα της. Μέχρι εδώ καλά. Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η μικρή θέλει τη μάνα της να είναι μαζί της, να την περιποιείται και να την προσέχει. Εκείνη όμως σαν γυναίκα νέα νιώθει την ανάγκη να διασκεδάσει, να μην εγκαταλείψει τον εαυτό της.
Στο δεύτερο μέρος οι ρόλοι αντιστρέφονται. Η μάνα έχει μεγαλώσει ηλικιακά -άλλωστε τα δύο μέρη του έργου διαφέρουν καμιά εικοσιπενταριά χρόνια- η κόρη από κοριτσάκι έγινε νεαρή κοπέλα. Οι διάλογοι τώρα είναι αντίστροφοι. Η μάνα νιώθει να περνούν τα χρόνια, να κουράζεται, να έχει φοβίες και ζητάει τη συντροφιά της κόρης. Η κόρη όμως έχει τη δική της ζωή, τις δικές της ανάγκες αλλά και τη φροντίδα της οικογένειάς της. Ανάμεσα στις δυο γυναίκες υπάρχει αγάπη, αλλά δεν μπορεί να απελευθερωθεί, να την νιώσουν πλήρως μάνα και κόρη...
Για τη συγγραφέα το έργο είναι μια ματιά στην αγάπη κατ' αρχήν. Η κάθε μία από τις δύο γυναίκες αγαπάει την άλλη. Θέλει όμως από την άλλη περισσότερη αγάπη που ωστόσο εκείνη δεν μπορεί να προσφέρει, χωρίς να εγκαταλείψει τον εαυτό της.
Η Bellon δείχνει πόσο απλό θα ήταν να διαθέσει η μητέρα περισσότερο χρόνο στην κόρη της και η κόρη περισσότερο χρόνο στη μητέρα της. Με ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να απεγκλωβίσουν την αγάπη τους από τον κλοιό που της επέβαλε το χάσμα των γενεών.
Η δυσκολία που παρουσιάζεται στο να αγαπιούνται δυο γενιές μεταξύ τους οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρχει σύμπτωση στις ανάγκες τους. Έτσι καταλήγει η αγάπη να γίνεται απογοήτευση.
Οι δυο γυναίκες είναι εμπλεκόμενες σε μια σχέση ανταγωνιστική. Μητέρα και κόρη είναι καταδικασμένες σε μια «αναποτελεσματική ανταλλαγή τρυφερότητας». Εναλλάξ η κάθε μία είναι δυστυχισμένη αλλά θα μπορούσε να αγαπάει περισσότερο την άλλη.
Είναι φανερό ότι χρειάζεται ένα είδος γέφυρας που θα συνδέει διαχρονικά αλλά και εγγυημένα τις γενεές. Μια «διαγενεακή» αλυσίδα διαρκούς αγάπης, όπως την ονομάζει ο Ντάνιελ Κοέν. Αν λείψει αυτή η αλυσίδα βεβαίως δεν θα λείψει η αγάπη του ενός προς τον άλλο, ωστόσο η απογοήτευση εμποδίζει την απελευθέρωση της αγάπης από αυτό που την επιβαρύνει ετούτη την ώρα. Με αυτήν τα παιδιά θα μεταφέρουν την αγάπη των γονιών τους στα δικά τους παιδιά, για να την επιστρέψουν στους γονείς τους. Αυτό είναι και το διακύβευμα μιας εποχής που είναι απορρυθμστική και αναθεωρητική, για λογαριασμό των ολιγαρχικών ελίτ. Η εποχή που οι πλούσιοι έπαψαν να «φοβούνται» κατά τον Χομπσμπάουμ.
