Είναι επικίνδυνο να το λες στο ναρκοπέδιο της Αριστεράς, όπου πολλοί είναι έτοιμοι να σε περιποιηθούν για προσωπολατρία και τέτοια, αλλά καλά τα είπε ο Τσίπρας προχθές στη Βουλή. Όπου ο Μητσοτάκης αποφάσισε να φέρει το θέμα της ασφάλειας του πολίτη. Να περιγράψει την Ελλάδα περίπου ως Σικάγο της ποταπαγόρευσης, γεμάτη καλάσνικοφ και μολότοφ, γκέτο και κινδύνους, κλέφτες και ληστές και άγριες συμμορίες, στην οποία κανείς δεν αισθάνεται ασφαλής. Και να φορτώσει στην κυβέρνηση και την τελευταία αρπαγή κινητού, λες και πριν ζούσαμε στον παράδεισο της ευταξίας και με τον ΣΥΡΙΖΑ βρεθήκαμε στην κόλαση της αταξίας.
Καλά τον τάπωσε, όμως, ο δικός μας. Τόσο καλά, που έσπευσε πριν από τα κικιρίκου των τηλεοπτικών παραθύρων να διανείμει καλαμπόκι (non paper) η Ν.Δ. Για να παχύνει λίγο την παρουσία του αρχηγού και να ενδυναμώσει τους επικριτές της... ανοχύρωτης χώρας, με τα ανάλογα επιχειρήματα. Διότι αυτοί έχουν ένα μεγάλο πρόβλημα, που δεν έχει η Αριστερά. Δεν τα λέει καλά ο επικεφαλής τους. Αναμασάει ανοησίες, κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, σκοτώνει τη γλώσσα και τη λογική. Και κάθε φορά του βρίσκουν οι συμβουλευτές μια λεκτική μολότοφ -προβοκάτορα είπε τον Τσίπρα αυτή τη φορά- για να δώσει το έναυσμα της πυρκαγιάς στα προπαγανδιστικά δελτία.
Τέλος πάντων, τόσο μπορεί αυτός. Το ερώτημα που αφορά εμάς είναι γιατί, ενώ ο Τσίπρας, όπως και -ευάριθμοι δυστυχώς- άλλοι, τα λένε καλά, δεν τα λέει τόσο καλά μια στρατιά αριστερών, που μας εκπροσωπούν στον πόλεμο των λέξεων. Γιατί επιτρέπουν σε πολλαπλά εκτεθειμένους παράγοντες της Δεξιάς να βγαίνουν από πάνω. Γιατί στριμώχνονται σε αμυντική, σχεδόν φοβισμένη παρουσία. Με αποτέλεσμα να περισσεύουν τα παράπονα, πώς τα έκανε πάλι μούσκεμα ο τάδε ή ο δείνα. Και να εμφανίζονται οι φαρμακωμένοι, που δεν εννοούν να καταλάβουν πώς το δίκιο τους γίνεται φύλλο και φτερό από τους διαχειριστές του.
Είναι και το ταλέντο, θα πεις. Η αντίληψη του δίκιου. Οι ρυτίδες στο βιογραφικό καθενός. Η αίσθηση της ιστορικότητας στην υπεράσπιση της κυβέρνησης. Σωστά όλα. Αν δεν έχει κάποιος, κάποια, δεν... Και να τα έχει όμως, λέω, αν δεν βρέξει κώλο, πάλι δεν... Γιατί έχω την υποψία ότι πολλοί πηγαίνουν απροετοίμαστοι στον πόλεμο. Αυτάρκεις και αυτάρεσκοι. Κι έτσι αποκτάει επικοινωνιακή αξία μια παλιά συμβουλή: Φάει το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ. Μεταφράστε όπως θέλετε φαΐ και κελί. Αλλά να διαβάζουν, να μελετούν, να προετοιμάζονται. Ζητάμε πολλά; Στο κάτω - κάτω, το βιβλίο, η εφημερίδα, η γνώση, ήταν που έκανε πάντα τόσο αποτελεσματική την «κομμουνιστική προπαγάνδα»...
