Και τον έρωτα τον κάναμε θεό. Εγωιστής, όπως όλοι οι θεοί, άλλωστε, που τους επινοήσαμε σε στιγμές αδυναμίας για να μας κρατούν το χέρι, έπειτα τους λατρέψαμε και στο τέλος καταντήσαμε να τους παρακαλάμε γονατιστοί. Μόνο που τούτος ο θεός δεν δείχνει έλεος. Τούτο το «σαμιαμίδι» τρυπώνει παντού και είναι τόσο κακομαθημένο, που ούτε κανόνες γνωρίζει, ούτε ηθική. Και το χειρότερο: οπλοφορεί.
Όταν τον συναντάς, τι είναι προτιμότερο άραγε, να κρυφτείς για να φυλαχτείς ή να τον αφήσεις να σ’ αποτελειώσει; Και στις δύο περιπτώσεις πεθαίνεις! Και το παράδοξο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις πεθαίνεις από πείνα κι από δίψα και στην ίδια έρημο! Άμα σ’ αποτελειώσει ο ίδιος, σε ανταμείβει με την αγωνία του... μελλοθάνατου.
Είναι αστείοι αυτοί οι «πεθαμένοι». Κάποιοι το φωνάζουν κιόλας: «Πεθαίνω!». Όμως, οι τραγικά αστείοι είναι εκείνοι που το κρύβουν. Κρύβεται ο θάνατος, μωρέ; Είναι η σιωπή κρυψώνα;
Δεν σας είπε το «τσογλάνι» ότι οι άνθρωποι φωνάζουν με τα μάτια τους;
Ακούν με την καρδιά τους κι αγκαλιάζουν με τα σκέλια τους;
Μη σκιάζεστε ένα πιτσιρίκι. Αφήστε το να σας σκοτώσει. Παιδί είναι... Να παίξει θέλει... Σάμπως μια φορά γεννιόμαστε μόνο; Ράτσα εφτάψυχη οι «πεθαμένοι»! Γεννιόμαστε ξανά και ξανά, έτοιμοι ν’ ακολουθήσουμε το ίδιο δρομί, που καταλήγει στην ίδια έρημο. Δε βαριέσαι, Κεμάλ, αυτοί οι άνθρωποι δε θ' αλλάξουν ποτέ...
Κουβέντα να γίνεται...
Υ.Γ.: Όποιος νομίζει τον εαυτό του απέθαντο, καλό είναι ν’ αρχίσει να ζει.
Τζώρτζια Ρασβίτσου, συμβολαιογράφος στη Λέσβο
