Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΔΝΤ εμφανίζεται ως μέρος του ελληνικού προβλήματος και όχι ως μέρος της λύσης, χωρίς κανένας να μπορεί να βεβαιώσει ότι θα είναι -έστω- η τελευταία. Το ερώτημα που πλέον μπορεί ανοιχτά να τεθεί είναι: Γιατί το ΔΝΤ αποτελεί "αναγκαίο κακό", όπως διατείνονται και θεσμικοί παράγοντες;
Το 2010 η συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα - Μνημόνιο συνοδεύτηκε από ευρεία συζήτηση, κατά την οποία πολλοί επισήμαναν ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διά της εισόδου του στην Ελλάδα, εισβάλλει και στα πολιτικά τεκταινόμενα της Ευρωζώνης, γεγονός που ενισχύει την εξάρτησή της από τρίτους παράγοντες και δυσχεραίνει τις διεργασίες ενοποίησης. Η τότε εκτίμηση στην πορεία επαληθεύτηκε μάλλον με πανηγυρικό τρόπο.
Η ισχυρότερη επαλήθευση προήλθε από τους ίδιους τους Ευρωπαίους και επισήμως με τη σύσταση του ESM, του μηχανισμού που εξοπλίστηκε με 500 δισ. ευρώ για να αντιμετωπίσει μελλοντικές οικονομικές κρίσεις στην Ευρωζώνη. Τον σχετικό ρόλο του ESM σε μελλοντικές οικονομικές διασώσεις επί ευρωπαϊκού εδάφους υπενθύμισε ο Ντάισελμπλουμ μετά την τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup, επαναλαμβάνοντας παράλληλα ότι το Ταμείο είναι αναγκαίο να παραμείνει στο ελληνικό πρόγραμμα διότι ήταν εξ αρχής οργανικό του στοιχείο και, ως εκ τούτου, τυχόν αποχώρησή του θα περιέπλεκε τα πράγματα.
Πέραν αυτού, με τη δυναμική εμφάνιση του Τραμπ στο διεθνές προσκήνιο, Μέρκελ και Ολάντ διακηρύσσουν σε κάθε ευκαιρία ότι η Ευρώπη θα ρυθμίζει στο εξής, και είναι ικανή να ρυθμίζει, μόνη τα του οίκου της. Στα του οίκου της, όπως σημείωσαν μετά την τελευταία σύνοδο κορυφής, περιλαμβάνεται και η αντιμετώπιση των οικείων οικονομικών κρίσεων.
Μήπως, παρά τις διαφαινόμενες ειλημμένες αποφάσεις, η συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα διευκολύνει την πορεία υλοποίησής του και -άρα- την επιτυχία του, ώστε να καθίσταται "προσωρινά" αναγκαία, όπως εκτιμούν ορισμένοι παράγοντες; Το αντίθετο. Όπως δηλώνουν πλέον οι ίδιοι παράγοντες (Ντάισελμπλουμ κ.ά.), οι θέσεις του ΔΝΤ στο ελληνικό ζήτημα είναι "παρωχημένες", δηλαδή "λανθασμένες", όπως ήταν εξ αρχής, και με τη βούλα του Ταμείου.
Ποιοι εν τέλει είναι οι λόγοι παραμονής του ΔΝΤ στην Ελλάδα; Πολύ φοβούμαστε -τρόπος του λέγειν, για να μην πούμε πως είμαστε βέβαιοι- ότι είναι οι λόγοι για τους οποίους εισήχθη το 2010, και είναι αμιγώς πολιτικοί. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουν κατά καιρούς αναγνωρίσει ότι, αν δεν είναι η Γερμανία που πρότεινε, είναι η σίγουρα Γερμανία που υποστήριξε την ιδέα και χρησιμοποίησε το ΔΝΤ για να επιβάλει τις καταναγκαστικές πολιτικές της επί της χώρας μας, ενδεχομένως και την "κρυφή" στρατηγική της επί της Ευρώπης.
Η διαρκής σύμπλευση του Σόιμπλε με τον Τόμσεν είναι πολύ δύσκολο να ερμηνευτεί με διαφορετικό τρόπο. Και -τι σύμπτωση!- ο Σόιμπλε, που εμφάνισε το 2015 το Grexit ως Plan B για το ελληνικό ζήτημα, απειλεί εκ νέου το 2017, τη στιγμή που η Ελλάδα είναι συνεπής με τις υποχρεώσεις και το πρόγραμμα κυλάει ομαλά. Οι χθεσινές δηλώσεις του, που καταγράφονται σε άλλη στήλη, είναι αποκαλυπτικές.
Αν βγαίνει ένα συμπέρασμα, αυτό είναι: Η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν χρειάζονται ούτε το ΔΝΤ ούτε την πολιτική Σόιμπλε. Απειλούνται και από τα δύο εξ ίσου.
