Αν δεν κάνω λάθος, ο Κώστας Σημίτης πρωτοεισήγαγε τον χαρακτηρισμό «τζάμπα μάγκας» στην Champions League της πολιτικής καταργώντας το άβατο που ορθωνόταν τότε σε τέτοιες εκφράσεις. Πρόσφατα ο ίδιος, παρά το ύφος του συνετού λογιστή που μοστράρισε επί μακρόν στην πολιτική σκηνή, χρησιμοποίησε τον αντισυμβατικό όρο «σαχλαμάρες» για να χαρακτηρίσει την πρακτική του διαδόχου του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Ο όρος εκτοξεύτηκε για την έλλειψη ετοιμότητας του τελευταίου στην αντιμετώπιση της «κρίσης» και λόγω του ουφολογικού ισχυρισμού περί της ύπαρξης κρατικής ρευστοποιήσιμης περιουσίας 50 δισ.
Ο Σημίτης, ως γνωστόν, έδωσε το "δαχτυλίδι" της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ στον Παπανδρέου και αυτός σε ένδειξη ευγνωμοσύνης τον διέγραψε από το κόμμα... Ο πρώτος ήθελε να ξεφορτωθεί το ΠΑΣΟΚ εν όψει ήττας στις εκλογές του 2004, ο δεύτερος ήθελε μετά λίγα χρόνια να ξεφορτωθεί μιαν επικίνδυνη συγκατοίκηση στην ηγεσία...
Ο λεγόμενος «πολιτικός πολιτισμός» είναι ένα από τα συντομότερα ανέκδοτα, κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στις άσφαιρες ηθικολογίες διαφόρων, αριστερών και δεξιών. Κυρίως και προπάντων οφείλεται στην απουσία ενός συστηματικού ψυχογραφήματος του πολιτικά δρώντος υποκειμένου. Από ό,τι γνωρίζω, στο έργο του Κορνήλιου Καστοριάδη υπάρχουν αρκετές σελίδες για τον εγγενή οπορτουνισμό της συμβατικής πολιτικής, διδακτικές για όσους νοιάζονται για μια ολιστική πολιτική...
Ο πολιτικός πολιτισμός είναι ποιότητα ζωής, που την τρέχουσα περίοδο δεν ευδοκιμεί. Ακόμη όμως δεν ευδοκιμούν σε απελπιστικό βαθμό τα γενικότερα ζητήματα ποιότητας ζωής. Βέβαια υπάρχουν υπαρξιακοί - οικονομικοί λόγοι γι’ αυτόν τον παραγκωνισμό, αν και δεν λείπουν καλλιτέχνες που μιλάνε περί απληστίας (σκηνή Vault, 7-13.2) ενώ η στέρηση είναι κυρίαρχη...
Το φαινόμενο του κυρίαρχου οικονομισμού δεν μπορεί να αναχαιτιστεί με τη χριστιανική ντιρεκτίβα «ουκ επ’ άρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος». H μονοδιάστατη θεώρηση του εισοδήματος εκτοπίζει την άλλη διάσταση, της «ποιότητας ζωής», που είναι τόσο σημαντική για τον πολίτη. Λόγου χάρη, όταν ζει κανείς στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια και βιώνει ένα διαρκές φεστιβάλ ασχήμιας, καταλαβαίνει την αξία της αισθητικής έστω και υπό συνθήκες οικονομικής βύθισης...
Τα ζητήματα ποιότητας ζωής ανήκαν στην αρμοδιότητα οικολογικών και εναλλακτικών κινημάτων, όμως οι σημαιοφόροι τους πολύ συχνά καταχωρούνταν στην κατηγορία του «βοηθητικού οπλίτη» -σύμφωνα με έναν χαρακτηρισμό που έδωσε ο αείμνηστος Λεωνίδας Λουλούδης. Τώρα πλέον τα ζητήματα ευζωίας και ευημερίας, αυτά που την πρώτη δεκαετία του αιώνα αποτελούσαν θέμα εναλλακτικών προσεγγίσεων του ΑΕΠ, περιθωριοποιούνται.
Στο μέλλον θα «τρέχουμε γυρεύοντας» αναψηλαφήσεις και επικαιροποιήσεις κάποιων προ κρίσης ιδεολογικών κεκτημένων. Εδώ κάτι μου θυμίζει τη Σοβιετική Ένωση της δεύτερης και τρίτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, όπου το έργο καλλιτεχνών και πολεοδόμων θάφτηκε για να αναβιώσει και να επαναξιολογηθεί αργότερα...
