Διανύουμε, ίσως το πλέον κρίσιμο εικοσαήμερο για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, ώστε μετά η χώρα να συνεχίσει με τις δικές της δυνάμεις και να αποδείξει ότι μπορεί να βγει από την κρίση εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις της. Η παγίδα που έχει στήσει ο εμμονικός Γερμανός υπουργός Οικονομικών καταγγέλθηκε εμμέσως και από το ΔΝΤ. Συγκεκριμένα στην πρόσφατη έκθεση του Ταμείου που διέρρευσε στην “Καθημερινή”, και συγκεκριμένα στην τελευταία παρατήρηση του κειμένου για την επιτυχία του ελληνικού προγράμματος, σημειώνεται: “Βάρος πρέπει να δοθεί στην κοινωνική δικαιοσύνη του προγράμματος. Το πρόγραμμα δεν ήταν κοινωνικά δίκαιο, παρά τις προσπάθειες του προσωπικού να το κάνει, εγείροντας ανησυχίες για την πολιτική βιωσιμότητα των μέτρων που πάρθηκαν”. Και όμως το Βερολίνο επιμένει σε ένα πρόγραμμα που δεν βγαίνει αφού κατά το ΔΝΤ, ρητά και σαφώς αναφέρεται ότι με τις προτάσεις Σόιμπλε δεν πρόκειται ποτέ να γίνει το χρέος της χώρας βιώσιμο. Για το Ταμείο το κούρεμα του χρέους είναι βασική προϋπόθεση επιτυχίας.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ η χώρα πιέζεται από την Τουρκία σε διπλό ταμπλό. Επικίνδυνες προκλήσεις στο Αιγαίο, απειλές για την άρνηση της ελληνικής Δικαιοσύνης να επιστραφούν οι στρατιωτικοί που ζήτησαν πολιτικό άσυλο, τετελεσμένα στην Κύπρο, όπου καμιά λύση με αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων δεν γίνεται δεκτή. Αυτή η περίοδος της κλιμάκωσης των πιέσεων και των εκβιασμών παραδόξως δεν προκαλεί γενικό συναγερμό για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων. Αντί να πιέζεται ο Σόιμπλε για την επιτέλους αποδοχή βιώσιμης λύσης, πιέζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός να αποδεχτεί γενικώς και αορίστως τις υποδείξεις των δανειστών.
ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ότι υπάρχει κανονική χώρα η οποία, στη θέση της δικής μας, να μην είχε ενιαία πολιτική στάση απέναντι στους κινδύνους που αντιμετωπίζει. Και όμως, να που εδώ η κυβέρνηση βρίσκεται μόνη απέναντι στα θηρία. Και όχι μόνο βρίσκεται μόνη, αλλά της ανοίγουν όσα μέτωπα μπορούν στο εσωτερικό, απαιτώντας να γίνουν εκλογές για να αναλάβουν αυτοί την εξουσία. Και όταν λέμε αυτοί, εννοούμε εκείνους που καταδικάστηκαν από την ψήφο του λαού για τη χρεοκοπία και την υποτέλεια διαρκείας στην οποία μας εγκλώβισαν! Η φάρσα ως τραγωδία!
ΙΣΩΣ οι αγρότες να μη διαβάζουν εφημερίδες, να μην ακούν ραδιόφωνο να μη βλέπουν τηλεόραση και να μην έχουν σύγχρονο τηλέφωνο συνδεδεμένο στο Internet. Διότι ένας κανονικός αγρότης που κατανοεί τους κινδύνους και τα διακυβεύματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα του δεν μπορεί θα αναρωτιόταν αν είναι η κατάλληλη στιγμή να παραλύσει το εθνικό δίκτυο της χώρας, περιορίζοντας τις επιβατικές και εμπορευματικές μεταφορές, προκαλώντας μεγάλες ζημιές στους άλλους κλάδους της οικονομίας που δεν έχουν τρακτέρ για να διεκδικούν τα αιτήματά τους, διαπραγματευόμενοι την απελευθέρωση των ομήρων τους.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ αυτοί εκεί, επιμένουν και κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους. Αυτήν τη φορά δεν έχουν ειδικά αιτήματα. Αγωνίζονται -λένε- κατά του ξεκληρίσματος της αγροτιάς. Κατά συνέπεια δεν ζητούν να δουν τον πρωθυπουργό, ούτε τον αρμόδιο υπουργό. Εμμέσως πλην σαφώς ασκούν πρόσθετη πολιτική πίεση για την ανατροπή της κυβέρνησης. Και πώς θα γίνει η ανατροπή της κυβέρνησης; Με την προκήρυξη εκλογών, για να ανατρέψει, το συνεργαζόμενο με τους από εκεί προθύμους ΚΚΕ τον επικίνδυνο για τα επαναστατικά σχέδιά του ρεφορμισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Σαν ψέματα και κακόγουστο αστείο ακούγεται, μόνο που είναι η θλιβερή μας πραγματικότητα.
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ τούτη τη στιγμή είναι σκέτη αυτοκτονία. Και είναι, διότι με εκλογές και παράταση των εκκρεμοτήτων θα χαθεί η κρίσιμη ημερομηνία που είναι η 9η Μαρτίου για την ένταξη της χώρας μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. Και ο Ντράγκι που δείχνει να έχει όλη την καλή διάθεση να αντέξει τις πιέσεις του Σόιμπλε και να εντάξει και την Ελλάδα σε αυτήν, τη χρηματοπιστωτική ανακούφιση, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα με ευθύνη των Ελλήνων. Εκείνων των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων που δεν διστάζουν να πλήξουν τα εθνικά συμφέροντα για να απαλλαγούν από μια κυβέρνηση που δεν εξυπηρέτησε τη μακρόβια διαπλοκή και την κλεπτοκρατία. Και σε όλα αυτά, ντούκου μέσα και οι κόκκινοι καρδινάλιοι. Θλίψη και οργή για όσους -τουλάχιστον- καταλαβαίνουν πού πατάν και πού πηγαίνουν.
