"Οι ενδείξεις ανάπτυξης είναι ακόμη εύθραυστες, πρέπει να γίνουν περισσότερα από τα κράτη - μέλη, ελπίζω ότι δεν θα υπάρξουν πρόωρες αυτοσυγχαρητήριες δηλώσεις ότι η κρίση τελείωσε, η ανεργία στην Ελλάδα και στην Ισπανία είναι απαράδεκτα υψηλή".
Τέτοιες κι άλλες παρόμοιες κοινοτοπίες γράφει ο γνωστός μας Όλι Ρεν στο ιστολόγιό του. Μεγάλες ιδέες μεγάλων ανδρών ή "γύρω - γύρω όλοι και στη μέση ο Όλι".
Η κοινοτοπία, η επανάληψη δίκην χρηστομάθειας, η μπούρδα τελικώς, συνοδεύουν την επίθεση λιτότητας στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα οι διάφοροι παράγοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των οποίων το μέλλον, ο μισθός και τα προνόμια εξαρτώνται από την υποταγή στα κελεύσματα του Βερολίνου, έχουν ειδικευτεί σε κάποιο είδος δημιουργικού παπαγαλισμού. Να επαναλαμβάνουν με ευρωπαϊκή τρυφερότητα όσα εντέλλονται η Μέρκελ και ο Σόιμπλε με γερμανική αυστηρότητα.
Τώρα ο επίτροπος μας λέει ότι η ανεργία στην Ελλάδα είναι απαράδεκτα υψηλή. Τι λέτε, κύριε, σοβαρά; Την ίδια όμως στιγμή επαναλαμβάνει άκρως δημιουργικά -μην αυτοσυγχαίρεστε!- την εντολή των εντολών του Βερολίνου: Τα κεφάλια μέσα, η ίδια πολιτική συνεχίζεται, μπροστά μας υπάρχει ακόμα "πολύ μακρύς δρόμος". Έτσι ακριβώς -πολύ μακρύς δρόμος. Για τον ίδιο, για τη Γερμανία, για τη Siemens, για την Audi; Όχι βέβαια. Ο μακρύς δρόμος είναι για μας. Λες και μας χρειαζόταν ο Ρεν για να το καταλάβουμε.
Μία είναι η ουσία μέσα σε όλη τη φραστική ανοησία που έχει επιπέσει επί των κεφαλών μας και επί των κεφαλών πολλών Ευρωπαίων: Μην ελπίζετε τίποτε, γιατί η ελπίδα κάνει κακό στην υγεία μας. Θεωρήστε τη βαρβαρότητα φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τον νόμο της βαρύτητας. Αν δεν σκάσετε με πάταγο κάτω, δεν πρόκειται να σταματήσει -είναι πολύ μακρύς ο δρόμος. Και τελικώς με όλα αυτά φαντάζει σοφότερο όλων εκείνο το θρυλικό και προφητικό του ίδιου Όλι Ρεν: "Καλό κουράγιο, Έλληνες". Κάτι ήξερε ο άνθρωπος, που δεν ήξεραν οι δικοί μας.
Ε, επί της ουσίας το ξαναλέει. Και το επαναλαμβάνουν όλοι τους. Εκτός φυσικά από τον Σαμαρά, τον Στουρνάρα και τον Βενιζέλο, οι οποίοι αυτοσυγχαίρονται για το πρωτογενές πλεόνασμα. Που δυστυχώς δεν αρκούσε για να πληρώσει ο δεκαοκτάχρονος το εισιτήριο του τρόλεϊ -και ξέρετε τη συνέχεια όλοι, εκτός από τον Όλι και τους ομοίους του...
