Δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ, και ο καθένας μπορεί να τα αποτιμήσει όπως θέλει.
Αριστερή παρένθεση πάντως δεν τα λες...
Πάνε κάπου δέκα μέρες που ζούμε στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ, βοήθειά μας.
Πώς λέμε στην εποχή των παγετώνων;
Πώς λέμε στα χρόνια της χολέρας;
Ας ευχηθούμε κι ας ελπίσουμε πως δεν θα επισυμβούν τα χειρότερα.
Για την Αμερική, για τον κόσμο ολόκληρο.
Ας το ευχηθούμε, οι δε εξ ημών περισσότερο θρήσκοι.
Ας κάνουν και κάνα σταυρό.
Ας ρίξουν και κάνα ευχέλαιο καλού - κακού.
Έτσι να μας βρίσκεται...
Αν έβλεπες, ας πούμε, σε μια φωτογραφία καμιά δεκαριά Αμερικανούς στρατιώτες ελληνικής καταγωγής.
Με ελληνικές σημαίες στα χέρια.
Δεν θα αισθανόσουν όμορφα που κρατούν στην ψυχή τους την Ελλάδα;
Τη χώρα της καταγωγής τους, των πατεράδων τους;
Γιατί λοιπόν αγανακτείς με τη φωτογραφία των αλβανικής καταγωγής Ελλήνων στρατιωτών;
Εκείνων που σχηματίζουν με τα χέρια τους το αλβανικό εθνόσημο;
Μήπως να το ξανασκεφτείς;
Καλά για τον Καμμένο δεν το συζητώ, θα τον διαπερνούσαν ρίγη εθνικής συγκίνησης στην πρώτη περίπτωση.
Στη δεύτερη φρικιά και ολοφύρεται και τιμωρεί τους βέβηλους φαντάρους.
Όχι ότι περίμενα κάτι άλλο από τον Καμμένο.
Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα, μήπως προσβάλλει περισσότερο τα εθνικά σύμβολα.
Η ελληνική σημαία με τη φωτογραφία του Κυριάκου στη θέση του σταυρού;
Εκεί όπου ομιλεί ενώπιόν της, μετά του προσήκοντος πάθους βεβαίως, ο Άδωνις;
Ε, ναι, στον εισαγγελέα ολοταχώς.
Το πόρισμα της Εξεταστικής για τα δάνεια τα επιλήψιμα.
Κι εκείνος, ο εισαγγελέας, ας κάνει τη δουλειά του όπως ξέρει.
Πάντως ας κρατήσουμε το πρώτο, το αυτονόητο κέρδος.
Ότι θα το σκεφτούν πλέον πολύ, πάρα πολύ, να επιδοθούν σε ανάλογες λαμογιές οι διάφοροι τύποι.
Και, για να ‘χουμε καλό ρώτημα, με ποια λογική αρνείται ο Κυριάκος το θεσμικό πλαίσιο για τη σωτηρία των προβληματικών ΜΜΕ;
Αυτό που του πρότεινε ο Τσίπρας.
Ας μας το εξηγήσει αν μπορεί, αν υπάρχουν εξηγήσεις.
Έτσι που λέτε, ο ESM προχώρησε στην έγκριση (και στη δρομολόγηση) των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος.
Παρά το «μονομερές» στους συνταξιούχους.
Έμειναν, κατόπιν τούτου, ο Κυριάκος, η Φώφη και οι λοιποί συγγενείς με τις μιζέριες τους στο χέρι.
Αλλά μπα, μη νομίζεις πως κατάλαβαν.
Ή ότι θ’ αλλάξουνε μυαλά, η πιθανότητα δεν παίζει.
Σήμερα μας βλέπει υποταγμένους στους κομμουνιστές του Τσίπρα ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος.
Αύριο στους μουσουλμάνους κατακτητές.
Ποιους μουσουλμάνους, ποιους κατακτητές;
Άσε, εκείνος ξέρει.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, δεν πάει πολύς καιρός που τον κάλυψε απολύτως, και εφ’ όλης της ύλης, ο αρχιεπίσκοπος!!!
Δεν θα το πιστέψεις, η Ν.Δ. του Κυριάκου υποστηρίζει πως δεν υπήρξε διαπλοκή πριν από το 2015.
Και μας το λέει έτσι κατάμουτρα, στην ψύχρα.
Στο πλαίσιο της «συμφωνίας αλήθειας» προφανώς.
Και της διαστημικής απόστασης από κάθε λογής πραγματικότητα.
Ο ένας ποταμίσιος στο ΠΑΣΟΚ, ο άλλος ποταμίσιος στη Ν.Δ.
Και αν κρίνεις από τα σχόλια του Θεοδωράκη, παρ’ ότι σωστά στην πρώτη τους ανάγνωση.
Δείχνουν ωστόσο πως δεν έχει καταλάβει τίποτα.
Για το τι είδους κόμμα έχει στήσει.
Κόμμα του όλα και τίποτα, του παντού και πουθενά, του ό,τι πεις μέσα.
Όπερ έδει δείξαι, Σταύρο μου...
Η πολυσυλλεκτικότητα, λένε, είναι για τους μεγάλους, για τα κόμματα εξουσίας.
Οι μικροί (και καινούργιοι) μάλλον έχουν ανάγκη από σκληρό κέλυφος.
Ώσπου να γίνουν κάτι, μετά βλέπουμε.
Ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ προσδιορισμός από μόνος του μάλλον δεν αρκεί.
Για να σταθείς ως κόμμα.
Και συνήθως σε προδίδει.
Τώρα τα θυμήθηκε όλα ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, τώρα επί τη αποχωρήσει.
Και τον ρόλο του Σόιμπλε, και το μέλλον της Ευρώπης, και τους λαούς που ρημάζουν, όλα.
Τόσα χρόνια, ως συγκυβερνήτης, μούγκα στη στρούγκα.
Δεν πειράζει, κάλλιο αργά - δηλαδή πειράζει, αλλά τι να λέμε τώρα.
Ας ελπίσουμε στον Μάρτιν Σουλτς, ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά.
Μπορεί, λέτε;
Οι Γάλλοι σοσιαλιστές πάντως το τόλμησαν, με την επιλογή του Μπενουά Αμόν.
Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Κόρμπιν...
Οι δυο Ελλάδες στα σχολεία για τα προσφυγόπουλα, ατόφιες, ανάγλυφες.
Από τα γιούχα της βίας, στα τραγούδια και στις αγκαλιές της υποδοχής.
Έτσι για να ξέρουμε ποιοι είμαστε, πέρα από ψευδαισθήσεις κι από στερεότυπα.
Για την αυτογνωσία μας, ρε γαμώτο.
Μας πρόσφερε σπάνιες, υψηλής αισθητικής στιγμές θεατρικής απόλαυσης ο Σπύρος Ευαγγελάτος.
Καινοτόμος ερευνητής του Θεάτρου, πρωτοπόρος «ανατροπέας» των δεδομένων.
Προπάντων εκεί στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 με το μοναδικό «Αμφι-θέατρό» του.
Μύησε γενιές ολόκληρες στο Καλό Θέατρο.
Τον ευχαριστούμε, τον κρατάμε, θα τον θυμόμαστε, ας πάει στο καλό...
