Γεννήθηκα στο σύνορο του βουνού και της θάλασσας. Στο πέρασμα του χρόνου, ζώντας πια στην πρωτεύουσα κι έχοντας αποκατασταθεί επαγγελματικά, θεώρησα πρώτη προτεραιότητα ν’ αποκτήσω ένα κομμάτι γης και να επανασυνδεθώ με τη φύση. Ήθελα όμως οπωσδήποτε στο κτήμα μου να έχω πέρδικες! Έφτιαξα λοιπόν δύο υπερυψωμένα κλουβιά και τοποθέτησα μέσα από ένα ζευγάρι το οποίο αγόρασα από κάποιον που έκανε αναπαραγωγή πουλιών. Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη. Νόμιζα ότι οι πέρδικες θα δέχονταν την αιχμαλωσία, αντιλαμβανόμενες την αγάπη μου!...
Μετά από δυο μέρες επέστρεψα για να τις καμαρώσω και να τις εφοδιάσω με νερό και τροφή. Αλλά τι έκπληξη. Στο ένα κλουβί δεν υπήρχαν πέρδικες. Η προφανής υπόθεση ήταν ότι κάποιος κυνηγός τις εντόπισε...
Εφοδίασα με νερό και τροφή το ζευγάρι που απέμεινε και στην επόμενη επίσκεψή μου διαπίστωσα ότι δεν υπήρχαν δύο, αλλά μόνο μία πέρδικα στο κλουβί. Όταν πλησίασα είδα κατάπληκτος την πέρδικα του κλουβιού να βουτάει στο έδαφος. Βούτηξα αμέσως κι εγώ μήπως την προλάβω, αλλά και η τελευταία πέρδικα είχε ανοίξει τα φτερά της, προς το όνειρο της ελευθερίας της.
Έμεινα αποσβολωμένος: οι πέρδικες είχαν τόση ευφυΐα και επιμονή να ραμφίζουν το σύρμα στο ίδιο σημείο, μέχρι να το κόψουν. Και στη συνέχεια να επαναλαμβάνουν το ίδιο σε άλλα σημεία του συρματοπλέγματος μέχρι να ανοίξουν τρύπα αρκετή, για να περάσει το σώμα τους. Και στα δυο κλουβιά, οι πέρδικες είχαν ανοίξει τρύπες, που τους επέτρεπαν να δραπετεύσουν. Γιατί, προφανώς, οι πέρδικες δεν ήσαν κότες...
Το μάθημα αυτό ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά ιδιαίτερα με τους κυρίους Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Τόμσεν και να τους πω ότι είναι σοφία να παίρνουμε μαθήματα από τη φύση. Οι φυσικές αλήθειες είναι τα μόνα αξιόπιστα σημεία αναφοράς της σκέψης μας και όχι οι οικονομικές θεωρίες, που δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Γιατί οι άνθρωποι, όπως και οι γλάροι και οι πέρδικες, είναι φύση, δεν είναι νούμερα...
