«Το πράγμα πιο ερεθιστικό, δημιουργικό και που εμπνέει εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη δράση είναι η έκφραση της διαφωνίας. Η διαπάλη μεταξύ διαφόρων γνωμών, μεταξύ διαφόρων θεωρήσεων του σωστού και του λάθους»
Zygmount Bauman
Τo μικρό αυτό σχόλιο είναι μια υπογράμμιση ότι η παράλειψη της «οικολογικής διάστασης» και η έλλειψη μιας πολιτικής μετριασμού και προσαρμογής του «οικολογικού ελλείμματος», κάθε άλλο παρά στοιχειοθετούν άλλη ανάπτυξη, όπως ισχυρίζονται πολλοί «ιθύνοντες».
Η Λιμνοθάλασσα του Αιτωλικού - Μεσολογγίου είναι ένας βιότοπος που επεκτείνεται από την Αρχαία Καλυδώνα μέχρι τις παρυφές του Αστακού και προστατεύεται από τη Συνθήκη Νatura 2000.
Ήταν δημιούργημα, με το πέρασμα των αιώνων, του «ημίθεου Αχελώου», «δημιουργού ποταμών» και λιμνών, θα πρόσθετα, και πασίγνωστη για τον ιχθυολογικό της πλούτο, αλλά και:
α. Για τις αρχαιότητες που την περιβάλλουν και περικλείει, για ιστορικά γεγονότα που σχετίζονται με αυτή.
β. Για τον ορνιθολογικό πληθυσμό της και τις βιολογικές διαφορετικότητες που ζουν στα όριά της, κλπ.
Την τελευταία πεντηκονταετία, όμως, έχει γίνει, κάτω από διάφορες σκοπιές, ενδεικτικός χώρος της επαύξησης «του οικολογικού ελλείμματος». Αυτό γιατί παρατηρούνται διαστρεβλώσεις, χονδροειδή και επικίνδυνα ατοπήματα, που βάζουν σε αμφισβήτηση την προστασία του περιβάλλοντος και την οικολογική προσαρμογή της παραγωγικής διαδικασίας, που αυξάνει τον ρόλο της εργασίας και κατά συνέπεια εμπεριέχει την έννοια της επιδίωξης της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας.
Δεν είναι τυχαίον ότι αποκρύβονται οι λόγοι για τους οποίους η παραγωγή αυτού του «εργοστασίου της φύσης» μειώνεται, και κατά συνέπεια μειώνεται και η εργασία, ενώ η οικολογική προσέγγιση είναι «έξω» από προτεινόμενα έργα, δήθεν καλυτέρευσης, που στηρίζονται σε μελέτες της εποχής του «οικολογικού φαγοποτιού».
Πολύ δε περισσότερο, δεν λαμβάνονται υπ’ όψη η διαφύλαξη ή μη έντονη διαταραχή των οικολογικών ισορροπιών, όταν κατασκευάζεται μεγάλος αυτοκινητόδρομος μέσα στα όρια αυτού του μοναδικού, παραγωγικού, ιστορικού βιοτόπου. Ως αποτέλεσμα αυτής της συστημικής αδιαφορίας, είχαμε την αλλοίωση ή την καταστροφή του υπόγειου υδάτινου πλούτου της περιοχής Κεφαλόβρυσου - Αιτωλικού.
Αυτή η εξέλιξη αντικαθρεφτίζει την έλλειψη οργάνωσης πολιτικής, από τη μεριά της Αριστεράς, που παρατηρήθηκε εκεί. Τοπικά στελέχη του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είχαν προβλέψει, κατά κάποιον τρόπο, την εξέλιξη της σύνθετης πραγματικότητας με κριτικές προσεγγίσεις, που ξεκινούσαν από διάφορες οπτικές γωνίες της συγκεκριμένης κατάστασης. Εκείνο που έλειψε είναι η ικανότητα σύνθεσης της πολιτικής συλλογικότητας, που θα κινούνταν στην κατεύθυνση ενός αντιθετικού -σε σχέση με τα επικρατούντα τοπικά- μπλοκ κοινωνικών, οικονομικών και εργασιακών συμφερόντων, μπολιασμένου με την οικολογική παράμετρο.
Εξάλλου η δυσκολία και τα προβλήματα οργάνωσης πολιτικής στον χώρο διαφαίνονται τώρα τελευταία και από πιο σημαντικές ενδείξεις.
Αν σε αυτή την ιστορική φάση περάσματος εποχής που διανύουμε, δεν μιλήσουμε και δεν ενεργήσουμε γι’ αυτά τα θέματα, πότε θα το πράξουμε; Ιδού «πεδίον δράσης λαμπρόν» για συλλογικότητες που θέλουν να οργανώσουν πολιτική και κομπάζουν περί «ηγεμονίας», ξεκινώντας από τον χώρο, τα προβλήματα της παραγωγής, της εργασίας και της οικολογκής αντίθεσης. «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».
Στην αναζήτηση των παλιών και νέων αξιών της χαμένης Αριστεράς δεν φτάνει «ένας άνθρωπος μόνος στο τιμόνι». Χρειάζεται ένα κόμμα που πρέπει να έχει: ένα σώμα, δηλ. πραγματικά μέλη, μια κεφαλή, δηλ. μια πραγματική ηγετική ομάδα και όχι κάποιο «μαγικό κύκλο», μια ψυχή, δηλ. ένα σύνολο αξιών και ιδεών, που είναι συνδυασμός του ότι παραμένει ζωντανό ακόμα από το παρελθόν και δένει σ’ ένα συμπαγές σύνολο με τις καινούργιες αντιθέσεις και αξίες.
Και τελικά χρειάζεται ένα κόμμα που ξέρει και μπορεί να οργανώνει πολιτική, στον χώρο και στα προβλήματα, που να στοχεύει στη λύση τους. Και για έναν παραπάνω λόγο: να είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί «στα τηλεοπτικά παράθυρα», που αφαιρούν συστημικά τον δημόσιο χώρο από τον λόγο και την οργάνωση της πολιτικής και βασικά της Αριστεράς.
