Στις 12.1.17 έφυγε για πάντα η Ηλιάνα-Πόπη Καρίμαλη-Δρακοπούλου, αφού πάλεψε με σπάνια παλικαριά και καρτερία με την επάρατη νόσο δεκαετίες ολόκληρες.
Γεννήθηκε το 1944 στον Άγιο Πολύκαρπο Ικαρίας και μεγάλωσε ώς τα δώδεκα στο Φραντάτο Ικαρίας με το νανούρισμα, τις ιδέες και προπάντων τα όνειρα πολλών εξόριστων αγωνιστών της Αριστεράς που χρησιμοποίησαν το ένα από τα δύο δωμάτια του πατρικού της σπιτιού.
Αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του Φραντάτου, αναγκάστηκε να συνεχίσει τις σπουδές της στην Αθήνα εργαζόμενη σε διάφορες δουλειές...
Γρήγορα απέκτησε επαφή και εντάχτηκε στη Νεολαία της Αριστεράς, στο ΣΕΜΕ (εργαζόμενοι μαθητές) και στη συνέχεια στη Νεολαία Γρηγόρης Λαμπράκης.
Μετά την αποφράδα μέρα της 21ης Απριλίου 1967 βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του ΠΑΜ, στη συνέχεια στον Ρήγα Φεραίο και μετά τη διάσπαση του ενιαίου ΚΚΕ στο ΚΚΕ εσωτ., πλάι στον σύντροφό της Μπάμπη.
Ώς το τέλος της ζωής της δεν έπαψε να αγωνίζεται κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, μέσα από τις γραμμές της Ανανεωτικής Αριστεράς, για έναν δικαιότερο κόσμο "στο μπόι των ονείρων της γενιάς της", όπως συνήθιζε να λέει. Με πλήρη πολιτική και ταξική συνείδηση και απαράμιλλο ήθος, επαναστατικό ρομαντισμό και πείσμα, παιδί της φτώχειας και της στέρησης, ένα αληθινό τέκνο της οργής!
Η οικογένειά της, μαζί με το τελευταίο αντίο, της αφιερώνει μια στροφή από το ποιητικό έργο του Τσέχου ποιητή Βόλκερ Γίρι:
Ένα καλοκαιριάτικο πρωί στο λιβαδάκι
στο πιο μικρό θα σκύψω λουλουδάκι
και θα το αγκαλιάσω και θα του πω
"παιδάκι μου ξυπόλητο,
ο ουρανός ακούμπησε το χέρι του επάνω σου
με μια δροσοσταλίδα
για να μην πέσει".
