Από χθες που ανακοινώθηκε το πλεόνασμα του προϋπολογισμού για το -εξαιρετικό για τη Γερμανία- 2016 ξέσπασε ένας καυγάς στο Βερολίνο μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων: Πρέπει να δώσουμε αυτά τα 6,2 δισεκατομμύρια ευρώ για επενδύσεις, λένε οι Σοσιαλδημοκράτες. Πρέπει να τα δώσουμε στην απομείωση του χρέους μας, λέει ο υπουργός Οικονομικών.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα ήθελε πολύ να περάσει στην ιστορία ως ο υπουργός που κατάφερε να μειώσει το δημόσιο χρέος, κατά προτίμηση στα επίπεδα που επιβάλλει η συνθήκη του Μάαστριχτ (60% του ΑΕΠ) και η αλήθεια είναι ότι έως ένα βαθμό τα έχει καταφέρει ρίχνοντάς το σχεδόν στο 70%.
Αλλά η ίδια η Bundesbank, η κεντρική τράπεζα της χώρας, έσπευσε να του... θαμπώσει το φωτοστέφανο εξηγώντας ότι το πλεόνασμα δεν οφείλεται στη δημοσιονομική πειθαρχία του Σόιμπλε την οποία επιβάλλει συνεχώς στους εταίρους του στην Ευρωζώνη- αλλά στα εδώ και χρόνια εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια με τα οποία δανείζεται η Γερμανία. Εάν αυτά τα επιτόκια ανέβουν έστω κατά μία μονάδα, το Βερολίνο, λειτουργώντας ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, θα πρέπει να πληρώνει 21 δισεκατομμύρια τον χρόνο παραπάνω.
Το ότι δεν ανεβαίνουν οφείλεται στην πολιτική της ΕΚΤ, στην οποία ασκεί όλο και πιο δριμεία κριτική ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, καθώς εκτιμά ότι τώρα πια αυτή πρέπει να αλλάξει. Μια τέτοια αλλαγή, που θα φέρει άνοδο των επιτοκίων, μπορεί μεν να γκρεμίσει το όνειρο του Σόιμπλε για επιστροφή της Γερμανίας στη “νομιμότητα” στο χρέος, αλλά αυτό δεν απασχολεί ούτε τη γερμανική οικονομία, ούτε τη γερμανική κοινωνία, ούτε καν την υπόλοιπη γερμανική κυβέρνηση.
Αντίθετα θα απασχολήσει πάρα πολύ τις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης, στις οποίες τα χαμηλά επιτόκια επιτρέπουν να κρατούν το κεφάλι τους οριακά πάνω από το νερό.
Όταν ο αυστηρός διδάσκαλος Σόιμπλε καλεί τους εταίρους να τηρήσουν τους κανόνες και να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά τους -έναντι της Γερμανίας;- και επιμένει ότι το πρόβλημα στην Ευρώπη “είναι η αδυναμία των άλλων χωρών και όχι η ισχύς της Γερμανίας”, προφανώς δεν του περνάει από το μυαλό ότι σ’ αυτή τη συγκυρία οι κανόνες βολεύουν πρωτίστως τη Γερμανία. Η οποία, άλλωστε, τους τηρεί α λα καρτ. Χωρίς να κάνει καμία προσπάθεια -όπως απαιτεί η θεματοφύλακας των συνθηκών Κομισιόν- να μειώσει τα πλεονάσματά της στο ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, που είναι τα ελλείμματα των άλλων.
Κι ο Σόιμπλε επιμένει να εξανίσταται που οι κακοί μαθητές -“η Ιταλία και άλλα κράτη”- δεν τηρούν τους κανόνες.
