Χρόνια τώρα κοροϊδεύουμε τις προσωπικές στρατηγικές, τις δυσανάλογες με το μπόι των δραστών φιλοδοξίες, τον παραγοντισμό, που ενδημούν στο πολιτικό σύστημα. Και καθορίζουν συχνά γενικότερες εξελίξεις, ιδιαίτερα όταν εκδηλώνονται σε κόμματα μεγαλύτερης εμβέλειας ή, πολύ περισσότερο, στα λεγόμενα κόμματα εξουσίας.
Με αποτέλεσμα η τρέχουσα πολιτική, και κοντά της η συνακόλουθη δημοσιογραφία, να ασχολούνται πιο πολύ, να ταυτίζονται σχεδόν σε κάποιες περιπτώσεις, με τέτοιες κινήσεις, φιλοδοξίες, συνωμοσίες, διαφωνίες, αποστάσεις, διασπάσεις και στάσεις. Και όχι με πραγματικά προβλήματα που απασχολούν πραγματικούς ανθρώπους.
Γνωστά όλα αυτά. Γνωστή και η αριστερή αποδοκιμασία, έως πλάκα και περιφρόνηση για όλα αυτά. Όλα εδώ πληρώνονται όμως. Γιατί ήρθε το απροσδόκητο πλήρωμα του αριστερού χρόνου και ζούμε μέρες που τα όμορφα λόγια όμορφα καίγονται και στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, της αριστερής κυβέρνησης και της αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Για κάποιο διάστημα σαν να είχαν κοπάσει τα... φαινόμενα, αλλά τελευταία ξανά προς τη δόξα τραβούν. Θαρρείς και το έχουν χάψει από τον Κυριάκο κάποιοι ότι έρχονται εκλογές. Και τρέχουν σε παράθυρα και μικρόφωνα, κι ας μην έχουν να πουν και να δείξουν τίποτε καινούργιο. Εκτός από κόμη και τουπέ.
Αν μας έδιναν τουλάχιστον κάτι απλό και συγκροτημένο από τα επιχειρήματα της κυβέρνησής (τους). Αν άρπαζαν την ευκαιρία να πουν στον κόσμο πέντε καθαρές απόψεις, που φωτίζουν ρόλους και επιδιώξεις. Αλλά μπα. Η βουλευτής τάδε, με στασίδι στον “Σκάι”, διεκδικεί με αξιώσεις το χρυσό βατόμουρο. Ο ευρωβουλευτής δείνα μας δίνει και καταλαβαίνουμε τι εστί ναρκισσισμός. Οι διάφοροι που διαφοροποιούνται από τις κυβερνητικές θέσεις, εν ονόματι της ελεύθερης κριτικής, γελοιοποιούν και την κριτική και την ελευθερία της. Πολιτικός πατσάς, εν ολίγοις, που δεν τρώγεται ούτε με σκορδοστούμπι.
Και το χειρότερο; Το πράγμα, άλλοτε σε ύφεση κι άλλοτε σε έξαρση, τείνει να θεωρείται εντελώς φυσιολογικό. Τα σκωπτικά σχόλια -φροντίζει από τώρα την επανεκλογή του, για παράδειγμα, ή σπρώχνει μπας και πάρει υπουργείο- έχουν γίνει πιο κοινά κι από τα ανέκδοτα για τον Κυριάκο και τις εκλογές που ζητάει. Οι σχέσεις μεταξύ τους, εκεί στα ψηλά πατώματα, δοκιμάζονται συχνά από συγκρούσεις φιλοδοξιών. Αν μάλιστα υπολογίσετε μαζί με τα ξερά και τα χλωρά, που ονειρεύονται μια θέση στη Βουλή ή και στην κυβέρνηση -γιατί ο τάδε κι όχι κι εγώ;-, το πράγμα καταντάει Βατερλώ της σοβαρότητας.
Μην περιμένετε «γραμμή» όμως από κανέναν. Μην βρίζετε επίσης. Απλώς, για προστασία της υγείας σας, μπορείτε να σαρκάζετε όσους από τους «δικούς μας» κάνουν τέτοια. Και να μην τους ξεχάσουμε την ώρα της κάλπης, τότε που θα γελάσουμε τελευταίοι...
