2017! Άμα έχεις γεννηθεί κάπου στα τέλη της δεκαετίας του σαράντα, ένα σφίξιμο σε πιάνει όσο και να 'ναι, πρωτοχρονιάτικα. Βρε πώς φεύγουν τα χρόνια, τα καημένα τα νιάτα, τι γρήγορα που περνούν, και λοιπά. Πρωτοχρονιά του εξήντα οχτώ στις φυλακές Λευκάδας, Πρωτοχρονιά του εξήντα εννιά στις φυλακές Αβέρωφ, Πρωτοχρονιά του εβδομήντα, στον Κορυδαλλό. Με τον Κύρκο, τον Φαράκο, τον Φιλίνη. Και τους τότε νέους που τώρα βολοδέρνουν στις ακτές της τρίτης ηλικίας, μεταξύ επιθυμίας και δυνατότητας. Όσοι στάθηκαν τυχεροί και βολοδέρνουν ακόμα, γιατί δεν είναι και λίγοι εκείνοι που έφυγαν με το μαύρο καράβι.
Ποιος να το φανταζόταν, όταν στηνόταν ο Συνασπισμός, όταν πέφταμε στην αγκαλιά του Μητσοτάκη, όταν γινόταν μπάχαλο το ΚΚΕ, όταν εξελισσόταν ο συλλεκτικός ΣΥΝ σε πολυσυλλεκτικό ΣΥΡΙΖΑ, ότι μια μέρα αυτό το μικρό κόμμα, αυτή η κυνηγημένη από τους εχθρούς και τον εαυτό της παράταξη, θα κέρδιζε εκλογές και θα γινόταν κυβέρνηση. Άκου κυβέρνηση! Θα σε έπαιρναν στο ψιλό αν το έλεγες. Ακόμα κι αν το σκεφτόσουν, θα έπαιρνες εσύ τον εαυτό σου στην πλάκα, την εποχή της μάχης για το καταραμένο 3%. Μπαίνουμε δεν μπαίνουμε, κι αν μπούμε πώς ξαναμπαίνουμε; Και Μαρία με τα κίτρινα, ποιον αγαπάς καλύτερα.
Επειδή, όμως η Ιστορία είναι πιο απρόβλεπτη, και πιο εφευρετική απ’ όλους, να που συνέβη κι αυτό. Συνέβησαν και οι εκλογές, και το δικό μας Μνημόνιο, και οι δεύτερες εκλογές, και οι αριστεροί υπουργοί, και ο αριστερός πρωθυπουργός, και οι ΑΝ.ΕΛΛ., και η προσφώνηση «σύντροφε», ή «συντρόφισσα» στο Μαξίμου, και ό,τι δεν υπήρξε ποτέ ούτε ως όνειρο. Μερικά ούτε ως εφιάλτης, για να είμαστε ειλικρινείς. Διότι η αριστερή πλειοψηφία προέκυψε όταν οι «άλλοι» είχαν πλημμυρίσει τη χώρα σκατά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την καθαριότητα - και δυστυχώς η μυρωδιά είναι συχνά πολύ ενοχλητική. Έως ανυπόφορη.
Ας κοιτάξουμε και λίγο πίσω, μέρα που είναι. Δεν πειράζει να περπατάμε πότε - πότε στα περασμένα. Όχι για να λέμε καντάδες αφιερωμένες στην αριστερή ευαισθησία και θούρια αφιερωμένα στον αριστερό ηρωισμό. Αλλά γιατί είμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, όχι μόνο μέλλον. Αλλά και παρελθόν. Το αμπέλι μας το έσκαψαν με πολύ κόπο και πολλές θυσίες χιλιάδες άνθρωποι, πριν από μας. Κάθε ρώγα του και κάθε λέξη μας περιέχει κάτι από τον θυμό και τον ιδρώτα τους. Α, ναι, υπάρχει πολλή δουλειά, πολλή γνώση, πολλή αυτοκριτική, πολλή ωρίμανση, πολλή απογοήτευση, πολλή ορθοστασία ακόμα μπροστά μας.
Αλλά στο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι, το κρασί μας είναι από παλιό, καλό, αμπέλι. Στην υγειά μας, λοιπόν. Και καλή χρονιά.
