Ζούμε στην εποχή που η ζωή του ανθρώπου είναι ακόμη πολύ λίγη. Ερχόμαστε στον κόσμο μικρά χαριτωμένα πλάσματα. Με το πέρασμα του χρόνου μεγαλώνουμε, γερνάμε και κάποια στιγμή πεθαίνουμε. Όμως ο εγκέφαλος του ανθρώπου εργάζεται εντατικά ενάντια στη φθορά (εντροπία) και στο αποτέλεσμά της. Ίσως να φαίνεται παράξενο, αλλά ανάμεσα στα σημαντικά κίνητρα που οδηγούν τον άνθρωπο στις τεράστιες επιστημονικές και ιατρικές ανακαλύψεις βρίσκεται βαθιά κρυμμένος και ο φόβος του θανάτου. Ο θάνατος όμως είναι το αναπόδραστο πεπρωμένο μας, όπως κάποτε ήταν το πεπρωμένο μας να σερνόμαστε στη γη και να ονειρευόμαστε πως πετούμε σαν τα πουλιά. Όμως, εδώ και αιώνες, από την εποχή των αρχαίων Αιγυπτίων, παλεύουμε για να έχουμε την ψευδαίσθηση της αθανασίας με διάφορους τρόπους. Τότε, με τις μούμιες, τις τοιχογραφίες, τις εικόνες και τα αγάλματα. Στις μέρες μας, με την απαθανάτιση των αγαπημένων, των σπουδαίων, των λατρευτών μέσω της φωτογραφίας, του βίντεο, του ολογράμματος ή και της βαθιάς κατάψυξης... Κάποτε μπορεί τελικά να γίνει πραγματικότητα και το προαιώνιο όνειρο της αθανασίας.
Όμως, μέχρι τότε, σ’ όλη την υφήλιο οι άνθρωποι υποχρεώνονται, εδώ και χιλιετίες, να διατηρούν τεράστιες εκτάσεις γεμάτες με τάφους. Η εναλλακτική λύση είναι η καύση των νεκρών, που πλεονεκτεί γιατί ελευθερώνει τους τεράστιους και ουσιαστικά άχρηστους χώρους των νεκροταφείων, αλλά, από την άλλη, έχει σαν σοβαρή παρενέργεια την υποβάθμιση του περιβάλλοντος αλλά και την κατανάλωση μεγάλης ποσότητας ενέργειας.
Μπορούμε να σκεφτούμε κάτι διαφορετικό, αν μη τι άλλο περισσότερο εμψυχωτικό. Πόσο απλό και όμορφο θα ήταν αν το σώμα του αγαπημένου μας, αντί να αποσυντίθεται άχρηστο στο χώμα, να γίνει πηγή που να τροφοδοτεί τη ζωή ενός δέντρου που θα φυτέψουμε στο σημείο της ταφής. Στον κορμό του θα είναι όμορφα γραμμένο το όνομα του αγαπημένου μας.
Αντί, λοιπόν, όταν πηγαίνεις στον χώρο που είναι θαμμένος ο άνθρωπός σου, να βλέπεις τους θλιβερούς τάφους, θα ήταν όμορφο να βρίσκεσαι μέσα σ' ένα δασάκι. Η μάνα και ο πατέρας που έφυγαν για πάντα με το σώμα τους δίνουν ζωή σε δέντρα, που μέρα με τη μέρα μεγαλώνουν και υψώνονται στον ουρανό, επιβεβαιώνοντας βαθιά μέσα στην ψυχή μας την πίστη ότι η ζωή δεν χάνεται, αλλά παραμένει αιώνια. Τα νεκροταφεία με τους θλιβερούς τάφους θα γίνουν σιγά-σιγά τα όμορφα δάση των αγαπημένων μας που θα προσφέρουν ξεκούραση και οξυγόνο, ενώ κάτω από τη σκιά τους θα αναπαύονται οι δικοί μας για πάντα.
