Φέτος γιορτάσαμε το Πολυτεχνείο στον απόηχο της αποχαιρετιστήριας επίσκεψης του πρώτου μαύρου Αμερικανού προέδρου, που μίλησε με σεβασμό για την Ελλάδα και την Κύπρο.
Ταυτίζουμε το Πολυτεχνείο με την πτώση της χούντας ξεχνώντας ότι δυστυχώς δεν αρκεί μια ενθουσιώδης στιγμή για ν' αναστρέψει την ιστορική πορεία. Η χούντα έπεσε από το βάρος των ίδιων της των ανομιών και πληρώσαμε για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας με πολύ ακριβό νόμισμα. Η διχοτόμηση της Κύπρου γκρέμισε τη δικτατορία. Το Πολυτεχνείο δεν ήταν παρά το σκαρφάλωμα στο κοντάρι κάποιων γενναίων Σολωμών, που έπεσαν νεκροί από τα πυρά της βίας.
Το Πολυτεχνείο προδόθηκε συστηματικά από τους ελάχιστους αναρχικούς που κάθε χρόνο λεηλατούσαν εκ του ασφαλούς τη φήμη του. Όσοι κλείστηκαν τότε στο Πολυτεχνείο περίμεναν ότι «ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε». Γι’ αυτό είχαν οργανώσει ιατρεία και τρόφιμα. Είχαν ταμπουρωθεί σίγουροι για την αναμέτρηση που αργά ή γρήγορα θα ‘ρχόταν.
Το Πολυτεχνείο ήταν το Μεσολόγγι που υπερασπίζονταν κι όχι το μισητό σύμβολο που θα παρέδιδαν στις φλόγες. Ήξεραν ότι υπάρχουν στιγμές - σύμβολο. Και οι 300 είχαν πέσει στις Θερμοπύλες, όμως χάρη σ' αυτή την πρώτη θυσία οι Μήδοι διάβηκαν, αλλά δεν έμειναν. Κι αυτά τα παιδιά ανέμιζαν την ελληνική σημαία καλώντας τους φαντάρους σε συστράτευση για τη Δημοκρατία. Και οι ίδιοι οι στρατιωτικοί δεν άντεξαν το βάρος της ευθύνης. Μόνοι τους κάλεσαν τη νόμιμη πολιτική ηγεσία όταν αγγίξαμε τον πόλεμο χάρη στην αφροσύνη της χούντας.
Το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» δεν ανήκει μόνο στο Πολυτεχνείο. Είναι το νήμα που συνδέει τις φοιτητικές διεκδικήσεις απ' τη γέννηση του νεοελληνικού κράτους, όταν οι πρώτες φοιτητικές διαδηλώσεις περνούσαν έξω απ' τα παλιά ανάκτορα, μέχρι και τις μέρες μας.
Σήμερα που η οικονομική κρίση απειλεί την εθνική μας υπόσταση είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Ας μην τρομάζουμε με τις πρόσφατες προκλήσεις. Πάντα ο ξένος παράγοντας (τότε ΗΠΑ, τώρα ξανά οι Γερμανοί) καθόριζε τις τύχες μας· τότε με όργανα τους βασιλιάδες, αργότερα με μοχλό την ανημπόρια και τους συμβιβασμούς των πολιτικών μας ηγετών. Δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι το νατοϊκό σχέδιο «Ξενοκράτης» χρησιμοποίησε η χούντα για να καταλύσει τη Δημοκρατία, ότι οι ΗΠΑ ενίσχυαν τους δικτάτορες κι ότι η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο έγινε με αμερικανικά επιτελικά σχέδια μετά το προδοτικό πραξικόπημα του Σαμψών, που έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκία να παρέμβει.
Αν κάτι έχει να μας πει σήμερα το Πολυτεχνείο, είναι το πόσο ευαίσθητο λουλούδι είναι αυτή η Δημοκρατία που τα παιδιά μας θεωρούν δεδομένη. Η Δημοκρατία έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία και σήμερα τον Τραμπ. Η Δημοκρατία είναι ο ακροβάτης που ισορροπεί επικίνδυνα χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Εμείς, πολιτικοί και πολίτες, είμαστε το κοντάρι που τη βοηθά να κρατήσει την ισορροπία της. Το μεγαλύτερο αγαθό της Δημοκρατίας, ο σεβασμός στη διαφορά, μπορεί να είναι η αχίλλειος πτέρνα της. Και σήμερα, στην εποχή της μεγαλύτερης κρίσης του ελληνικού έθνους, οφείλουμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια ιστορικά λάθη.
