"Προέρχομαι από μια πολιτική οικογένεια. Ωστόσο, η υποψηφιότητά μου για την προεδρία του κόμματος είχε αντισυστημικά χαρακτηριστικά". Τάδε έφη Κυριάκος Μητσοτάκης κατά τη χθεσινή συνέντευξή του σε εκπομπή της διαδικτυακής τηλεόρασης της iefimerida, παρέα με τον πνευματικό της νέας Κεντροδεξιάς Στέλιο Ράμφο.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο το πώς αντιλαμβάνεται την αντισυστημικότητα ο κ. Μητσοτάκης. Είναι, λ.χ., αντισυστημικό σε κάθε ομιλία σου στη Βουλή να αναπαράγεις τη βασική επιχειρηματολογία κεντρικών δημοσιευμάτων πολύ - πολύ συγκεκριμένων εκδοτικών συγκροτημάτων; Ή μήπως νοείται ως αντισυστημικό να έχεις δώσει μάχη μέχρις εσχάτων υπέρ των -αντισυστημικοί είναι άραγε και αυτοί;- καναλαρχών του τόπου σου; Μήπως είναι αντισυστημικό να έχεις δρομολογήσει απολύσεις ως -αντισυστημικός, άραγε;- υπουργός και να επιμένεις στην περικοπή δημοσίων δαπανών που οδηγεί σε απολύσεις και συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας;
Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη θα μπορούσε να εκληφθεί ως ανέκδοτο αν δεν εντασσόταν στο πλαίσιο μιας προσεχτικά σχεδιασμένης επικοινωνιακής προσπάθειας των "γαλάζιων" επιτελείων να χτίσουν ένα "εναλλακτικό προφίλ" για τον πρόεδρο ενός από τα πλέον συστημικά κόμματα του τόπου εδώ και δεκαετίες, ένα προφίλ που να πουληθεί σε τμήματα της νέας γενιάς τα οποία έχουν γαλουχηθεί με τον ατομισμό και όλα τα σχετικά ιδεολογήματα του νεοφιλελευθερισμού.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επικοινωνιακό επιτελείο του προσπαθούν να "παίξουν" με την αντισυστημικότητα ακριβώς μετά την εκλογή Τραμπ -δεν υπήρχε περίπτωση να επιχειρηθεί τέτοια ταύτιση του προέδρου της Ν.Δ. αν είχε εκλεγεί η Χίλαρι Κλίντον. Η προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη και του επικοινωνιακού επιτελείου του να ανέβουν στο κύμα του δεξιού λαϊκισμού δεν είναι συγκυριακή. Αναδεικνύει πραγματικές και ουσιαστικές ταυτίσεις με τη νέα σκληρή Δεξιά που εκπροσωπεί ο Ντόναλντ Τραμπ: "Θέλω λιγότερους φόρους. Θέλω λιγότερους μετανάστες" τόνισε στην ίδια χθεσινή του συνέντευξη ο Κυριάκος Μητσοτάκης επαναλαμβάνοντας την ουσία της προεκλογικής -και μετεκλογικής, όπως φάνηκε από την οικογενειακή συνέντευξη του νέου "πλανητάρχη"- εκστρατείας Τραμπ αλλά και τη γραμμή Σαμαρά - Γεωργιάδη και της μισής Ν.Δ., που στο προσφυγικό φλερτάρει όλο και πιο ανοιχτά με τα ξενοφοβικά ανακλαστικά, ενώ όσον αφορά τη φορολογία επαναλαμβάνει την κλασική νεοφιλελεύθερη συνταγή της μείωσης των φόρων για τους πλούσιους και υπερπλούσιους.
Την ώρα που ο πρόεδρος Ομπάμα, ενόψει της επίσκεψής του στην Αθήνα, ζητούσε με τη συνέντευξή του στην "Καθημερινή" "να παραμείνουμε πιστοί στις αξίες μας και στον σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας", επισημαίνοντας μάλιστα πως "αυτές οι αξίες δέχονται πίεση και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού", ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει να ταυτιστεί ακόμα και συμβολικά με την "αντισυστημικότητα" του Τραμπ. Μένοντας μακριά από κάθε διαπραγμάτευση για το χρέος, για το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο, ακόμα και για όσα οι μετριοπαθείς συντηρητικοί πρεσβεύουν στην Ευρώπη...
