Συγκινητική ήταν η ομιλία του υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη στην τελετή παράδοσης του υπουργείου Παιδείας στον καθηγητή Κώστα Γαβρόγλου. Ειδικά για όσους έχουν παράλληλη πορεία πολιτικών αγώνων, η συγκίνηση ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν ο Νίκος Φίλης διάβαζε τον απολογισμό του έργου και εξηγούσε τη στάση ζωής του. Γέμισε το FB από μηνύματα συμπαράστασης στον Νίκο Φίλη. Σε αρκετά που μου άρεσαν έκανα like, διότι ο Νίκος δεν ήταν θύμα της απόδοσής του στο υπουργείο που του εμπιστεύτηκε ο πρωθυπουργός, αλλά θύμα του πλέον προκλητικού και μάλιστα δημόσιου εκβιασμού του αρχιεπισκόπου προς τον πρωθυπουργό. Το τελεσίγραφο ήταν σαφές. Αν μείνει ο Φίλης στο υπουργείο, θα έχουμε σύγκρουση. Και ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι, στη φάση αυτή, η κυβέρνηση δεν σηκώνει ακόμα ένα εσωτερικό μέτωπο. Πρότεινε στον Φίλη διαφορετικά υπουργεία. Ο Νίκος εξήγησε πειστικά γιατί το ήθος του δεν του επιτρέπει να μετακινηθεί σε άλλο υπουργικό πόστο. Προτίμησε να συνεχίσει τον αγώνα ως βουλευτής. Μάθημα για όλους!
ΕΙΝΑΙ πολύ εύκολο όμως να καταδικάσουμε τον πρωθυπουργό που αποδέχτηκε τον αήθη εκβιασμό του αρχιεπισκόπου και προτίμησε να θυσιάσει τον σύντροφο Φίλη. Όταν όμως θέλεις να πλησιάσεις όσο το περισσότερο γίνεται στη δίκαιη κρίση, βάζεις τον εαυτό σου και στη θέση του πρωθυπουργού. Έτσι τουλάχιστον κάνω όταν η κρίση απαιτεί ζύγισμα. Ο πρωθυπουργός με τον ανασχηματισμό δημιούργησε ένα κυβερνητικό σχήμα ειδικού σκοπού. Ο σκοπός είναι να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και να έχουμε εντός του έτους βιώσιμη λύση για το χρέος. Αν μέχρι το τέλος του έτους δεν επιτευχθούν αυτοί οι δύο στόχοι, ο τρίτος, που είναι η δυναμική ανάπτυξη της οικονομίας, δεν θα έχει πόδια για να τρέξει, καθώς χωρίς δυνατότητες δανεισμού, αναπτυξιακών κεφαλαίων, η χώρα θα εγκλωβιστεί στην ύφεση και η κυβέρνηση δεν θα αντέξει. Δεν υπάρχει σοβαρός επενδυτής, μικρός ή μεγάλος, ξένος ή Έλληνας, που να μην αξιολογεί ως πρωτεύουσας σημασίας στοιχείο τη σταθερότητα του οικονομικού και πολιτικού περιβάλλοντος.
ΕΚΤΟΣ όμως από τον μεγάλο αγώνα με τους δανειστές και κυρίως τον δογματικό Σόιμπλε στα ευρωπαϊκά όργανα, στο εσωτερικό μέτωπο έχουμε όλες, μα όλες τις πολιτικές δυνάμεις, μικρές, μεσαίες και μεγάλες, δεξιές και αριστερές, να αγωνίζονται με μανία για να ανατρέψουν τη σημερινή κυβέρνηση! Είναι πράγματι μια παγκόσμια πολιτική πρωτοτυπία. "Θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις να ρίξω την κυβέρνηση" δηλώνει η Ζωή. Και μετά; Μετά δεν έχει σκεφτεί τι θα συμβεί. Και όσοι το έχουν σκεφτεί, όπως ο Δ. Κουτσούμπας και οι άλλες εξωκοινοβουλευτικές ομάδες της Αριστεράς, θεωρούν την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ κίνδυνο για τις θεωρήσεις και την ύπαρξή τους. Διότι αν οι μεταρρυθμίσεις βελτιώνουν τη ζωή των πολιτών, αυτοί τι ακριβώς θα λένε και πού θα βρίσκουν πελατεία; Και να ήταν μόνον αυτές οι δυνάμεις, καλά θα ήταν, αν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ενωμένο και αντιλαμβανόταν με τον ίδιο τρόπο τα μεγάλα πολιτικά επίδικα. Δεν είναι όμως, αλλά αυτό είναι άλλου άρθρου θέμα.
ΕΙΝΑΙ φανερό λοιπόν ότι η σύγκρουση με την Εκκλησία, όπως την όρισε ο αρχιεπίσκοπος, έπρεπε να αναβληθεί. Και λέω να αναβληθεί, διότι εκτιμώ ότι αν η Εκκλησία, και ειδικά ο αρχιεπίσκοπος, που παρουσιάστηκε σαν μαριονέτα των ακραίων δεσποτάδων, επιμείνουν να ορίζουν πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τις εκλεγμένες από τον ελληνικό λαό κυβερνήσεις, θα πρέπει να αναλάβει και τις ευθύνες του μαζί με την ιεραρχία της Εκκλησίας για ό,τι ακολουθήσει. Η ασυλία τους έχει όρια. Αν και δημόσιοι υπάλληλοι σε έναν χώρο που αποφασίζει μόνος του για τις προσλήψεις, χωρίς να ρωτάει τις κυβερνήσεις και το υπουργείο Οικονομικών αν αντέχει η χώρα και η κατάσταση της οικονομίας της 10.000 ιερείς και μάλιστα με ισόβια σχέση εργασίας περιορισμένου ωραρίου, είναι θράσος να ζητάς ό,τι δεν έχει ζητήσει καμία Εκκλησία ευρωπαϊκής χώρας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης (συνεργασίας) που οι μισοί ψηφοφόροι της δηλώνουν σήμερα αναποφάσιστοι αποφάσισε να μην δώσει στην ηγεσία της Εκκλησίας το δικαίωμα να επιλέξει αυτή, σε μια δύσκολη στιγμή για τα εθνικά συμφέροντα, τον χρόνο της αντιπαράθεσης. Θα κριθεί εκ του αποτελέσματος, όπως όλοι μας. Έτσι είναι η πολιτική για όσους ασχολούνται σοβαρά μαζί της. Οι συνωμοσίες εξουσίας ήταν, είναι και θα είναι συστατικά στοιχεία της πολιτικής ζωής όσο διαβουλεύονται άνθρωποι και κρίνονται τεράστια συμφέροντα.
