Οι αιωνίως παθογενείς «θεσμικοί παράγοντες» του τόπου, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονται προκατειλημμένοι δικαστές, διεφθαρμένα ΜΜΕ και ακροδεξιοί δεσποτάδες, προκαλούν σήμερα εσκεμμένα σοκ στο ήδη χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα της κοινωνίας, με στόχο να τη σπρώξουν οριστικά στα δεξιά του «κυρίου και των κυρίων».
Τυχόν αδυναμία ικανοποιητικής απάντησης τέτοιων προκλήσεων από τον ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό της κοινωνίας μειώνει και το συμβολικό, και το πραγματικό πολιτικό κεφάλαιο που αυτή μας εμπιστεύτηκε. Αυτό το άτεγκτο γεγονός δεν πρέπει να μας διαφεύγει, όπως δεν πρέπει να μας διαφεύγει και ο συναφής κίνδυνος που μας απειλεί: τα όρια της αριστερής πολιτικής φαντασίας να τα ορίζει πλέον ο νεοφιλελευθερισμός.
Ο κυριότερος παράγοντας που μειώνει σήμερα την πραγματική πολιτική μας εμβέλεια είναι η αυτοπαγίδευση σε έναν καταναγκαστικό πολιτικό πραγματισμό. Αυτό κατέστη οδυνηρά σαφές με την προγραφή και την καθ' υπόδειξιν αποπομπή του Ν. Φίλη από το υπουργείο Παιδείας. Μετά την οργιώδη κατασυκοφάντησή του όλη την προηγούμενη περίοδο και τη «δολοφονία χαρακτήρα», όχι μόνο αυτού αλλά και όλων όσοι πριν από αυτόν και μαζί με αυτόν επιχείρησαν δημοκρατικές αλλαγές στην Παιδεία, η περιφρόνηση για τη Δημοκρατία εκφράζεται απροκάλυπτα και ανεμπόδιστα πλέον από εκείνους που έχουν αναλάβει αζημίως την πειθαναγκαστική αποκατάσταση της καθεστηκυίας τάξης στην πολιτική συνείδηση των θυμάτων της: Από τη “Νεοδεξιά”, τους παπάδες της και τους δικαστές της.
Η στομφώδης απολογητική των ανακοινώσεων των συνδικαλιστικών ενώσεων των δικαστικών, μετά την τελευταία αμφιλεγόμενη απόφαση του ΣτΕ, προδίδει την ενοχή όσων γνωρίζουν από μέσα το «πώς μαγειρεύονται τα πράγματα». Αυτή η αντικοινωνική, ιδιοτελής στάση είναι ιδεολογικά ταυτόσημη με τις θέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη τις οποίες μηρυκάζει και η επίσημη Εκκλησία, μαγεμένη από την προοπτική της επερχόμενης ακροδεξιάς συμφοράς. Ο πλήρως μεταλλαγμένος αρχιεπίσκοπος μετατράπηκε οριστικά στο «γαλάζιο άνθος» της διασταύρωσης της κοινωνικής ακροδεξιάς (Βορίδης, Γεωργιάδης κ.ά.) με την οικονομική Ακροδεξιά του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και την «πνευματική» του Σεραφείμ, του Άνθιμου και του Αμβρόσιου. Η κουρντισμένη στο έπακρο απειλητική ρητορεία όλων αυτών εναντίον της «προβληματικής» Αριστεράς δεν είναι προσωρινής φύσεως, όπως φαντάζονται ορισμένοι. Εκπορεύεται από τις εκλεκτικές συγγένειες της δεσποτοκρατίας με το καταστροφικό παρελθόν της “Νεοδεξιάς” και στοχεύει στη νεκρανάστασή της στο άμεσο μέλλον.
Αυτό το πολιτικά νοσηρό σύμπλεγμα, που κατέστρεψε τον τόπο, επανακάμπτει, θριαμβολογεί και απειλεί, ενισχυμένο με μπόλικο τηλεσκοταδισμό, πατριδοκαπηλία και θρησκευτικό φανατισμό.
Όποιος όμως επιθυμεί να είναι ο εκφραστής της αριστερής συλλογικής σκέψης και ευαισθησίας δεν πρέπει να χάνει ούτε στιγμή την εγρήγορσή του απέναντι στη δυσοίωνη προοπτική τής επικράτησης της Ακροδεξιάς αλλά ούτε και την κριτική στάση απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Η επίμονη ματιά αυτού που δεν αποστρέφει το πρόσωπο από όσα μας πονούν -από τα «οικεία δεινά»- είναι εργαλείο για τις μάχες του μέλλοντος, ιδιαίτερα σε μια εποχή κατά την οποία η μοναδική ελπίδα που διαγράφεται στον ορίζοντα είναι η σταθεροποίηση της εύθραυστης διακυβέρνησης της Αριστεράς.
Αυτήν ακριβώς την Αριστερά, όμως, τα όρια της οποίας επιχειρεί σε μια εποχή συστηματικού πολιτικού οπορτουνισμού σε Ευρώπη και Αμερική να περιορίσει ο νεοφιλελευθερισμός, και την οποία η ρεβανσιστική “Νεοδεξιά” και οι σύμμαχοί της στο εξωτερικό βυσσοδομούν για να ανατρέψουν, αυτή πρέπει να προστατέψουμε.
Οι λίγοι που επιμένουν να λένε σήμερα την αλήθεια, προς πάσα κατεύθυνση ακόμα και σε βαθμό «απρέπειας», αποτελούν τα αναγκαία ερυθρά αιμοσφαίρια της κοινωνίας. Κερδίζουν ως αντάλλαγμα για το ότι δεν είναι δημοφιλείς στους ιδιοκτήτες αυτού του τόπου, τους τηλεοπτικούς απολογητές τους και τους θεσμικούς προύχοντες ένα ανεκτίμητο πλεονέκτημα: η ζώσα Ιστορία δεν αποτελεί πλέον γι’ αυτούς ένα κλειστό βιβλίο· η Παιδεία, η θρησκεία και η Δικαιοσύνη δεν είναι γι’ αυτούς «ιερές αγελάδες».
