Μήπως κατάλαβες, συνάδελφε, ποια είναι η “εναλλακτική” πρόταση της Νέας Δημοκρατίας που θα σε γλιτώσει από το “μαύρο” και την “ανεργία” στην οποία σε καταδίκαζε ο Νόμος Παππά; Μήπως κατάφερες να διακρίνεις τον εαυτό σου κάπου μέσα στην πρόταση της Ν.Δ. για τη νέα τηλεοπτική αγορά; Μήπως είδες πουθενά το όνομά σου;
Λυπάμαι που στο λέω, μα δεν υπάρχεις πουθενά. Λείπεις. Όπως έλειπες όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, των απολύσεων, των ατομικών συμβάσεων, των δελτίων παροχής υπηρεσιών, των έναντι και της κατάργησης όλων των εργασιακών σου δικαιωμάτων. Λείπεις και πάλι γιατί πολύ απλά δεν είσαι στα πλάνα τους. Δεν είσαι ούτε στις προτεραιότητες ούτε στις προβλέψεις τους. Γιατί μαζί με το “4” διέγραψαν και το “400”, που τους ενοχλούσε εξίσου και αυτό.
Και μη σου πω ότι αυτό τους είχε καθίσει στον λαιμό χειρότερα κι από τον αριθμό των τηλεοπτικών αδειών. Εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης, και μάλιστα τετρακόσιοι τον αριθμό, ήταν κάτι που δύσκολα θα μπορούσε να ανεχθεί ένα κόμμα που υπηρετεί με δογματική προσήλωση τους νόμους μιας έξαλλης αγοράς. Θυσία στον βωμό των επιχειρηματικών συμφερόντων η νομοθετική πρόβλεψη για κατώτατο αριθμό εργαζόμενων στα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Θυσία στον βωμό του κέρδους των καναλαρχών ακόμα και αυτή η ελάχιστη δικλίδα ασφαλείας για τις εργασιακές σχέσεις μιας στρατιάς αναλώσιμων και ανακυκλώσιμων υπαλλήλων.
Ψιλά γράμματα όλα αυτά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το κόμμα του μπροστά στο μεγάλο όραμα της ελαχιστοποίησης του κόστους μέσω της πλήρους απορρύθμισης της εργασιακών σχέσεων.
Ας κοιτάξουμε λίγο γύρω μας και θα δούμε ξεκάθαρα τι μοντέλα εργασίας προκρίνει η νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Ας κοιτάξουμε λίγο την εξέλιξη του αριθμού των εργαζομένων στα ιδιωτικά κανάλια, αλλά και τη συρρίκνωση των εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων τους τα τελευταία έξι χρόνια και θα δούμε πως μεταφράζεται η πρόταση της Ν.Δ. για το μέλλον της τηλεοπτικής αγοράς.
Ευελιξία και ελαστικότητα. Αυτοί οι δύο όροι είναι που χαρακτηρίζουν την πρόταση της Ν.Δ. Δυο όροι που οι ιδιοκτήτες των καναλιών φόρεσαν με το ζόρι στους εργαζόμενους που με απειλή απόλυσης έβαλαν την υπογραφή τους στην εθελούσια αποποίηση των δικαιωμάτων τους. Την εποχή δηλαδή που η ανεργία θέρισε στην κυριολεξία χιλιάδες θέσεις απασχόλησης στην ιδιωτική τηλεόραση, ένας αριθμός εργαζόμενων κατάφερε να διαφυλάξει την επιβίωσή του αποδεχόμενος μειώσεις αποδοχών και απώλεια κατοχυρωμένων δικαιωμάτων.
Κοινώς έβαλαν πλάτη. Και μία και δύο και όσες φορές απαιτήθηκε από την εργοδοσία. Μονίμως πλάτη γιατί το νοίκι τρέχει και μαζί τους τρέχουν και δάνεια και φόροι και λογαριασμοί και ουδέν μεμπτό προκύπτει για τα θύματα του εκβιασμού.
Και όταν αυτός ο εκβιασμός επιχειρήθηκε να βγει οριστικά και με τον νόμο από την εσωτερική διαπραγμάτευση εργοδοτών - εργαζομένων στα ιδιωτικά κανάλια κάποιοι ενοχλήθηκαν και έδειξαν τα δόντια τους αλλά και τις χρυσές μασέλες με τις οποίες είχαν συνηθίσει να κονιορτοποιούν ό,τι απειλούσε τα κέρδη τους. Και για διαβολική σύμπτωση ήταν οι ίδιοι πολιτικοί και επιχειρηματίες που υπερθεμάτισαν σε κλαυθμούς και οδυρμούς για τους “χιλιάδες ανέργους” που θα προέκυπταν μέσω του διαγωνισμού αδειοδότησης.
Το νομοθετικό εγχείρημα που δοκίμασε να βάλει τάξη σε αυτή την εργασιακή ζούγκλα και αδυναμίες είχε και πολλαπλές αναγνώσεις επέτρεπε ως προς τον τελικό αριθμό των θέσεων εργασίας που θα εξασφάλιζε, μιας και ο καθένας μπορούσε να προβλέψει και να επιχειρηματολογήσει κατά το δοκούν πόσοι θα έμεναν άνεργοι και πόσοι θα επιβίωναν σε μια τηλεοπτική αγορά με τέσσερα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας.
Οι τουλάχιστον 1.600 εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης φάνηκαν λίγοι σε συνδικαλιστικές ενώσεις και σωματεία. Οι τουλάχιστον 1.600 εργαζόμενοι πλήρους απασχόλησης φάνηκαν, όμως, πολλοί για τους εργοδότες και τη Νέα Δημοκρατία, που έσπευσε να τους εξαφανίσει από την πρότασή της για χάρη της ευελιξίας, της ελαστικότητας και την προστασία του επιχειρηματικού κέρδους ακόμα και στις εποχές των ισχνών αγελάδων, που όλα καθορίζονται από την προσφορά, τη ζήτηση, αλλά κυρίως από τον τραπεζικό δανεισμό που παραμένει ο μεγάλος άγνωστος Χ αυτής της δισεπίλυτης εξίσωσης.
Μόνο που η Νέα Δημοκρατία, αναγκαζόμενη, υπό το βάρος των όσων αποκαλύφθηκαν στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, να αποδεχθεί τον οριστικό τερματισμό του τραπεζικού “αέρα” στην τηλεοπτική αγορά και συμπεριλαμβάνοντας στην πρότασή της την αναγκαιότητα ύπαρξης και της σχετικής ενημερότητας για τη νόμιμη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών, προκρίνει ως μονόδρομο επιβίωσης των επιχειρήσεων την άνευ όρων συμπίεση του εργασιακού κόστους με τα γνωστά μέχρι σήμερα αποτελέσματα. Ο μονόδρομος Μητσοτάκη είναι οι απολύσεις και οι επιπλέον μειώσεις αποδοχών.
