Κι εμείς που νομίζαμε πως η Ν.Δ., επί Σαμαρά, τα είχε δει όλα. Ότι πιο δεξιά δεν γινόταν, πιο δεξιά ήταν ο τοίχος. Τότε που πραγματοποιήθηκαν οι -πολλά σημαίνουσες- εκ του ΛΑΟΣ μεταγραφές. Τότε που ο αντιμεταναστευτικός οίστρος χτυπούσε κόκκινο. Με την «απελευθέρωση των πόλεων» να εμπνέει και να δονεί τη γαλάζια παράταξη. Και να οδηγεί στα τύπου «Ξενίου Διός» πογκρόμ. Τότε που εισήχθη και δοξάστηκε η «θεωρία των δύο άκρων». Τότε με την άγρια καταστολή (επί παντός) στις μεγάλες της πιένες και στην καθημερινή πρακτική. Τότε...
Όμως, τουλάχιστον, ο Σαμαράς δεν είχε αντιπρόεδρο τον Άδωνι. Τουλάχιστον...
Δεν είναι, ακριβώς, ο «γραφικός», ο δεδομένα ακροδεξιός Άδωνις Γεωργιάδης, που -επί της ουσίας- ζήτησε να μπαίνουν φυλακή οι κομμουνιστές. Αίτημα που με την προσπάθεια «διόρθωσής» του, απλώς το επιβεβαίωσε. Δεν είναι η μάλλον αμφισβητούμενης πολιτικής σοβαρότητας Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου που δήλωσε, φαρδιά-πλατιά, πως οι πρακτικές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των αντιπάλων της «προσομοιάζουν μ’ εκείνες του Χίτλερ έναντι των Εβραίων».
Είναι αντιπρόεδρος της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη(!) ο πρώτος, βουλευτίνα και πρώην κομματική εκπρόσωπος η δεύτερη. Και είναι, προπάντων, η καταφανώς άτσαλη και μάλλον «αισχυντηλή» προσπάθεια της Ν.Δ. να διασκεδάσει τις αλγεινές εντυπώσεις από τις πρωτοφανείς ασχημίες. Της Ν.Δ., της οποίας ο αρχηγός μόλις προχθές κατήγγειλε τον Αλέξη Τσίπρα ότι... διχάζει τον λαό. Τώρα, ποιος διχάζει τον λαό, και με ποιον τρόπο και με ποιον πολιτικό λόγο διχάζεται ο λαός, ε ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του. Στοιχειώδης νοημοσύνη απαιτείται. Και βέβαια, όχι πολιτική τύφλωση.
Αν συνυπολογίσει κανείς και τις παραληρηματικές δηλώσεις του «νεοδεξιού» (νεομητσοτακικού, αν προτιμάτε) Θόδωρου Πάγκαλου, με τον χαρακτηρισμό των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ ως «αναρχοκομμουνιστών κατσαπλιάδων», να τη η θριαμβευτική επιστροφή στην εμφυλιακή και την πρώτη μετεμφυλιακή πραγματικότητα. «Όπισθεν ολοταχώς», καθώς έλεγε ο μακαριστός Χριστόδουλος.
Και να σκεφτεί κανείς πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη στην ηγεσία του κόμματός του με «φιλελεύθερη, εκσυγχρονιστική, μεταρρυθμιστική» προγραμματική ατζέντα. Σκέψου δηλαδή και να μην το είχε κάνει. Όπως κι ότι κάποιοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως κεντρώοι, ακόμη και ως κεντροαριστεροί, αν έχετε τον Θεό σας, τον ορίζουν ως γνήσιο φιλελεύθερο εκσυγχρονιστή, μεταρρυθμιστή, και συστρατεύονται (ή ετοιμάζονται να συστρατευτούν) υπό τη σημαία του. Εντάξει, περί ορέξεως ό,τι και να πεις, περισσεύει...
Πεντακάθαρα τα μέτωπα
Συνηθίζεται, ως γνωστόν, πριν από κάθε σύγκληση της Συνόδου Κορυφής, να συνεδριάζουν οι ευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες. Έτσι έγινε και την περασμένη εβδομάδα. Ε λοιπόν, στη σύνοδο των αρχηγών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (των κεντροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων), ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέφυγε να παραστεί. Ούτε εκπροσωπήθηκε από κάποιο, προς τούτο εντεταλμένο, στέλεχος της Ν.Δ. Η σεναριολογία η σχετική με τους λόγους της αποχής δεν έχει και πολλή σημασία. Το αποτέλεσμα είναι πως η ευρωδεξιά σύνοδος εξέδωσε πολιτική απόφαση, ιδιαιτέρως δυσμενή για τη χώρα μας. Δίχως να υπάρχει εκεί Έλληνας εκπρόσωπος, ικανός να την αποτρέψει. Γιατί; Ποιος ξέρει. Το αποτέλεσμα μετράει. Και οι συνέπειες. Κάποιοι καχύποπτοι υποψιάζονται πως η αποχή Μητσοτάκη ήταν σκόπιμη. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Προκειμένου να μην αποτραπεί απόφαση δυσμενής, η οποία, κατά την κρίση του, όσο και αν έπληττε τη χώρα, θα λειτουργούσε ευθέως αντικυβερνητικά. Έτσι πιστεύουν, αυτά υποστηρίζουν οι καχύποπτοι. Και δεν αποκλείεται να μην έχουν άδικο.
Δεν αποκλείεται να μην έχουν άδικο οι καχύποπτοι, δεδομένου ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου επιφανή στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχουν δημοσίως εκφραστεί αναλόγως. Στη λογική του «βάστα Λαγκάρντ» προκειμένου για τις ακραίες απαιτήσεις του ΔΝΤ στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, και του «βάστα Σόιμπλε» προκειμένου για τις διαδικασίες ρύθμισης του ελληνικού χρέους. Προβάλλοντας και τη σχετική επιχειρηματολογία. Την απολύτως ταυτόσημη μ’ εκείνη των αυθεντικών εμπνευστών της.
Από τη μια μεριά λοιπόν ο ακροδεξιός κατήφορος της Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Από την άλλη η ταύτισή της με τους πιο ακραίους κύκλους των δανειστών, και την προκλητική πριμοδότηση των απαιτήσεών τους. Αν συνυπολογιστεί και η εξόφθαλμη «ιερή συμμαχία» της με την καθ’ ημάς διαπλοκή...
...Να τα τα δύο μέτωπα τα οποία βρίσκονται απέναντι στην κρίση των Ελλήνων πολιτών. Το μέτωπο της Αριστεράς από τη μια, κι εκείνο της Δεξιάς, αυτής της συγκεκριμένης Δεξιάς από την άλλη. Μέτωπα σαφή, περιχαρακωμένα, πεντακάθαρα. Μονάχα όποιος αρνείται να τα δει δεν τα βλέπει...
