Το καλοκαίρι του 2014 ξεκίνησε από τη Μοσούλη η νικηφόρα πορεία του Ισλαμικού Κράτους, που ανέβασε σε νέα ύψη τον ορισμό της βαρβαρότητας. Κι επί έναν χρόνο τώρα, η εύθραυστη ιρακινή κυβέρνηση προετοίμαζε μαζί με μια ετερόκλητη συμμαχία την επίθεση για την ανακατάληψη της πόλης, μια ανακατάληψη που πολλοί εύχονται να σημάνει και τη διάλυση του Ισλαμικού Κράτους, τουλάχιστον ως κρατική υπόσταση.
Οι πρώτες πληροφορίες από την καθημαγμένη πόλη δείχνουν ότι αυτή η συμμαχία κερδίζει έδαφος, πλην όμως, ακόμη κι αν οι τζιχαντιστές ηττηθούν σύντομα κατά κράτος, τίποτε δεν θα έχει τελειώσει. Κι αυτό διότι τα μέλη αυτής της ετερόκλητης συμμαχίας είναι πολύ πιθανόν να μπουν στον πειρασμό να ζητήσουν αυτό που θεωρούν δικό τους κομμάτι από τα λάφυρα, αγνοώντας την ιρακινή κυβέρνηση που θα δηλώσει ότι έθεσε υπό τον έλεγχό της τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας.
Τη δική του ατζέντα θα έχει ο ιρακινός στρατός, τη δική τους οι σουνίτες και σιίτες μαχητές, οι οποίοι προς στιγμή μάχονται σχεδόν πλάι- πλάι ενάντια στον κοινό εχθρό, τη δική τους οι Κούρδοι πολεμιστές, τη δική της και η Τουρκία, όπως δεν ξεχνά να επαναλαμβάνει περίπου παραληρηματικά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Όσο για τους Αμερικανούς, που στηρίζουν από αέρος την επίθεση στη Μοσούλη, έχουν κριθεί εκ του αποτελέσματος για τη διάλυση του Ιράκ μετά τη νίκη τους στη “μάχη όλων των μαχών” επί του Σαντάμ Χουσεΐν, πριν από πάνω από δέκα χρόνια.
Κι αν πιστεύουμε ότι η Μοσούλη είναι πολύ μακρινή κι ότι αυτή η μάχη δεν μας αγγίζει, παρά μόνο ως ανθρώπους που στεναχωριούνται όταν βλέπουν άμαχους να πεθαίνουν, γελιόμαστε. Η ήττα του Ισλαμικού Κράτους δεν θα σημάνει την εξαφάνιση όλων αυτών που πιστεύουν ότι πάνε στον Παράδεισο όταν τινάζονται στον αέρα μέσα στις πόλεις μας, κατά προτίμηση εκεί που οι άνθρωποι κινούνται καθημερινά ή γιορτάζουν. Αλλά κι όσο κρατά η μάχη της Μοσούλης θα δημιουργεί ένα νέο κύμα προσφύγων - και ήδη το προηγούμενο έχει διχάσει βαθιά την Ευρώπη. Δυσκολεύονται να το διαχειριστούν οι -λίγες- χώρες που ακόμη πιστεύουν στην αλληλεγγύη και δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν το καθήκον τους όλες οι υπόλοιπες, που διαγκωνίζονται για το ποια θα κλείσει πιο ερμητικά τα σύνορά της. Θα πρέπει να έχουμε καταλάβει πια ότι όσο δεν ειρηνεύει η γειτονιά μας, το πρόβλημα των ανθρώπων εκεί θα είναι και δικό μας.
