Μεγάλωσα σε οικογενειακό περιβάλλον εργατικό, με ταξική συνείδηση, που πίστευε στην Αριστερά, στο ΚΚΕ και στο όραμα για έναν καλύτερο κόσμο. Τον κόσμο της εργασίας, που όλοι θα έχουν το δικαίωμα στη ζωή, με τις μεγάλες αξίες, που δεν θα αξιολογείται ο άνθρωπος από το πορτοφόλι του. Πίστευαν οι παλιοί αριστεροί και αυτή την πίστη μετέφεραν και σε εμάς τους νεότερους, αυτή ήταν που τους έκανε να αντέξουν τις διώξεις και τη μισαλλοδοξία της Δεξιάς.
Και σήμερα πηγαίνουμε σε ένα συνέδριο του κόμματός μας, του ΣΥΡΙΖΑ, και τα θέματα που μας απασχολούν είναι αυτά που θα μας δώσουν τη δυνατότητα να ξεπεράσουμε την κρίση και να αντιμετωπίσουμε την επίθεση των συντηρητικών δυνάμεων για την ανατροπή της κυβέρνησης.
Και το όραμα; Θα ξεχάσουμε το δικαίωμα στο όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση, με αξίες, που τόσα χρόνια αναδεικνύουμε; Αυτό είναι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Πιστεύω ότι εκεί βρίσκεται η δυναμική μας και όχι μόνο στην προσπάθεια να αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι διαχειριστές από τους μνημονιακούς. Κάναμε τον συμβιβασμό να αποδεχτούμε το Μνημόνιο, διότι εκείνη τη χρονική στιγμή αν κάναμε διαφορετική επιλογή θα έπρεπε ή να παραδώσουμε την κυβέρνηση ή θα πτωχεύαμε τη χώρα με συνέπειες που δεν θέλουμε ούτε να τις σκεφτούμε.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στην καθημερινή κυβερνητική μας πολιτική, για τα μικρά ή και τα μεγάλα ζητήματα του λαού, θα ξεχνάμε το όραμα για έναν σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Αυτοί που από το κόμμα μπήκαν στην κυβέρνηση, τελευταία μας μιλούν για την ανεξαρτησία κυβέρνησης και κόμματος. Και η βάση, οι σύντροφοι που δεν είναι στην κυβέρνηση και χρόνια μάχονται για να γίνει το όνειρό μας πραγματικότητα, στη γειτονιά, στα σχολειά, στα συνδικάτα; Που οι κατά τόπους οργανώσεις μας έχουν επεξεργασίες και πολιτικές ετών; Αφήνουμε τον υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει του κεφαλιού του;
Ο σύντροφος Τσακαλώτος, με μια περίεργη τροπολογία, αναγνώρισε πτυχιούχους στο Δημόσιο χωρίς να έχουν πτυχίο. Στα δικαστήρια οι συνδικαλιστικές μας παρατάξεις έχουν τοποθετηθεί στο θέμα, ότι αυτή η πολιτική, διαχρονικά είναι ρουσφετολογική. Τι να πούμε τώρα; Ο σύντροφος Βερναρδάκης επανέφερε στις υπηρεσίες συνταξιούχους που συνταξιοδοτήθηκαν με 35 χρόνια υπηρεσίας, ενώ υπάρχει 25% ανεργία. Ρώτησαν κανέναν από τους συντρόφους που δραστηριοποιούνται στους αντίστοιχους χώρους; Και ο Κατρούγκαλος διατυμπανίζει στα κανάλια ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις. Και οι συνταξιούχοι βλέπουν στην τσέπη τους λιγότερα χρήματα και λίγο τους ενδιαφέρει εάν μειώθηκαν οι κύριες ή οι επικουρικές. Και δεν περιορίζονται τα ευτράπελα σε αυτά τα παραδείγματα, χωρίς να έχω καμία διάθεση κριτικής στους τρεις εκλεκτούς συντρόφους μας.
Τίθεται λοιπόν το ζήτημα της σχέσης της κυβέρνησης με το κόμμα. Το συνέδριό μας με απόφασή του θα πρέπει να ζωντανέψει τα τμήματα και τις επεξεργασίες ανά υπουργείο, ανά τομέα και Περιφέρεια, και οι υπουργοί να είναι υποχρεωμένοι να συζητούν και κατά κάποιο τρόπο να συναποφασίζουν για τα σοβαρά ζητήματα της πολιτικής μας. Για να μπορέσουμε να συνδέσουμε το όραμα με την κυβερνητική πολιτική, για να δώσουμε δύναμη και αντικείμενο στις Οργανώσεις Μελών.
Αλλά για να φτάσουμε σε μία τέτοια λύση, που δεν θα δημιουργεί φυσικά προβλήματα στην κυβερνητική πολιτική, θα πρέπει και οι οργανώσεις μας να αναλάβουν πραγματικά τον ρόλο που τους αρμόζει. Οι οργανώσεις μας να γίνουν το κόμμα στον χώρο τους και να δημιουργήσουν πρωτογενή πολιτική στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και επεξεργάζονται. Να εμπνεύσουμε την κοινωνία και να τη βάλουμε συμμέτοχο σε αυτή την διαδικασία, σε αυτές τις επεξεργασίες, για να μεγαλώσουμε τις οργανώσεις μας, γιατί εκεί είναι η δύναμη και η δυναμική της Αριστεράς. Να βάλουμε στην πολιτική διαδικασία την κοινωνία να αυτοδιαχειρισθεί τα ζητήματά της. Αυτό σημαίνει ότι οι επεξεργασίες μας δεν θα ριχτούν στο καλάθι των σκουπιδιών από τους κυβερνητικούς, αλλά σε διαβούλευση με την κυβέρνηση θα γίνονται κυβερνητική πολιτική.
Προτείνεται το συνέδριο να δεσμεύσει ρητά αυτούς που ασκούν κυβερνητική πολιτική να συζητούν και να συναποφασίζουν με τις διάφορες εκφράσεις του κόμματος, αν φυσικά υπάρχει η πολιτική βούληση.
Παναγιώτης Ιωακειμίδης, μέλος της Ο.Μ. εργαζομένων στα δικαστήρια
