Όσοι πιστεύουν ότι το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνέδριο ρουτίνας, κάνουν λάθος. Αυτή την περίοδο διανύουμε την πιο κρίσιμη καμπή για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση Τσίπρα. Γι’ αυτό και οι αποφάσεις που θα πάρουμε έχουν τεράστια σημασία, για το μέλλον όχι μόνο της Αριστεράς, αλλά και της χώρας. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα με ειλικρίνεια, αυτογνωσία και χωρίς στρουθοκαμηλισμούς.
Στην οικονομία τα πιο δύσκολα είναι πλέον πίσω μας και εμφανίζονται θετικές προοπτικές ανάπτυξης για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Η ανάπτυξη όμως, η ταχύτερη μείωση της ανεργίας, οι επενδύσεις, η ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και φυσικά η ελάφρυνση του χρέους, δεν θα έλθουν με τον αυτόματο πιλότο. Απαιτούν ρεαλιστικό σχεδιασμό και δραστική βελτίωση της συνοχής και της αποτελεσματικότητας της κυβέρνησης και της διοίκησης. Η θετική αλλαγή της τάσης των οικονομικών δεικτών όμως δεν έχει φτάσει ακόμη στην κοινωνία και την καθημερινότητα των πολιτών. Γι’ αυτό και στη σχέση μας με την κοινωνία τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μας είναι απογοητευμένο, αποστασιοποιημένο ή και θυμωμένο. Το δε κόμμα μας παραμένει μικρό, κλειστό και με πεσμένο ηθικό. Πληρώνουμε δε και πρόσθετο κόστος γιατί, λόγω ελλιπούς προετοιμασίας και ορθής ανάγνωσης των πραγματικών συσχετισμών σε Ελλάδα και Ευρώπη, καλλιεργήσαμε, ιδιαίτερα πριν τον Ιανουάριο του 2015, υπερβολικές προσδοκίες, που αποδείχτηκε οδυνηρά ότι δεν ήταν άμεσα εφικτές.
Χρειαζόμαστε ένα συνέδριο επανεκκίνησης που θα αξιολογήσει τα πάντα με ειλικρίνεια και θα ενώσει και θα κινητοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, γύρω από ένα πολιτικό σχέδιο με σαφείς και εφικτούς στόχους. Με καθαρές επιλογές, χωρίς «βλέποντας και κάνοντας». Συγκεκριμένα:
Να επενδύσουμε στη σταθερότητα, που σημαίνει εκλογές το 2019. Προτεραιότητα: ανάπτυξη - μείωση της ανεργίας - εκσυγχρονισμός της διοίκησης - ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Έμφαση στις εσωτερικές παθογένειες (πελατειακό κράτος - γραφειοκρατία - φοροδιαφυγή - καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης), που έφεραν τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Εγκατάλειψη κάθε σκέψης ή υπόνοιας για προσφυγές στις κάλπες πριν το 2019. Θα είναι οδυνηρά επιζήμιο για τη χώρα και την κοινωνία και φυσικά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά είναι για τα δύσκολα, δεν δραπετεύει στα δύσκολα. Οι ιδέες για «σύντομη δεξιά παρένθεση» είναι το ίδιο λανθασμένες και επιζήμιες, με το σχέδιο της Ν.Δ. για «σύντομη αριστερή παρένθεση».
Να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το μεγάλο κόμμα-παράταξη της σύγχρονης δημοκρατικής Αριστεράς του 21ου αιώνα. Αν θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη, πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς.
Το συνέδριο καλείται να κάνει ουσιαστικά βήματα, για έναν ΣΥΡΙΖΑ:
* Πιο μαζικό και ανοιχτό στην κοινωνική μας βάση, σε ιδέες και νέους ανθρώπους, όχι ένα κόμμα-«σκαντζόχοιρο».
* Πραγματικά ενιαίο, με εσωτερική δημοκρατία, ρεύματα ιδεών, αλλά όχι άθροισμα κλειστών ομάδων και καπετανάτων.
* Με δημοκρατία και συλλογικότητα, όχι αρχηγικό φυσικά. Αλλά και με κατανομή ευθύνης, συλλογική αποτελεσματικότητα και απολογισμό δουλειάς.
* Κόμμα της κοινωνίας, όχι κόμμα του κράτους ή ελίτ στελεχών.
Για να πετύχουμε όμως, απαιτούνται και οι ευρύτερες δυνατές συμμαχίες μέσα και έξω από την Ελλάδα, γύρω από κοινούς στόχους. Αυτό είναι η αλφαβήτα της Ιστορίας του αριστερού κινήματος. Την υποτίμηση αυτής της αλήθειας την βιώσαμε οδυνηρά τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης το 2015. Αντίθετα, η εφαρμογή αυτής της πλατιάς πολιτικής συμμαχιών στην Ευρώπη τους τελευταίους μήνες, με πρωταγωνιστική συμβολή του Αλέξη Τσίπρα, αρχίζει ήδη να αποδίδει τους πρώτους καρπούς.
Είναι ανάγκη λοιπόν αυτή την πολιτική συμμαχιών που ακολουθούμε στην Ευρώπη να την επιδιώξουμε και στην Ελλάδα. Με δυνάμεις του αντίστοιχου πολιτικού και κοινωνικού φάσματος. Σε συνέχεια της σχετικής πρόσκλησης που έχει ήδη απευθύνει δημόσια ο Αλέξης Τσίπρας, προτείνω το συνέδριό μας να αποφασίσει τη συγκρότηση ενός μονιμότερου φόρουμ διαλόγου των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με ευρύτερες δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας, με στόχο τη συγκρότηση ενός ευρύτερου προοδευτικού πόλου στην ελληνική κοινωνία.
Η αντι-ΣΥΡΙΖΑ υστερία που χαρακτηρίζει την πολιτική της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και ακόμα περισσότερο το Ποτάμι δεν είναι προοδευτική, δεν οδηγεί κεντροαριστερά, δεν οδηγεί ούτε καν στο δημοκρατικό Κέντρο. Οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά και στην επάνοδο μιας έξαλλης, ρεβανσιστικής Δεξιάς, νεοφιλελεύθερης, δέσμιας μεγαλοσυμφερόντων, γεμάτης με ακροδεξιά στελέχη στην ηγεσία της. Και αυτό έχουμε ιστορικό και δημοκρατικό καθήκον να το αποτρέψουμε.
