ΤΗΣ ΤΑΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Το 2ο Συνέδριό μας θα διεξαχθεί σε μια τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα από αυτήν του πρώτου Συνεδρίου.
Οι εξελίξεις που μεσολάβησαν από το 2013, ο θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβερνητική θητεία, η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου και η διάσπαση, διαμορφώνουν μια ατμόσφαιρα συγκρατημένης ικανοποίησης, αμηχανίας, ερωτημάτων και αμφιβολιών.
Το τρίτο Μνημόνιο και οι συμβιβασμοί στους οποίους υποχρεωθήκαμε δεν ήταν μόνο μια στιγμή, αλλά μια διαδικασία που διαρκεί και επαναφέρει διαρκώς τα αρχικά διλήμματα και τις αρχικές αντιφάσεις του πολιτικού υποκειμένου μας.
Οι περισσότεροι όροι που οδήγησαν στη νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ του 2015 σήμερα έχουν διαφοροποιηθεί. Αναμετριόμαστε περισσότερο με την πρόκληση μιας αβέβαιης μετάβασης, παρά με τον εφησυχασμό μιας συμβατικής βεβαιότητας. Αυτό ίσως αποδειχθεί καίριας σημασίας πλεονέκτημα σε αυτήν τη μετάβαση.
Αυτό εξηγεί ίσως τη λυσσασμένη επίθεση όλων των πολιτικών δυνάμεων και των στηριγμάτων τους ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε ένα κλίμα εξαλλοσύνης, απολύτως αναντίστοιχης με την κοινωνική κινητικότητα, αλλά και με τη στρατηγική αυτών των πολιτικών δυνάμεων, παρακολουθούμε να επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου φθοράς της κυβέρνησης.
Με ανεξάντλητο λαϊκισμό, μικροψυχία, τραμπουκισμό και πολιτική ευτέλεια, αδυνατείς να καταλάβεις τι συνέχει όλους αυτούς, εκτός της ψυχολογικής ανάγκης για εκδικητικότητα και της φρενήρους επιδίωξης για επάνοδο στην εξουσία, που υπερβαίνει όμως τους πολιτικούς κανόνες και τα πολιτικά επίδικα της περιόδου.
Στο έδαφος της ήττας, που αποτελεί τον κοινό παρανομαστή τους, δεν συγχωρούν στον ΣΥΡΙΖΑ το ότι νίκησε και εδραιώθηκε ως πολιτική δύναμη.
Εδώ, όμως, χρειάζεται προσοχή. Αντανακλαστικά δεν μπορεί ένα κόμμα ή μια κυβέρνηση να αξιοποιήσει για πολύ αυτή την πολιτική παράνοια.
Η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ ανέδειξε εξαιρετικά σημαντικά πολιτικά ζητήματα και διλήμματα, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Ανάμεσα στο δέον και το είναι, ανάμεσα στο όραμα και στο εφικτό, ανάμεσα στη σύγκρουση και στον συμβιβασμό, ανάμεσα στην εκπροσώπηση και στη διαχείριση. Ζητήματα πρωτόγνωρα για την Αριστερά όλης της Ευρώπης.
Κάναμε και κάνουμε επιλογές και κρινόμαστε γι’ αυτές.
Παραμονεύει όμως ο κίνδυνος, είτε να θεωρητικοποιήσουμε τις επιλογές μας, ως τη νέα ταυτότητα της Αριστεράς του 21ου αιώνα, είτε να δραπετεύσουμε, με την πεποίθηση ότι δεν είναι καιροί για την Αριστερά.
Ανάμεσα σε αυτές τις δύο παγίδες, που είναι εξίσου επικίνδυνες και καταλυτικές για την πορεία του κοινωνικού μετασχηματισμού, αναζητείται διέξοδος.
Στο 2ο Συνέδριό μας είναι ευκαιρία να μιλήσουμε για το «επίκαιρο» και το «ιστορικό», που διαπλέκονται μεν, αλλά δεν ταυτίζονται.
Το σχήμα κόμμα-κίνημα-κυβέρνηση, τρεις πλευρές υποχρεωτικά εφαπτόμενες, περικλείει και προστατεύει έναν πυρήνα: την αξιακή μας μνήμη και τον αξιακό μας στόχο. Η διάσπαση του συγκεκριμένου σχήματος σημαίνει απώλεια του πυρήνα. Συνεπώς, περί της συνοχής και του πυρήνα ο λόγος.
Οι περισσότεροι από εμάς ζήσαμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Είμαστε μάρτυρες και πρωταγωνιστές της Ιστορίας.
Τώρα ζούμε την ιστορία χωρίς μύθο. Ενηλικιωθήκαμε απότομα.
Όμως οι υποχωρήσεις συνεχίζουν να αθροίζονται στις ήττες και οι μάχες στον συνολικό πόλεμο.
Είναι δύσκολες μέρες, όχι μόνο για μας αλλά για πολλούς ανθρώπους, για ανθρώπους που εκπροσωπούμε ή θέλουμε να εκπροσωπήσουμε, για τους ανθρώπους που η προστασία τους είναι, πρέπει να είναι, καταστατικός μας στόχος.
Το συνέδριό μας μπορεί να μη διεξάγεται σε πανηγυρικούς τόνους, περικλείει όμως μια υπόσχεση και πρέπει να βοηθήσουμε όλες και όλοι, αυτή η υπόσχεση να διατυπωθεί συλλογικά.
Να βρεθούμε πάλι με τους κοινωνικά αδύναμους. Αδύναμους, που δυστυχώς παράγει και η δική μας πολιτική.
Οι συνεδριακές διαδικασίες θα κρατήσουν τέσσερις μέρες. Το μήνυμα όμως πρέπει να αντέξει στον χρόνο. Οι συλλογικές μας αποφάσεις πρέπει να χαράξουν με σαφήνεια τον οδικό χάρτη για την έξοδο από την κρίση και να δώσουν σταθερές κατευθύνσεις στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινωνία, για τη συμμετοχή τους στην κοινή αναζήτηση των απαντήσεων που επειγόντως χρειαζόμαστε.
