Ένα θανατηφόρο υποκατάστατο ευτυχίας είναι η ηδονή της εξουσίας. Οποιασδήποτε εξουσίας. Κυρίως όμως της πολιτικής - κυβερνητικής. Η πάντα στον τόπο μας κατατρεγμένη Αριστερά είχε πολλές ευκαιρίες να το διαπιστώσει αυτό. Ιδίως στα χρόνια που ακολούθησαν τον Εμφύλιο και την ήττα. Τότε που ο ξιπασμένος δεξιός νικητής χτυπούσε αλύπητα τον γονατισμένο, ούτως ή άλλως, αριστερό ηττημένο. Μας δόθηκε η ευκαιρία να παρατηρήσουμε το φαινόμενο της ηδονής αυτής και αργότερα, μετά το '81, όταν ο σοσιαλιστικός χώρος ανέλαβε την κυβέρνηση και έκανε το παν για να κρατήσει την εξουσία, παρεκτρεπόμενος τέλος σε απατηλές φωταγωγημένες λεωφόρους που τον οδήγησαν στην αγκαλιά του πιο ανάλγητου, του πιο έξαλλου νεοφιλελευθερισμού. Ακόμα εκεί βρίσκεται. Τα πρώην μέλη και οπαδοί του βρίσκονται αλλού. Ήταν ο εθισμός σε αυτή την ηδονή της εξουσίας που τον έφερε ώς εδώ.
Έχει μεγάλη δύναμη ο εθισμός σε αυτού του είδους την ηδονή λοιπόν. Το μυαλό που κάποτε δούλευε για το κοινό καλό εργάζεται τώρα μόνο για να την αναπαράγει. Όλο και πιο έντονα, όλο και με μεγαλύτερο φανατισμό. Γιατί η «πρέζα» αυτή είναι απαραίτητη για την ίδια την ύπαρξη του εθισμένου. Δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του σε θέση εκτός εξουσίας και αδυνατεί να αντιμετωπίσει το θέμα νηφάλια και με στοιχειώδη λογική.
Η πείσμων αναπαραγωγή της εξουσίας που προσφέρει την ηδονή της εξουσίας δεν είναι άγνωστη και σε αυτούς που ποτέ δεν είχαν (ή έχουν) ασκήσει κυβερνητική εξουσία. Σε όλα τα κόμματα, σε όλους τους αυστηρά οριοθετημένους ή και πιο χαλαρούς πολιτικούς σχηματισμούς, η εξουσία διεκδικείται με κάθε τρόπο, για να ακολουθηθεί η πολιτική του προσώπου, της ομάδας ή της τάσης ιδεών που εκπροσωπεί ο διεκδικητής της εσωκομματικής εξουσίας. Όταν λοιπόν καταληφθεί η εσωκομματική εξουσία, ακολουθεί και η ηδονή που πηγάζει από την άσκησή της.
Η ιστορία του εκάστοτε πολιτικού χώρου, οι αντιστάσεις, η ιδεολογία και το ηθικό του πλαίσιο μπορούν να καλλιεργήσουν, να μεγεθύνουν ή να αποτρέψουν αυτή την καταστροφική ηδονική πρέζα εντός του κομματικού περιγράματος.
Αλίμονο όμως. Στον μεγάλο χώρο, στη διακυβέρνηση του κράτους τα πράγματα δυσκολεύουν. Γίνονται πολύπλοκα και αφορούν δεκάδες χιλιάδες στελέχη που εργάζονται σε πολιτικές θέσεις, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση που τους επέλεξε και τους ανέθεσε έργο. Εκπροσωπούν μαζί και το κόμμα πίσω από την κυβέρνηση και βέβαια την ιδεολογική του πρόταση προς την κοινωνία.
Να που και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται λοιπόν σε θέση κυβερνητικής εξουσίας. Η ηδονή στην οποία αναφερόμαστε δεν κάνει διακρίσεις. Χτυπάει και τη δική του πόρτα. Για την ακρίβεια, φλερτάρει όλα του τα στελέχη που συμμετέχουν στη διακυβέρνηση. Από όποιο πόστο και όποιο μέγεθος. Βεβαίως, ως ενεργοί και στρατευμένοι πολίτες όλα αυτά τα χρόνια σε έναν πολιτικό χώρο όπου η προοπτική διακυβέρνησης από αυτόν ήταν ένα μακρινό όνειρο που παραπέμπονταν στο απώτατο μέλλον, δεν είχαμε προετοιμαστεί για τέτοιου είδους «ηδονικές απολαύσεις» και ούτε μας απασχολούσαν βέβαια.
Ισχυρή είναι η πεποίθησή μου πως εξακολουθούν να μη μας απασχολούν. Δεν φτάνει αυτό όμως. Θα πρέπει να το αντιπαλεύουμε καθημερινά και να το φωνάζουμε. Ναι. Να φωνάζουμε κάθε μέρα πως δεν είμαστε ελέφαντες. Και να έχουμε τον νου μας μήπως και κάποιος ή κάποια από εμάς αλληθωρίσει προς την... «ελεφαντίαση».
Η εγρήγορση και το καθαρό τοπίο στην κυβερνητική καθημερινότητα αλλά και στους πιο μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς μας αφορά δύο επίπεδα: Το κράτος και το κόμμα. Και εντός του κομματικού μας τοπίου θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους της παρεκτροπής. Οι καθημερινές κομματικές διεργασίες και το επερχόμενο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι καλή ευκαιρία για άσκηση σε διαδικασίες, ενέργειες και εργασίες που θα έχουν στο επίκεντρο την ηθική της Αριστεράς, την υλοποίηση των άμεσων στόχων μας για ανακούφιση του ελληνικού λαού και την υπέρβαση της άσχημης θέσης στην οποία μας έφερε η αναγκαστική συμφωνία του περασμένου χρόνου.
Τελευταίο καταφύγιο της προπαγάνδας των διαπλεκομένων και των συνηγόρων τους είναι η αμφισβήτηση του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Εδώ θα χάσουν σίγουρα. Γιατί είναι κρυστάλλινα εμφανές ότι από τον Αλέξη Τσίπρα έως το ταπεινότερο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ το ηθικό μας οπλοστάσιο είναι δυνατό και η ηδονή της εξουσίας δεν μας αφορά.
Όμως θα πρέπει, αγαπημένες μου συντρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι, να το επιβεβαιώνουμε αυτό καθημερινά.
Πάνος Σκουρολιάκος, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτής στην Περιφέρεια Αττικής
