Αυτά ήταν πρωτοσέλιδα του δεξιού Τύπου, την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ τότε διέρρηξε δουλίτσες, μπίζνες πολλών με το Ελληνικό Δημόσιο και επίσης διάσπασε τη συνέχεια κομματικών διορισμών της τότε Δεξιάς. Το σύνθημα λοιπόν «αέρα - αέρα να φύγει η χολέρα» συμπύκνωνε την αποδόμηση μιας συνεχούς δεξιάς «κανονικότητας» διορισμών, ρουσφετιού και μπίζνας. Βέβαια, το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, σιγά σιγά, την αντικατέστησε με μια δική του παρεμφερή «κανονικότητα», μέχρι να ισορροπήσει το πράμα με τις ομαλές εναλλαγές «κανονικοτήτων» διορισμών, ρουσφετιού και μπίζνας, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μετά.
Σήμερα, η επιθετικότητα απέναντι στην κυβέρνηση και το γιουρούσι που επιχειρείται από την αντιπολίτευση έχουν πολλά από τα τότε χαρακτηριστικά. Συμπυκνώνονται σε ένα παρεμφερές αίτημα «φύγετε, ξεκουμπιστείτε, παραιτηθείτε» κ.λπ. Το ενδεχόμενο όμως, εντέλει να διαβρωθείς, αντιδρώντας στο γιουρούσι, είναι μια βαθιά εκδοχή του κινδύνου. Δηλαδή, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι υπάρχει μια χαμηλού επιπέδου αντιπολίτευση, αλλά ότι αναγκαζόμενος να συγκρουσθείς μαζί της, ίσως αμβλύνεις την κριτική σου οξυδέρκεια στα ίδια τα ανορθολογικά χαρακτηριστικά της (κεντρικά) επιβαλλόμενης πολιτικής. Να χάσεις αυτό που διαθέτεις: κριτική απόσπαση από την πολιτική τέλεση της ευρωπαϊκής ελίτ, που αντηχεί και στην εσωτερική πολιτική.
Θέλω να πω ότι η Δεξιά έχει μια διπλή σκοτεινή επενέργεια. Από τη μια -λόγω της σκοτεινής σχέσης της με τη διαπλοκή και των συνεπαγόμενων ομηρειών της- πιέζει για την πτώση της κυβέρνησης ή έστω για το ξεδόντιασμα και την καταστροφή της διερεύνησης υποθέσεων, και από την άλλη, βλέποντας το αμαρτωλό κίνητρο της αντιπολιτευτικής επίθεσης, εσύ, κινδυνεύεις να μετατοπιστείς αποδεχομένος ως «φυσική», ως δική σου, την επιβαλλόμενη και απολύτως αποκλίνουσα από τις αρχές σου γενική πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν όψει μάλιστα του συνεδρίου, θα αναγκαστεί να βρει λύσεις στο δυσεπίλυτο και διπλά τιθέμενο ερώτημα: και να μη μοιάσει αξιακά και κοσμοθεωρητικά στον διώκτη του και να συνεχίσει την πάλη για κατ’ αρχήν εξορθολογισμό της γενικής πολιτικής. Μια ενδεχόμενη λύση με την υιοθέτηση απλώς αποκλίνουσας κομματικής εκφώνησης θα είναι θνησιγενής και αδύναμη. Δεν δίνει στρατηγικό βάθος στο κόμμα, αν κρατάει απλώς κάποια αριστερά προσχήματα, που είναι σίγουρο ότι με τον καιρό ξεραίνονται σε στερεότυπα και απλές αναφορές. Το κόμμα (κάθε κυβερνητικό κόμμα) δεν μπορεί να δραπετεύσει από την ιστορική του ευθύνη, προσπαθώντας απλώς να «αθωωθεί» πίσω από το γεγονός ότι η κυβέρνηση τροποποιεί εξ ανάγκης τις προτεραιότητες και πράττει, και ουσιώνεται ιδεολογικά, μόνον στις ρωγμές της πολιτικής των δανειστών και στο περιθώριο που αφήνει η διεφθαρμένη ελληνική δημόσια οικονομία, διοίκηση και δομές. Τα φίλτρα μιας εξιλέωσης δεν αρκούν. Γιατί η κυβερνητική πράξη, πέρα από τους καταναγκασμούς, έχει και έναν καθημερινό πολεμικό χαρακτήρα: τη σύγκρουση με τις ομάδες σφετεριστών μιας εξουσίας, η οποία για πολλές δεκαετίες κατέστρεψε τους πιο ζωτικούς πόρους της χώρας μας (κυρίως τα ταλαντούχα παιδιά που τα ξεπετάει πάντοτε το σύστημα). Η κυβερνητική πράξη συγκρούεται με την «εξουσία» της δημόσιας και ιδιωτικής διαφθοράς, αλλά και την πολυετή συλλογική αδράνεια απέναντί της. Η κυβερνητική πράξη έχει να λύσει συγχρόνως την αντίφαση: το εργαλείο για να χτυπήσει τη διαφθορά είναι ταυτοχρόνως και η αναγκαστική συνάρτηση με τα ανορθολογικά στοιχεία της κεντρικής ευρωπαϊκής πολιτικής. Σε αυτή την περιπλοκή, κανείς δεν μπορεί να τη γλιτώσει. Καμιά διαφυγή στις ρητορικές του τύπου: «Θα το δούμε». Καμιά ηρωική έξοδος «δεν πληρώνουμε την τελευταία δόση του ΕΝΦΙΑ, γιατί θα έρθουμε στα πράγματα και θα τον καταργήσουμε», όπως τον Ιανουάριο του '15.
Ο κομματικός αναστοχασμός σε αυτή την ιστορική φάση έχει μια πραξιακή διάσταση, και άρα οι αφηγηματικές υπεκφυγές δεν είναι βιώσιμες. Το «αέρα - αέρα να φύγει η χολέρα» ούτε πρέπει να μας κάμψει, ούτε να του μοιάσουμε ποιοτικά, ούτε να νιώσουμε δικαιωμένοι, επειδή είναι αισχροί αυτοί που μας μισούν.
