Όποιος παρακολουθεί τα αθλητικά πράγματα στη χώρα, ιδιαίτερα τα ποδοσφαιρικά, δεν μπορεί παρά να έχει ξαφνιαστεί με το φαινόμενο Κοντονή. Του υφυπουργού Αθλητισμού που τα έχει βάλει με θεούς και δαίμονες. Με τους πάντες. Προπάντων με τους ισχυρούς. Δίχως να υποχωρεί σε «στοχευμένες» προειδοποιήσεις. Δίχως να κάμπτεται από απειλές. Και επιμένει. Όλως περιέργως δε, βλέπει τους αντιπάλους του να υποχωρούν, ο ένας μετά τον άλλον. Και ο Κοντονής, για την ώρα τουλάχιστον, δικαιώνεται, βγαίνει νικητής...
Φαίνεται πως το 'χει αποφασίσει για τα καλά ο Σταύρος Κοντονής να αναμετρηθεί με όλες τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με τον νοσηρό παραγοντισμό, με τα στημένα παιχνίδια που κάποτε οδηγούν και σε στημένα πρωταθλήματα, με τις «παράγκες», με τον χουλιγκανισμό. Και τα βάζει γι' αυτό με την ΕΠΟ, με την UEFA και με τη FIFA, με τους βουτηγμένους στη διαφθορά πανίσχυρους προέδρους και με τους «λαούς» τους. Με τους πάντες. Απειλεί να ακυρώσει τον τελικό Κυπέλλου, και το κάνει ώσπου να γίνει το δικό του. Αναβάλλει την έναρξη του πρωταθλήματος ώσπου να καθαρίσει η εικόνα, και δεν κάνει πίσω. Κι ας προβάλλεται, κάθε τόσο, απέναντί του το ανελαστικό «αυτοδιοίκητο». Κι ας απειλείται με αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις, ή και με αδυναμία μετεγγραφών. Με τον κίνδυνο, δηλαδή, ασφυκτικής συρρίκνωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και ποιος ξέρει ποιες άλλες απειλές, ακόμη και προσωπικού χαρακτήρα δέχτηκε ο υπουργός. Κατά πως συνηθίζεται, εξάλλου, στους συγκεκριμένους χώρους.
Ε λοιπόν, ο Κοντονής δεν έκανε και δεν κάνει πίσω. Και, ως τώρα, γίνεται το δικό του, σε όλες τις περιπτώσεις. Βλέπει ακόμη και κάποιους από τους έως χθες «αντιπάλους», να μετατρέπονται σε συμμάχους του. Δείχνει αποφασισμένος να φτάσει ώς το τέλος. Να πετύχει την τελική εξυγίανση, την κάθαρση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Την οποία κάθαρση πολλοί, πριν απ’ αυτόν, επαγγέλθηκαν, λίγοι την επιχείρησαν, ελάχιστοι τόλμησαν, ουδείς την πέτυχε. Ο μόνος, πριν από τον Κοντονή, υφυπουργός Αθλητισμού που φάνηκε πως πιστεύει στο εγχείρημα, ο μόνος που πράγματι το πάλεψε, ήταν ο Γιώργος Φλωρίδης. Που όμως «απεσύρθη» από το πόστο του την κρίσιμη στιγμή. Αφήνοντας στη μέση την προσπάθεια, στο κενό την επιχείρηση κάθαρσης. Βοούσε τότε ο κόσμος, πως τα συμφέροντα με τα οποία πήγε να τα βάλει αποδείχθηκαν πολύ ισχυρά για τα μέτρα του, και με «ιδιαίτερη» επιρροή στο κέντρο-κέντρο της εξουσίας...
Χθες και σήμερα
Ο Φλωρίδης «απεσύρθη» τότε, πριν προλάβει. Ο Κοντονής συνεχίζει ακάθεκτος και ανενόχλητος. Ε, δεν θέλει φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς πως έχει το ελεύθερο από τον πρωθυπουργό να φτάσει ώς το τέλος. Μη λογαριάζοντας τις αντιδράσεις των πανίσχυρων ποδοσφαιρικών παραγόντων. Μη λογαριάζοντας και το πολιτικό κόστος από την ενόχληση των -καθόλου λίγων- καθοδηγούμενων «οργανωμένων».
Αλλά φαίνεται πως το «μοντέλο Κοντονή» δεν είναι μεμονωμένο. Πρόκειται για το μοντέλο διακυβέρνησης συνολικά.
Σήμερα είναι που η κυβέρνηση της Αριστεράς τα βάζει με θεούς και δαίμονες. Και δεν υποχωρεί. Και δεν κάμπτεται από απειλές. Δεν ολιγωρεί μπροστά σε επιθέσεις ολομέτωπες από το άπαν σύμπαν του συστημικού γαλαξία της χώρας, πολιτικού, επιχειρηματικού, μιντιακού.
Σήμερα είναι που η αφρόκρεμα του επιχειρηματικού κατεστημένου, μαζί και οι τραπεζικές κεφαλές, μαζί και τα αφεντικά των ΜΜΕ «σύρονται» στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής. Και ακολουθούν οι «ταμίες» των κομμάτων, που έχουν πολλά να πουν για τα θαλασσοδάνεια της συμφοράς. Και ανακρίνονται, και απολογούνται, και αποκαλύπτουν, και αποκαλύπτονται. Για την σε κενό «δανειακού αέρος» αλαζονεία τής εν γένει συμπεριφοράς τους. Σήμερα είναι που ερευνώνται εξονυχιστικά οι πάμπλουτοι «πτωχευμένοι» επιχειρηματίες. Σήμερα είναι που μπλοκάρονται περιουσιακά στοιχεία οικονομικών μεγαλοπαραγόντων με δικαστικές εκκρεμότητες. Σήμερα είναι που περνούν ένας-ένας από τον εισαγγελέα ή από το «ταμείο» σκοτεινοί πρίγκιπες του χρήματος, ευρισκόμενοι στο απυρόβλητο μέχρι τώρα. Σήμερα είναι που ξεσκονίζονται οι παντοειδείς «λίστες» της αμαρτίας. Σήμερα είναι που οι επί 27 χρόνια ανεξέλεγκτοι και ασύδοτοι καναλάρχες, υποχρεώνονται είτε να ακριβοπληρώσουν το κοινωνικό αγαθό του «αέρα» που εκμεταλλεύονται είτε να πάνε σπίτι τους.
Ο Τσίπρας όλ’ αυτά, ο μικρός, ο άπειρος, ο ερασιτέχνης, για τον οποίον οι περί ων ο λόγος έπαιρναν όρκο πως είτε θα τον βάλουν στο τσεπάκι τους είτε θα τον ρίξουν. Προχώρησε σ’ αυτά τα έως χθες αδιανόητα, που πλέον θεωρούνται δεδομένα. Που πλέον θεωρούνται αυτονόητα. Που, αν και είναι όντως αυτονόητα, δεν τα είχαμε δει ώς τώρα ούτε ζωγραφιστά. Που όμως τα βλέπουμε σήμερα, από την κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ε λοιπόν ναι, το «μοντέλο Κοντονή» δεν είναι η εξαίρεση. Δεν αποτελεί μεμονωμένη περίπτωση. Πρόκειται για το μοντέλο διακυβέρνησης της σώρας σήμερα.
Φαίνεται, τελικά, πως όταν ο Τσίπρας έλεγε ότι μπορεί να προχωρήσει όπως έχει σχεδιάσει κι όπως θέλει, το εννοούσε. Επειδή, σ’ αντίθεση με τους άλλους, με τους προηγούμενους, δεν έχει δεσμεύσεις, δεν έχει εξαρτήσεις, δεν έχει κρυμμένους σκελετούς στο ντουλάπι. Μπορεί και να 'λεγε την αλήθεια...
