Ωστόσο, παρά την όμορφη και αγαπημένη ατμόσφαιρα που θέλησε να προβάλει ο αρχηγός της Ν.Δ. και παρά την ανοχή στη διαφορετική άποψη που επικαλέστηκε, φρόντισε να δείξει στο εσωκομματικό του ακροατήριο, ποιος πραγματικά κάνει κουμάντο και να βάλει ένα τέλος στις γκρίνιες, τόσο για το θέμα της κάλυψης του κ. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ, όσο και για το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. «Δεν πρόκειται να ανεχτώ καμία εσωστρέφεια για αυτό το ζήτημα. Δεν διυλίζουμε τον κώνωπα στο νομικό της σκέλος (η υπόθεση) βρίσκεται στη δικαιοσύνη και πολιτικά έχει κριθεί».
Όταν όμως ένας αρχηγός κόμματος που δεν έχει κλείσει ούτε καν χρόνο στην ηγεσία του του αισθάνεται την ανάγκη να εκπέμψει το μήνυμα ότι καλή η δημοκρατία, αλλά «εγώ είμαι ο πρόεδρος και εγώ αναλαμβάνω τις ευθύνες των αποφάσεων», μάλλον νοιώθει την καρέκλα του να τρίζει και εναγωνίως προσπαθεί να την κρατήσει στη θέση της. Άλλωστε μόνος του λίγο αργότερα ομολόγησε «παίζω τα ρέστα μου».
Καλή η υιοθέτηση και η λεκτική αναπαραγωγή λέξεων και απόψεων του ΣΥΡΙΖΑ, αν μη τι άλλο δείχνει μια πολιτική αναζήτηση, αλλά το να αντιγράφει λέξεις και προτάσεις στο επίπεδο της συνθηματολογίας («πολυτασικότητα» «ελπίδα» «οδικός χάρτης») αντιπαρέρχεται στο ηγετικό προφίλ, που επιχειρεί να προτάξει και μαρτυρεί μια απογοητευτική για το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αδυναμία πρότασης και προοπτικής για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Παρά το «αντιμνημονιακό» άρωμα που θέλησε να προσδώσει στο αίτημά του για εκλογές το λιγότερο κοινωνικό κράτος, οι απολύσεις που υπερασπίζεται στο δημόσιο τομέα κάθε άλλο παρά δελεαστικά φαντάζουν στον πολίτη και ας τάζει «κυβερνήσεις αρίστων».
Κατ. Μπρέγιαννη
