Σε αντίθεση με το μεγαλύτερο μέρος των συστημικών ΜΜΕ, τα οποία έχουν διαλέξει μια τόσο ακραία αντισυριζαϊκή ρητορική που καταντά συνήθως γραφική -και χωρίς να το θέλουν γίνονται οι καλύτεροι υποστηρικτές της κυβέρνησης-, η “Καθημερινή” πασχίζει να διατηρήσει (με κάποιες αντιφάσεις και αμφιταλαντεύσεις) ένα μέρος της αστικής αρχοντιάς της και του ορθολογισμού της, γεγονός που την καθιστά (ακόμα) έναν από τους ελάχιστους θεσμούς με τους οποίους η Αριστερά μπορεί και πρέπει να βρίσκεται σε γόνιμη αντιπαράθεση.
Την Κυριακή, λοιπόν, ο διευθυντής της εφημερίδας Αλέξης Παπαχελάς υπέγραψε ένα άρθρο το οποίο θα πρέπει να διαβαστεί πολύ προσεκτικά. Όχι τόσο γιατί παραδέχεται -έμμεσα- ότι στην παρούσα φάση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κερδίσει την ηγεμονία στο πολιτικό σκηνικό ("ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει κάποτε για το πώς μια ομάδα νεαρών αριστερών ακτιβιστών μπόρεσε να ξεδοντιάσει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού αστικού καθεστώτος"), αλλά γιατί εκφράζει με ειλικρινή αγωνία το εξής ερώτημα: Τι σύστημα θα αντικαταστήσει αυτό που πρόσφατα πέθανε; (Όπως αναφέρει, "το νεοπλουτίστικο Φαρ Ουέστ του 2000 μπορεί να εξελιχθεί σε πραγματικό, με καουμπόηδες, πιστόλια και άγριους τσακωμούς σε σαλούν (...) θα αρχίσει να ουκρανοποιείται ταχύτατα").
Με απλά λόγια, ο αρθρογράφος εκφράζει έναν αντίστοιχο προβληματισμό με αυτόν του αριστερού κόσμου, αλλά από την οπτική γωνία του αστισμού: Είμαστε μια χώρα που έχει καταρρεύσει οικονομικά, που δεν έχει συγκροτημένη αστική τάξη (αλλά ούτε και ισχυρά εργατικά ή άλλα κινήματα), που το σύστημα το οποίο έκανε κουμάντο ήταν διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο, αλλά όχι ανεξέλεγκτο. Τώρα που αυτό καταρρέει, υπάρχει ο κίνδυνος η Ελλάδα να διολισθήσει σε κάτι που θα μοιάζει περισσότερο με την παντοκρατορία των ολιγαρχών στις ανατολικές χώρες. Όντως, αν πραγματοποιηθεί το ενδεχόμενο της πασοκοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ (της όσμωσής του δηλαδή με τα οικονομικά συμφέροντα), η κατάληξη θα είναι πολύ χειρότερη από τη διαπλοκή του συστήματος Σημίτη, γιατί ο συσχετισμός δυνάμεων στον σύγχρονο καπιταλισμό είναι πολύ δυσμενέστερος.
Γι' αυτό και ορθά η “Καθημερινή” καλεί -κατά κάποιον τρόπο- τους δύο μεγάλους, αλλά έντιμους, αντίπαλους να προσέξουν: "Γιατί κρύβεται ό,τι έχει απομείνει από το μη κρατικοδίαιτο, δυναμικό, υγιές κατεστημένο της χώρας (;) (...) Χρειάζονται αναχώματα και μέσα στην ίδια την Αριστερά".
Για να το πούμε με πιο απλά λόγια, όταν ένας μεγιστάνας, π.χ., της ναυτιλίας, έρχεται στην Ελλάδα και επιλέγει να μην κάνει ούτε μια παραγωγική επένδυση, αλλά να συγκεντρώσει πολύ περισσότερα εργαλεία άσκησης χειραγώγησης της κοινής γνώμης από ό,τι ο Κοσκωτάς (λαοφιλέστατη ομάδα, εφημερίδες, πολιτική επιρροή σε μεγάλο δήμο και πλέον και τηλεοπτική άδεια)... τα πράγματα είναι προβληματικά. Αντίστοιχα προβληματικό είναι και το γεγονός ότι μεσαίας κλίμακας εργολάβοι ή άλλοι επιχειρηματίες εμφανίστηκαν ξαφνικά να προσφέρουν περισσότερα από 50 εκατομμύρια για να πάρουν -ή να μην πάρουν- τηλεοπτική άδεια.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι την κυβέρνηση και στην Αριστερά κανείς δεν θα αλλάξει γνώμη και δεν θα αρχίσει να νομίζει ότι μπορεί να φλερτάρει με τη μουστακαλίδικη αμετροέπεια που είχε το ΠΑΣΟΚ παλιότερα. Έχει αποδειχθεί, εξάλλου, ότι στο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι οι ρόλοι είναι αναπόδραστα προσδιορισμένοι.
Προτιμάμε να συνεχίσουμε να βλέπουμε τους ισχυρούς να προσέρχονται με τα γεμάτα σώβρακα βαλιτσάκια τους σε διαφανείς και νόμιμους διαγωνισμούς πειθαρχημένα και σεμνά... και όχι να αρχίσουν να συνομιλούν με κυβερνητικά στελέχη σε σκοτεινές συναντήσεις.
