Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων επιβεβαιώνουν ότι είναι ατελέσφορη και αδιέξοδη η «διαπραγμάτευση» που περιορίζει το πρόβλημα της κρίσης στα «δημοσιονομικά»! Κι αυτό γιατί αυτού του είδους η διαπραγμάτευση μετατρέπεται σε όχημα πολλαπλασιασμού των επιπτώσεων σε βάρος της παραγωγικής βάσης της χώρας, των πολιτών και της Δημοκρατίας!
Απαιτείται ένας προοδευτικός οδικός χάρτης διεξόδου και αυτό πλέον εμφανώς σχετίζεται με την ανάγκη πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών στην Ευρώπη για άλλη πολιτική. Γεγονός που έγκαιρα -από τότε- ο Ανδρέας Παπανδρέου διέβλεπε, προωθώντας πρωτοβουλίες συναντήσεων με ηγέτες που επιδίωκαν μια προοδευτική πολιτική ανάπτυξης.
Το κοινωνικό αίτημα, λοιπόν, παραμένει αναλλοίωτο και αφορά την ανάγκη εξειδίκευσης οδικού χάρτη προκείμενου η έξοδος από την κρίση και τα αδιέξοδα «νεοφιλελεύθερα Μνημόνια» να σχετίζεται τόσο με εφαρμοσμένες πολιτικές που θα αφορούν την ανάπτυξη, όσο και την ικανότητα η διαπραγμάτευση με τους δανειστές να γίνει διαρκής και επίμονη στην ανάγκη να υποστηριχθεί η εφαρμογή παραγωγικού και κοινωνικά δίκαιου σχεδίου ανάπτυξης.
Αυτό με τη σειρά του επιβάλλει την ανάγκη, προοδευτικός χώρος και οι δυνάμεις που τον εκφράζουν να αναδιαταχτούν και να λειτουργήσουν με αφήγημα αναπτυξιακό, συνοχής και δημοκρατίας, για να φωτιστούν τα βήματα εξόδου από την ανατροφοδοτούμενη "δημοσιονομική" διαχείριση της κρίσης που προωθούν ξένοι και εγχώριοι νεοφιλελεύθεροι.
Η κριτική της σημερινής αντιπολίτευσης φωτογραφίζει "παλινόρθωση" κι αυτό δεν ταυτίζεται με το κοινωνικό αίτημα. Χρειάζεται άλλος δρόμος κι αυτό προϋποθέτει υπέρβαση της εσωστρεφούς διαχείρισης των «κομματικών κρίσεων» που έχουν επιβάλει οι "αξιωματούχοι" με κριτήριο την επιβίωσή τους.
Με αφορμή τη νέα πολιτική περίοδο και τις επετείους ίδρυσης των κομμάτων της Μεταπολίτευσης, θέλω να υπογραμμίσω ότι η ανασύνθεση και ανασύνταξη της μεγάλης παράταξης του αριστερού, προοδευτικού, σοσιαλιστικού και ριζοσπαστικού χώρου προϋποθέτουν πολιτικό προοδευτικό σχέδιο με κοινωνικές και πολιτικές όμορες συμμαχίες. Και. ταυτόχρονα. απαιτείται ένα μέτωπο αντιπαράθεσης, που θα αφορά τον διχαστικό κοινωνικά και αναπτυξιακά νεοφιλελευθερισμό και όσους τον εκφράζουν!
Προϋποθέτει παράλληλα και ένα μοντέλο πολιτικής διακυβέρνησης και κομματικών δομών με συγκλήσεις που να είναι ικανές να εξειδικεύουν και να εφαρμόζουν πολιτικές με μετρήσιμους κοινωνικά, οικονομικά και δημοκρατικά προοδευτικούς στόχους.
Πολύ περισσότερο χρειάζονται σχηματισμοί ικανοί, διασυνδεδεμένοι με την κοινωνία, ώστε να ανατροφοδοτούν, παραγωγικούς και οικονομικούς χώρους και να μετασχηματίζουν ανάγκες σε πολιτικά μέτρα.
Οι συγκολλήσεις, λοιπόν, δηλαδή η "άθροιση αξιωματούχων" σε δήθεν κόμματα - παρατάξεις, δεν πρόκειται να βρουν κοινωνική αποδοχή, δεν μπορούν να γίνουν καν βιώσιμες, γιατί απουσιάζει το... με "ποιους και για ποιους".
Απουσιάζει το αίτημα μόνο για προγραμματικές προοδευτικές συγκλήσεις και θυσιάζεται ο πολιτικός λόγος στους παλιομοδίτικους "διμέτωπους" που έβγαλε άπω τη ναφθαλίνη η δεξιά σοσιαλδημοκρατία για να μετεξελιχθεί σε παρακολούθημα του νεοφιλελευθερισμού!
Τα λάθη και οι αστοχίες της κυβερνητικής διαχείρισης λοιπόν δεν αντιμετωπίζονται με παλινόρθωση πολιτικών διακυβέρνησης τύπου Σαμαρά, αλλά με επίμονη διεκδίκηση προοδευτικών προγραμματικών συγκλήσεων που αφορούν τις παραγωγικές δυνάμεις, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τη συνοχή και τη Δημοκρατία!
