Στο ορεινό χωριό Λεύκες, την πρώτη πρωτεύουσα της Πάρου, υπάρχουν πολλά σοκάκια στρωμένα με πλάκες όπως της Καρύστου, όπου οι κάτοικοι τα διαχωρίζουν με λευκή μπογιά και μέσα σε αυτά ζωγραφίζουν σχέδια, όπως φύλλα, ψάρια, καρδιές. Στην είσοδο του γραφικού σπιτιού ενός φιλόξενου και χαμογελαστού κατοίκου μέσα σε τρεις πλάκες ήταν ζωγραφισμένα μηνύματα. «Ο γερμανικός φασισμός είναι ξανά εδώ» ήταν το ένα από αυτά τα μηνύματα.
Η Πάρος, όπως και όλη η Ελλάδα γνώρισε τη γερμανική κατοχή, και μάλιστα οι κάτοικοί της κατάφεραν σημαντικές (για τα εφόδια που διέθεταν) νίκες στις εκεί εγκατεστημένες κατοχικές δυνάμεις.
Το συγκεκριμένο χωριό ήταν, σύμφωνα με όσα λένε οι παλιοί, από τα «τυχερά», γιατί δεν πέθαναν πολλοί από την ασιτία. Οι κάτοικοι παρήγαγαν λάδι και εύκολα μπορούσαν ένα τόσο σημαντικό αγαθό να το ανταλλάξουν με άλλα, για να φάνε. Όσοι έτρωγαν, όταν έτρωγαν.
Οι Παριανοί δεν επλήγησαν όσο οι Διστομίτες. Αυτό δεν τους εμποδίζει να είναι αλληλέγγυοι προς άλλους πληγέντες από τις κατοχικές δυνάμεις.
Διαφέρει όμως η αλληλεγγύη και η διεκδίκηση του ηθικά και νομικά δίκαιου από τον διχασμό και το μίσος. Όσο κι αν οι ειδήμονες της επικοινωνίας και της κοινωνιολογίας επιμένουν ότι ο διπολισμός, το άσπρο ή το μαύρο, έχει πια ξεπεραστεί, η ρητορική του διχασμού επικρατεί.
Ο κόσμος αποφασίζει «ελεύθερα», αφού βέβαια του υποδείξουν το καλό και το κακό, το ένα ή το άλλο. Αυτός είναι και ο πιο εύκολος τρόπος διαχείρισης της μάζας. Γιατί να αλλάξει τώρα; Διχάζονται για τις πολεμικές αποζημιώσεις οι ιστορικοί, τα δικαστήρια διεθνώς και φυσικά οι πολίτες. Είναι επαρκή τα στοιχεία για τα δάνεια ή όχι; Χάσαμε την ευκαιρία για διεκδίκηση του κατοχικού δανείου το 1990 με τη «Συμφωνία 4+2» ή όχι; Αρκούν οι αποζημιώσεις σε είδος, που μας έδωσαν το ’53 ή όχι; Είναι πάλι προκλητικό να μιλά η Ελλάδα, στη θέση που είναι, για αποζημιώσεις ή όχι; Όσο το «εντός ή εκτός Ευρώπης» είναι πραγματικό δίλημμα, άλλο τόσο είναι και το αν πρέπει να διεκδικήσουμε το κατοχικό δάνειο ή τις πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία.
