Τι μας έχει συμβεί τα τελευταία έξι χρόνια; Γιατί η πορεία προς ένα ελπιδοφόρο μέλλον που υποτίθεται ότι υλοποιούσαν τα κόμματα που κυβέρνησαν (Ν.Δ. / ΠΑΣΟΚ) μετατράπηκε σε εφιάλτη;
Είναι γεγονός ότι η κρίση έπληξε σχεδόν όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο. Στην Ευρώπη ιδιαίτερα τις χώρες του Νότου. Οι αιτίες για την παγκόσμια κρίση πρέπει να αναζητηθούν στο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού, στην επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, στην κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, στον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ε.Ε. - Γερμανία, Κίνα) για ανακατανομή των αγορών και πολλά άλλα.
Όμως η ένταση, το βάθος και η διάρκεια που έχει η κρίση στη χώρα μας δεν εμφανίστηκαν σε καμιά άλλη χώρα. Γιατί υπάρχουν δικές μας ιδιαίτερες αιτίες που σχετίζονται με τον τρόπο που αναπτύχθηκε η χώρα μας, με τον παρασιτικό κρατικοδίαιτο χαρακτήρα της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα, με τον συνεχή εξωτερικό δανεισμό και τη διόγκωση του χρέους, με το κράτος που οικοδόμησαν, με τη διαφθορά και διαπλοκή, με την εκτεταμένη φοροδιαφυγή - φοροαποφυγή, με προβληματικές κοινωνικές δομές (ασφαλιστικό σύστημα, υγεία, παιδεία).
Η ανατροπή της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού απαιτεί αλλαγές μεγάλης κλίμακας που υπερβαίνουν τα όρια της χώρας μας αλλά και άλλων μεγαλύτερων και ισχυρότερων στον διεθνή καταμερισμό χωρών. Απαιτεί αλλαγή συσχετισμών και συμμαχίες σε κοινωνικό και κρατικό επίπεδο. Κυρίως όμως απαιτεί, από την Αριστερά και τους διανοούμενους που αναφέρονται σε αυτήν, την επεξεργασία ενός εναλλακτικού σχεδίου, ικανού να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις και να αλλάξει τους συσχετισμούς. Σε αυτό έχουμε μείνει ως Αριστερά παγκοσμίως πολύ πίσω.
Δεν αρκούν οι γενικές διακηρύξεις για τον σοσιαλισμό ή μια δίκαιη κοινωνία. Οι άλλοι οικοδομούν συστηματικά υπερεθνικές δομές και συμφωνίες (Ε.Ε. ΤΤΙΡ κ.λπ.). Παρακάμπτουν τα εθνικά κράτη και τη θέληση των λαών. Έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον που δεν ανέχεται τις παραμικρές αποκλίσεις. Και αν ο λαός μιας χώρας αποφασίσει να ακολουθήσει διαφορετική πορεία, στραγγαλίζεται ή αναγκάζεται να συμβιβαστεί (Ελλάδα). Είναι σχεδόν αδύνατον να επιζήσει μια χώρα έξω από αυτό το παγκόσμιο σύστημα και τις δεσμεύσεις του. Ακόμα και η ηρωική Κούβα αναγκάζεται να ιδιωτικοποιήσει το αεροδρόμιο της Αβάνας (http://www.stokokkino.gr/article/1000000000040590/Oi-Galloi-piran-kai-to-aerodromio-tis-Abanas).
Μέσα σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από διαφόρων ειδών αντιθέσεις, θρησκευτικές, εθνικιστικές κ.λπ., η Αριστερά πρέπει να αναδείξει την κύρια αντίθεση, που είναι νεοφιλελευθερισμός και λιτότητα από τη μια και δικαιώματα και δημοκρατία από την άλλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μοναδικό κυβερνητικό αριστερό κόμμα στην καρδιά του καπιταλισμού, πρέπει να πρωτοστατήσει στις επεξεργασίες και στη δημιουργία ενός πλατιού πανευρωπαϊκού και παγκόσμιου κινήματος για ανατροπή της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Ήδη έχει αναληφθεί πρωτοβουλία για διάσκεψη των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου στην Αθήνα. Αντίστοιχη πρωτοβουλία θα πρέπει να εκδηλωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως σε παγκόσμιο επίπεδο, με την πλατύτερη δυνατή συμμετοχή κομμάτων και οργανώσεων.
Μέσα σε ένα τέτοιο ασφυκτικό παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πλαίσιο και με δεδομένη τη συμβιβαστική συμφωνία - Μνημόνιο που αναγκάστηκε να υπογράψει υπάρχουν περιθώρια διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ; Υπάρχουν, γιατί η ελληνική περίπτωση εμφανίζει ιδιομορφίες των οποίων η αντιμετώπιση στο πλαίσιο ενός αστικού εκσυγχρονισμού δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορη την Αριστερά. Η λέξη εκσυγχρονισμός είναι φορτισμένη αρνητικά, κυρίως από τη σημιτική της εκδοχή. Όμως είναι ένα χρεωστούμενο στην ελληνική κοινωνία από τα αστικά πολιτικά κόμματα, την εκπλήρωση του οποίου αναλαμβάνει η Αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ό,τι όμως γίνεται καθυστερημένα έχει μεγαλύτερο κόστος, η κατανομή του οποίου με ταξική μεροληψία είναι καθήκον της Αριστεράς. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη σημασία τέτοιων αλλαγών, η αξία των οποίων φαίνεται μετά την πραγματοποίησή τους.
Η επιτυχία ή όχι όμως του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί τελικά από δύο κρίσιμους παράγοντες.
Ο πρώτος είναι να εντάξουμε τις αλλαγές που θέλουμε και μπορούμε να πραγματοποιήσουμε και αυτές που αναγκαζόμαστε να κάνουμε ως αποτέλεσμα της περσινής συμφωνίας σε ένα σχέδιο ανασυγκρότησης, παραγωγικής και διοικητικής, της χώρας και απαλλαγής από την εποπτεία και τα Μνημόνια. Η ερώτηση "πού το πάτε;" πρέπει να απαντηθεί με δεδομένο τον αρνητικό συσχετισμό διεθνώς και τις αντιστάσεις στο εσωτερικό. Αυτό είναι το σοβαρότερο καθήκον του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ και όχι να αναλωθεί σε βερμπαλιστικές αναλύσεις και αντιπαραθέσεις.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι η σύνδεση του ΣΥΡΙΖΑ με τα λαϊκά στρώματα που εξέφρασε πολιτικά και οδήγησαν στην εκρηκτική του άνοδο. Είναι συστηματικές οι προσπάθειες να εμφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ίδιος με τα αστικά κόμματα, να αμφισβητηθεί ο αριστερός - ριζοσπαστικός του χαρακτήρας. Να εμποδιστεί η επικοινωνία των μελών και στελεχών του με τον λαό. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε, με επιμονή και αποφασιστικότητα.
Σε τέτοιες ιστορικές στιγμές δεν μπορεί να είναι κάποιος αριστερός και να είναι ουδέτερος ή επιφυλακτικός κριτής. Δεν μπορεί να είναι ολίγον ΣΥΡΙΖΑ. Την ώρα της μάχης διαλέγουμε στρατόπεδο. Με κριτική σκέψη, με επίγνωση των δυσκολιών, αλλά είμαστε εδώ.
Μπάμπης Αλεξάτος
μέλος της Οργάνωσης Μελών ΣΥΡΙΖΑ Δάφνης - Υμηττού και μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Ανατολικής Αθήνας
