Στο άρθρο του Δημήτρη Χρήστου στην "Αυγή" της Τετάρτης 24.7.2013 με τίτλο: "Πρωτιά, με τι αντίκρισμα;" μπορεί κάποιος αριστερός αναγνώστης της εν λόγω εφημερίδας να διακρίνει το άγχος του τερματοφύλακα πριν την εκτέλεση του πέναλτι...
Θέτοντας σωστά το πρώτο και το δεύτερο ερώτημα, όσον αφορά τη δημοσκόπηση της Pulse που ύστερα από καιρό δίνει καθαρό προβάδισμα στον ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγει να θέσει ένα τρίτο και πλέον καθοριστικό ερώτημα: Γιατί ακολουθεί τη δημοσκοπική κάθοδο όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν; Γιατί, ενώ θα έπρεπε να αποτελεί ακριβώς το αντίπαλο δέος -δημοσκοπικά τουλάχιστον!- της Χρυσής Αυγής και της ανόδου που αυτή παρουσιάζει, ουσιαστικά μένει στάσιμος (αν δεν πέφτει κιόλας!) σε ποσοστά που κυμαίνονται στο 21% με 24%, μακριά από το εκλογικό 27% του Ιουνίου του 2012;
Για τον κ. Δ.Χ., όπως και πολλούς εκ της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα εντοπίζεται στην έλλειψη σοβαρού και κυρίως ενιαίου λόγου. Αλλά και στην προβληματική πολιτική εξεύρεσης ψηφοφόρων από την ελλιπή δεξαμενή των ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και καλείται να στραφεί στο 45% του εκλογικού σώματος, δηλαδή στη συντηρητική συνειδησιακά και ιδεολογικοπολιτικά τρίτη ηλικία, αλλά και στο δημοσκοπικό 15% της Χρυσής Αυγής!
Πάνε περίπατο λοιπόν τα περί "αριστερής στροφής"... Όπως πάνε περίπατο και τα περί κυβέρνησης της Αριστεράς - δηλαδή με ΚΚΕ και άλλες (νεφελώδεις) αριστερές δυνάμεις (ο Δ.Χ., από όσα έχω διαβάσει, δεν ήταν και οπαδός της συγκεκριμένης γραμμής, αλλά ήταν και παραμένει υπέρ της αυτοδυναμίας)... Γι' αυτό και καλούνται οι ειδικοί που επεξεργάζονται την επιχειρηματολογία του κόμματος να της δώσουν ένα σοβαρό, ελκυστικό και πειστικό λόγο, ώστε να μπορέσουν να συγκινήσουν τους συγκεκριμένους ψηφοφόρους. Και για να γίνει αυτό, πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να αγωνιστεί ενιαία και δυναμικά προς αυτήν την κατεύθυνση κάνοντας σεβαστό το καταστατικό του!
Αν όλο το παραπάνω δεν αποτελεί τρικυμία εν κρανίω, δεν μπορώ να φανταστώ αλλιώς την ακριβή έννοια του όρου.
Δηλαδή, για την εκλογική στασιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν φταίει ούτε η δεξιά στροφή του, ούτε οι εκπτώσεις από το εκλογικό πρόγραμμα του 2012, ούτε οι συναντήσεις του οικονομικού του επιτελείου με τον Ράιχενμπαχ και με αυτόν τον τρόπο η νομιμοποίησή του, ούτε οι επισκέψεις στο εξωτερικό με σοσιαλνεοφιλελεύθερες ηγεσίες, ούτε οι ύμνοι σε Ομπάμα και Ολάντ, ούτε η παντελής έλλειψή του από τους κινηματικούς χώρους και τους χώρους δουλειάς, ούτε τα φλερτ της ηγεσίας του με κομμάτια από το κυρίαρχο σαπισμένο σύστημα... Γι' αυτό ακριβώς δικαιολογούνται διάφοροι Δ.Χ. να επιζητούν να στραφούμε σε ακρονεοφιλελεύθερο υπερσυντηρητικό ακροατήριο, μπας και πιάσουμε την πολυπόθητη αυτοδυναμία...
Ξεχνούν όμως οι διάφοροι Δ.Χ., η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμβουλοί της, ότι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ με "αριστερότερο" λόγο και πρόγραμμα από αυτόν της Ν.Δ. στις εκλογές του 2009 κατάφερε αυτοδυναμία του 44% και 160 βουλευτών. Ξεχνούν ότι πολύ γρήγορα απώλεσε τη λαϊκή στήριξη εφαρμόζοντας πολιτική λιτότητας και επιβάλλοντας Μνημόνια, καθώς είχε αντιμέτωπους πάνω από 20 γενικές απεργίες και το κίνημα των ντόπιων Αγανακτισμένων του Συντάγματος και αλλού.
Ξεχνούν ακόμα ότι ακριβώς με την άνθιση αυτών των κινημάτων ο ΓΑΠ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, αλλά και η Αριστερά συνολικά άρχισε να γνωρίζει άνθιση και να ανεβαίνει η απήχησή της.
Ξεχνούν ότι ακριβώς αυτή η ζύμωση της Αριστεράς με τις κινήσεις του αγανακτισμένου με αυτό το σάπιο σύστημα κόσμου δημιούργησε σχέσης αμοιβαίας εμπιστοσύνης και εκφράστηκε ως αλλαγή κλίματος και αριστερής στροφής με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ από το 5% στο 17% αρχικά τον Μάιο και στο 27% τον Ιούνιο.
Ωστόσο, με την επίκληση της "νομιμότητας" από μεριάς ηγεσίας ΣΥΡΙΖΑ και το άγχος μην απολέσει συντηρητικούς ψηφοφόρους και μικροαστικές συνειδήσεις, άρχισε να "τσιμπάει" στα διάφορα εκβιαστικά διλήμματα που έθετε σύσσωμος ο αστικός πολιτικοοικονομικός εκδοτικός - τηλεοπτικός μηχανισμός, να τρέχει πίσω από τις επικοινωνιακές ακρονεοφιλελεύθερες ατζέντες των Κεδίκογλου - Μουρούτη και να νομίζει ότι για τη -δημοσκοπική- στασιμότητα ευθύνονται όλοι οι υπόλοιποι πριν της πάρτης της και πολύ γρήγορα δεν άργησε να τραβά τα αυτιά διάφορων Δασκαλόπουλων, Λαφαζάνηδων και Στρατούληδων που προσπάθησαν να μην αποκοπούν τελείως με την αριστερή βάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το αποτέλεσμα; Η μεγάλη ευθύνη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλεται χάρη σε αυτά τα πισωγυρίσματα και τις δεξιές στροφές του η ναζιστική εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής ως η μόνη φερέγγυα(!) αντιμνημονιακή - αντισυστημική φωνή μετά και το αριστερό δεκανίκι της ΔΗΜ.ΑΡ. στην τρικομματική φιλοτροϊκανή κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη. Γι' αυτό και η φυγή 7% ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ προς Χ.Α. και άλλων τόσων προς ΚΚΕ.
Αν πατάς σε δύο βάρκες, προσπαθώντας -ματαίως- να κρατήσεις ισορροπίες και να τα έχεις καλά με όλους χαϊδεύοντας αυτιά, το πολύ - πολύ να σε ρίξουν στη θάλασσα κάνοντας μια θεαματική βουτιά στα παγωμένα νερά της άσκησης πολιτικής. Ας θυμηθούμε το παράδειγμα της ΕΔΑ (μιας και τόσο προβάλλεται από τα επίσημα ηγετικά χείλη), πόσο εύκολα από το 24% του 1958 βρέθηκε στην πολιτική ανυπαρξία.
* Ο Παναγιώτης Λιαπόπουλος είναι ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ της Λαμίας (2004) και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ της Πεντέλης
