Παρακολουθώντας τη συζήτηση που αφορά τα ελλείμματα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, άρχισα να αναρωτιέμαι πόσους τόνους «ισότητας» μπορεί να σηκώσει πλέον αυτή η δύσμοιρη Ευρώπη. Και αυτό γιατί, έχοντας κατά νου τη στάση του κυρίου Σόιμπλε στην περίπτωση της Γαλλίας και της Ιταλίας, που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα και στις οποίες δόθηκε -για μία ακόμα φορά- παράταση για να προσαρμόσουν τους προϋπολογισμούς τους στις προδιαγραφές του Συμφώνου Σταθερότητας, διαπίστωσα ότι τελικά αυτή η περίφημη «γερμανική νοικοκυροσύνη» είναι μια ευέλικτη «αρετή». Προσόν της, η προσαρμοστικότητα με βάση αυτόν που έχει απέναντί της. Αν είναι ισχυρός, παραβλέπει τα «λερωμένα πιάτα» που έχουν ξεχειλίσει στον «νεροχύτη». Αν είναι αδύνατος ή αδύναμος, τότε απαιτεί να μην υπάρχει ούτε ένα «ψίχουλο» στην κουζίνα.
Αλλά, αν συνδυάσει κάποιος την επίδειξη αδιαλλαξίας με το Brexit, τότε κατανοεί ότι η «γερμανική νοικοκυροσύνη», εκτός από προσαρμοστικότητα, διαθέτει και άφθονο... κυνισμό. Επίσης, αδιαφορεί και για το αν η βεράντα του γείτονα είναι καθαρή. Ασχολείται με αυτή μόνο αν την ενοχλήσει και αν κρίνει ότι μπορεί να επιβάλει την επιθυμία της. Αν κρίνει ότι μπορεί, προχωρά, αν όχι, το βουλώνει και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να μιλήσει. Γιατί, το δίχως άλλο, στη σημερινή συγκυρία, που εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι αμφισβητούν τη χρησιμότητα της ενιαίας αγοράς και αναζητούν τρόπους για αυτόνομες πορείες, το να επιτίθεσαι με τόσο άδικο τρόπο σε δύο χώρες που οι άνθρωποί τους έχουν τραυματιστεί θανάσιμα από τα Μνημόνια, δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως προσήλωση σε θεματα αρχών. Αντίθετα, είναι σαφής έκφραση μιας αντίληψης κολασμού, διά της μεθόδου του «παραδειγματισμού». Αυτό γίνεται φανερό αν συγκρίνει κανείς τη διπλωματικότητα και τη διάθεση συμβιβασμού την οποία επέδειξαν στη Γαλλία και την Ιταλία, με την αδιάλλακτη στάση απέναντι στις χώρες της Ιβηρικής. Και σε όλη αυτήν τη διαδικασία δεν έχει τόση σημασία η μορφή και το βάρος των κυρώσεων όσο οι ίδιες οι κυρώσεις.
Για να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται, τα σημάδια ότι τελικά οδεύουμε σε μία Ευρώπη στην οποία η ισότητα είναι υπόθεση συσχετισμού δυνάμεων καθημερινά πληθαίνουν. Και επειδή οι Ευρωπαίοι έχουν μνήμη αλλά και κρίση, συνειδητοποιούν ότι όλες αυτές οι μεγαλοστομίες που έχουν το πρόθεμα «ενιαία» οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μία πρωτόγνωρη πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανισότητα. Συνειδητοποιούν επίσης ότι στο νέο, γερμανικών προδιαγραφών, ευρωπαϊκό όραμα, οι μόνοι που θα αισθάνονται ασφαλείς είναι... οι χρήσιμοι. Για όλους τους υπόλοιπους το μέλλον θα είναι γκρίζο και ανασφαλές. Φυσικά, όλα αυτά συνθέτουν ένα αδιέξοδο, το οποίο τελικά πολύ δύσκολα μπορεί να υπερπηδηθεί.
