Για την κυβέρνηση
Οι συνθήκες στη χώρα είναι αναμφίβολα ασφυκτικές, αλλ' «οι καιροί ου μενετοί». Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι οι υπουργοί πρέπει να λύνουν κάθε μέρα κι από ένα πρόβλημα. Αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό: το ζητούμενο είναι να υποχρεώσουν οι υπουργοί τις υπηρεσίες τους να διεκπεραιώνουν αποτελεσματικά τα υπάρχοντα προβλήματα, και οι ίδιοι να προπορεύονται από την τρέχουσα πραγματικότητα, να την προλαβαίνουν και όχι να ασθμαίνουν πίσω της. Αυτό δεν εννοούσαμε όταν διακηρύτταμε «η φαντασία στην εξουσία»; Να οραματίζονται, να σχεδιάζουν, να προγραμματίζουν, να αποφασίζουν, ώστε, όταν έρχεται η πραγματικότητα, να τους βρίσκει έτοιμους, προτού να γίνει προβληματική. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να περιμένουν οι υπουργοί να ξεσηκωθεί ένας κλάδος ή μια κατηγορία πολιτών όταν το πρόβλημά τους έχει οξυνθεί, για να το αντιμετωπίσουν.
Είναι υπερβολικό να πούμε ότι οι υπουργοί πρέπει να καλούν, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων τους, τους εκπροσώπους των διάφορων κλάδων που εμπίπτουν στην αρμοδιότητά τους προκειμένου να συζητήσουν τα προβλήματα, πριν αυτά πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις; Γι’ αυτό και η πρότασή μας στον πρωθυπουργό είναι: να συμπεριλάβει στο κυβερνητικό σχήμα ό,τι καλύτερο σε προσωπικότητες διαθέτει το έθνος. Από οποιονδήποτε ιδεολογικό χώρο και αν προέρχονται, αρκεί να είναι πρόθυμοι να δουλέψουν για το καλό του τόπου, στο πλαίσιο βέβαια της δημοκρατικής Αριστεράς. Η συνεισφορά όλων αυτών θα είναι υπέρ του λαού και βέβαια και της κυβέρνησης. Ή μήπως όχι; Και οι διάφοροι «σύμβουλοι»; Να τους ανατίθεται (και) ένας τομέας όπου θα δραστηριοποιούνται δίνοντας λύσεις, για να αποδεικνύουν ότι δεν είναι αχρείαστοι. (Δεν είμαι αιθεροβάμων. Απλώς τρέχω μπροστά, να προλάβω. Για να μη λέμε μετά: «Δεν... προκάμαμε»!).
Η κατάσταση σήμερα απαιτεί ταχύτατους ρυθμούς στο κυβερνητικό έργο, υπουργούς με γνώση και πάθος, αλλά και με πρακτικό πνεύμα, ώστε να παράγουν έργο καθημερινά, ύστερα από την πολυετή υστέρηση και τις καταστροφικές πολιτικές που έφεραν τη χώρα έως εδώ. Άλλωστε τα περισσότερα από αυτά που πρέπει και μπορούν να γίνουν άμεσα δεν χρειάζονται χρήματα. Πάντως ο λαός έχει υπερβεί προ πολλού τα όριά του και αδημονεί, και αυτό δεν μπορούν να το αγνοούν οι υπουργοί. Το κλίμα πρέπει να αναστραφεί, και αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Να φτάσει στην καθημερινότητα των πολιτών και των οικογενειών. Γιατί, π.χ., καθυστερεί ο περιορισμός της γραφειοκρατίας -μακάρι και η εξαφάνισή της- ώστε να αποτελέσει αυτό πρόκληση στην όποια επιχειρηματικότητα του κάθε μικρού ή μεγάλου επενδυτή, ακόμα και με απαλλαγή από τη φορολογία κατά τον πρώτο χρόνο, ώστε να θέλει κάποιος να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, δημιουργώντας ταυτόχρονα και θέσεις εργασίας; Και γιατί, επιτέλους, δεν ελέγχει το οικονομικό επιτελείο την ασυδοσία των τραπεζών; Τι θα γίνει π.χ. με τα δάνεια σε ελβετικό νόμισμα, όπου οι τράπεζες έσπρωξαν τους ανυποψίαστους πελάτες, που καλούνται να πληρώσουν χρηματικά ποσά τα οποία δεν πήραν και βρίσκονται τώρα σε απόγνωση; Γιατί αυτό που έκανε από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση της Ουγγαρίας δεν μπορεί να το κάνει μια αριστερή κυβέρνηση;
Επίσης, πόσα λεφτά θα μαζέψει το υπουργείο Οικονομικών με τα 20 και 30 ευρώ που παρακράτησε από τους χαμηλοσυνταξιούχους (ας είναι και ανταποδοτικά); Αφού καλά το ξέρετε πως όσο αυξάνεται η φορολογία τόσο λιγότερα θα εισπράξετε, γιατί το κάνετε; Αγαπητέ μου Γιώργο Σταθάκη, και ακόμη πιο αγαπητέ μου Γιάννη Δραγασάκη, de vobis fabula narratur! Κάντε κάτι τώρα. Γιατί από τον Σεπτέμβριο βλέπω πραγματικές εξεγέρσεις. Ο κόσμος είναι απελπισμένος. Μπορεί να φταίνε άλλοι -και όντως άλλοι φταίνε- αλλά σ' εσάς θα ξεσπάσει ο κόσμος. Κινηθείτε, πριν να είναι πολύ αργά! Και, προπαντός, ενημερώστε τον κόσμο απέναντι στην οργιώδη παραπληροφόρηση που υφίσταται καθημερινά.
Για την αντιπολίτευση
Εδώ και 17 μήνες, παράλληλα και ταυτόχρονα με τον άνισο αγώνα που διεξάγει με τους δανειστές «εταίρους» μας η ελληνική κυβέρνηση, αντιμετωπίζει στο εσωτερικό μέτωπο έναν λυσσαλέο πόλεμο από όλες τις δυνάμεις του προηγούμενου φαύλου καθεστώτος, είτε είναι αυτά κόμματα της αντιπολίτευσης είτε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ηλεκτρονικά και έντυπα. Με ψεύδη και συκοφαντίες που εκπορεύονται από τα ίδια επιτελικά κέντρα βομβαρδίζουν ασύστολα και αδιάντροπα την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, και πάνω σ' αυτά χτίζουν όλη την επιχειρηματολογία τους, ζητώντας καθημερινά «να φύγει αυτή η κυβέρνηση». Αλλά, επιτέλους, ποιος αποφασίζει για το ποιος θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο; Μήπως και πάλι η οικογένεια Μητσοτάκη, με εκτροπή από τη συνταγματική νομιμότητα; Τι κατάρα είναι αυτή; Δέχονται ή όχι τη Δημοκρατία όλοι αυτοί που παίζουν με τους θεσμούς; Έγιναν ή όχι εκλογές, και μάλιστα δύο φορές μέσα σε έναν χρόνο, με τις οποίες ο λαός ανέδειξε την κυβέρνησή του; Και τι θα γίνει αν όλος αυτός ο αντιδημοκρατικός μηχανισμός καταφέρει να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση και ξεσηκωθεί πάλι ο λαός για να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να αυτοκυβερνάται; Θα έχουμε επανάληψη των Ιουλιανών του 1965, ή θα κατεβάσουν πάλι τα τανκς; (Τι θα κάνουν -και τι θα πουν- τότε οι... αριστερότεροι, που με περισσή αφροσύνη συμπράττουν με τόσο πάθος και μίσος εναντίον της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, νομίζοντας πως αυτοί εκφράζουν την Αριστερά και τον λαό; Αλλά ο λαός μίλησε, και η Αριστερά παλεύει ενάντια στους υπέρμαχους του παλαιού καθεστώτος, με τους οποίους συν-αγωνίζονται, «ως μη ώφειλον», και κάποιοι που νομίζουν ότι αυτό συνιστά αριστερή συμπεριφορά.)
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, έχοντας χάσει προ πολλού την αίσθηση του μέτρου στην άσκηση των συνταγματικών τους καθηκόντων, έχουν δημιουργήσει ένα «τοξικό» πολιτικό περιβάλλον, το οποίο μολύνει όλη την πολιτική -και όχι μόνο- ζωή της χώρας. Και ενώ σε ό,τι αφορά τα κόμματα που άσκησαν εξουσία κατά το προηγούμενο διάστημα είναι απολύτως κατανοητή αυτή η αντίδρασή τους, όσο μάλιστα βλέπουν τους οικονομικούς εισαγγελείς να τους πλησιάζουν -κι αν δεν ξέρεις εσύ, φίλε αναγνώστη, το γιατί, ξέρουν αυτοί-, δεν είναι εύκολα κατανοητή η στάση των υπόλοιπων κομμάτων της αντιπολίτευσης, που παραβγαίνουν τα ένοχα κόμματα σε χαρακτηρισμούς και ύβρεις. Όσοι ασκούν αυτού του είδους την κριτική, αδυνατούν να καταλάβουν ότι όσο πιο ακραίο λόγο χρησιμοποιούν τόσο πιο δύσπιστοι γίνονται οι πολίτες απέναντι στη ρητορική τους. Όταν προαναγγέλλουν κάθε μέρα πτώση της κυβέρνησης και εκλογές, για να διαψευσθούν στη συνέχεια από τα πράγματα, πώς έχουν την απαίτηση να τους παίρνουν στα σοβαρά; Επικαλούνται τις δημοσκοπήσεις, στις οποίες ωστόσο δεν βλέπουν την καθήλωσή τους στα μόνιμα χαμηλά ποσοστά τους των τελευταίων ετών (για τα οποία μάλιστα υπερηφανεύονται!), μπας και διδαχτούν κάτι απ’ αυτά και αλλάξουν συμπεριφορά, για το καλό όλων, και το δικό τους και της χώρας. (Είναι αλήθεια ότι η πλειονότητα των παλαιών στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης φανερά απέχει από αυτό το «κιτσαριό», αλλά προφανώς η σιωπή από μόνη της δεν αρκεί).
Αυτή η αξιοθρήνητη -αλλά και επικίνδυνη εν τη μωρία της- αντιπολίτευση δεν καταλαβαίνει ότι παίζει «εν ου παικτοίς». Για να σώσουν τα πρόσκαιρα συμφέροντά τους, κομματικά και ατομικά, βάζουν σε κίνδυνο τους θεσμούς και το μέλλον της χώρας. Η εσωτερική ολιγαρχία συντονίζεται απροκάλυπτα και προκλητικά με τους εξωτερικούς δανειστές, παίζοντας με τις αντοχές του λαού. Οι προνομιούχοι αυτού του τόπου θα έπρεπε να καταλάβουν ότι δεν είναι προς το συμφέρον τους να προκαλούν την κοινωνία, από τη στιγμή μάλιστα που αυτή έχει αντιληφθεί πλέον το παιχνίδι που παίχτηκε εις βάρος της, και να συνειδητοποιήσουν ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία γι’ αυτούς να πέσουν στα μαλακά και «να καθαρίσουν με μικρές απώλειες».
Θα ξανακαλέσει, λοιπόν, ο λαός να κυβερνήσει τη χώρα το κόμμα της Ν.Δ., που χρησιμοποιεί ανενδοίαστα ασύστολα ψεύδη, που κάνει πολιτική εις βάρος του εθνικού συμφέροντος, υπονομεύοντας απροκάλυπτα την εθνική προσπάθεια της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τους ξένους δανειστές, με τους οποίους συνεργάζονται φανερά και κρυφά οι ντόπιοι ολιγάρχες; Τόσο κοντή μνήμη έχει ο λαός μας; Λοιπόν, τέτοια αντιπολίτευση τι να την κάνουμε; Αφού, ωστόσο, δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε την απαίτηση: «Να φύγει αυτή η... αντιπολίτευση», μπορούμε να ζητήσουμε και να επιβάλουμε ως λαός: να αλλάξουν οι ανάξιες ηγεσίες τους.
Αναφορικά με την κριτική στην κυβέρνηση, η ορθότητα μιας πολιτικής, είτε στη θεωρία είτε στην πράξη, κρίνεται από τα αποτελέσματα που παράγει, και δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη ούτε αδιάφορη προς τις συνέπειές της επάνω στον λαό. Από την άλλη, βέβαια, ορθή πολιτική είναι «η κατάλληλη ως προς τις ειδικές περιστάσεις, σε σχέση με τις οποίες πρέπει να λαμβάνονται οι ορθές αποφάσεις»1. Όσοι λοιπόν αγνοούν συνειδητά αυτές τις «ειδικές περιστάσεις» (τις οποίες, ας μην το ξεχνάμε, άλλοι δημιούργησαν), δεν κρίνουν σωστά, και μάλιστα εξ ονόματος του λαού, εις βάρος του οποίου παίζουν πολιτικά παιχνίδια. Οτιδήποτε άλλο είναι αφόρητος ακαδημαϊσμός και ελιτίστικη θεώρηση των πραγμάτων, που ως εκ τούτου ουδεμία σχέση έχει με δημοκρατικά και πολύ περισσότερο με αριστερά προτάγματα.
1 Στέφανος Δημητρίου, "Ελευθερία και κυριαρχία", εκδ. Πόλις, 2016
* Ο Αντώνης Σαχπεκίδης είναι κλασικός φιλόλογος - συγγραφέας
