Τα στελέχη, τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, που πολέμησαν σκληρά για να έρθουν οι συνεχόμενες μεγάλες πολιτικές νίκες, βιώνουν το «πρώτη φορά αριστερά» με έντονη πολιτική και συναισθηματική αμφισημία: Από τη μια μεριά, η χαρά της νίκης και από την άλλη, η αμφιβολία για το αν θα μπορέσει η κυβέρνηση να ασκήσει την πολιτική εξουσία με τους όρους που φανταζόταν και να υλοποιήσει μέρος, έστω, του προγράμματός της. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι η αναγκαία προσαρμογή της κυβέρνησης και του κόμματος στις νέες συνθήκες και περιστάσεις προκάλεσε και οργανωτική αρρυθμία και αποδιοργάνωση, ενώ η νέα πολιτική συνθήκη υπήρξε ομολογουμένως τραυματική από ιδεολογική άποψη. Διότι, οι εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών και οι δημοσιονομικοί περιορισμοί στα όρια της διαρκούς ασφυξίας δεν άφηναν πολλά περιθώρια πολιτικής αυτονομίας και ελευθερίας κυβερνητικών επιλογών. Όπως εύστοχα έγραψε ο Κων. Τσουκαλάς, «μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα το φως που άναψε με την πολιτική επικράτηση της ελπίδας φαίνεται να χάνει μεγάλο μέρος από τη λάμψη του».
Κι όμως η κυβέρνηση και το κόμμα της Αριστεράς δεν ενέδωσε στους εκβιασμούς, ούτε παραδόθηκε αμαχητί· έδωσε και δίνει καθημερινά μάχες σκληρές σε όλα τα επίπεδα, κυρίως απέναντι στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο, που ελέγχεται απολύτως από το Βερολίνο και τον Σόιμπλε, και την ελληνική ολιγαρχία, που επενδύει στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, που, χωρίς μέτρο, μετέρχονται τα πάντα προκειμένου να γκρεμίσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς, που πολιτεύεται «επικίνδυνα». Διότι, τολμά να ελέγχει τη φοροδιαφυγή τους, τους καταλόγους των λι(η)στών τους, θέτει τους όρους νομιμότητας για τη λειτουργία των ΜΜΕ, δημιουργεί συνθήκες ελευθερίας και ευρυχωρίας στη Δικαιοσύνη και στέλνει σ’ αυτήν όλους όσοι παρανομούσαν επί δεκαετίες ατιμώρητα. Απέναντι σε μια Δεξιά που υπερασπίζεται τα «ιερά και το όσιά της», η δική μας Αριστερά αντιπαραθέτει «το φωτεινό παρεμβατικό της πρόταγμα, την ανάγκη για μία συνεχή φυγή προς τα εμπρός, την ανάληψη ενός αδιάκοπου στοιχήματος με την Ιστορία» (Κων. Τσουκαλάς).
Ωστόσο, είναι γεγονός ότι στις αμείλικτες συμπληγάδες της καθημερινότητας η κυβέρνησή μας επιτρέπει στη Δεξιά να ορθώνει πολιτικό ανάστημα, να ομιλεί για τη δική της «επιθετική» αλλαγή, να ψαρεύει σε θολά νερά, να δημιουργεί κλίμα εύκρατο και υγιεινό για να εμφανίζονται οι νεοδημοκράτες σαν «ζηλωτές της κοινωνικής ανατροπής - ποιοι; οι εκ πεποιθήσεως αντιμεταρρυθμιστές».
Το συνέδριό μας πρέπει, λοιπόν, να απαντήσει με επιστημονική και ιδεολογική επάρκεια και πολιτική πειστικότητα σε δύο ζητήματα: πρώτον, της Ευρώπης και της προοπτικής της, και δεύτερον, της εμπλοκής όλων μας στη διακυβέρνηση του τόπου.
Γνωρίζουμε ποια είναι σήμερα η κυρίαρχη Ευρώπη, ποιες δυνάμεις κυριαρχούν και πώς αντιμετωπίζουν τους λαούς και τις ανάγκες τους. Αυτό που πρέπει να απαντηθεί για τη στρατηγική μας είναι το ερώτημα «τι είναι, τι συμβολίζει, τι προοπτικές ανοίγει η συμμαχία των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη;». Αυτό είναι το μεγάλο κάδρο της πολιτικής και ως προς αυτό δεν έχουμε επιστημονικές-ιδεολογικές αναλύσεις, ώστε να προσαρμόσουμε κατάλληλα και τις πολιτικές μας. Πρέπει να απαντήσουμε πειστικά στο ερώτημα τι περιμένουμε από αυτή την Ευρώπη; Το ερώτημα αυτό πρέπει να είναι από τα κυρίαρχα στο συνέδριό μας, αφού πλέον τα πάντα σε πολιτικό επίπεδο «παίζονται» στην Ευρώπη, όπου αρχίζει μια μεγάλη πολιτική μάχη μεταξύ δύο μπλοκ δυνάμεων: από τη μια, το μπλοκ των νεοφιλελεύθερων, των ευρωσκεπτικιστών και της ακροδεξιάς, και από την άλλη, το μπλοκ των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, των σοσιαλιστών και σοσιαλδημοκρατών, που τελευταία φαίνεται ότι αποφασίζουν να απεγκλωβιστούν από τον εναγκαλισμό της Δεξιάς (αυτό αργεί στη χώρα μας, καθόλου παράξενο βέβαια...). Από την έκβαση της μάχης αυτής θα εξαρτηθεί και το μέλλον της Ευρώπης και των Ευρωπαϊκών λαών, θα κριθεί εάν θα κυριαρχήσουν οι ιδέες της Δημοκρατίας, οι αξίες της αλληλεγγύης, του κοινωνικού κράτους, της προστασίας της εργασίας, των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ή οι λαοί θα πάρουν τις τύχες στα χέρια τους ή Ευρώπη τέλος.
Στο εσωτερικό της χώρας έχουμε να αντιμετωπίσουμε το σκληρό μπλοκ δυνάμεων, που σήμερα αγκαλιά με τη διαπλοκή και την ολιγαρχία θα κάνει τα πάντα για την αποδόμηση και την ανατροπή της κυβέρνησής μας. Η αντιμετώπισή τους θα είναι επιτυχής, εάν εμείς, τα μέλη του κόμματος, με επίγνωση των δυσκολιών, με σθένος και μαχητικότητα συμμετάσχουμε συνειδητά, ως κομματικό σύνολο, στο πεδίο της διακυβέρνησης. «Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως οργανωμένη δύναμη και ως ευρύτερος δημόσιος χώρος, είναι υποχρεωμένος να εμπλακεί άμεσα και με πολλές δυνάμεις στο εγχείρημα τη διακυβέρνησης. Αυτή είναι σήμερα η αναγκαστική οδός για τον νέο του ρόλο... Και πάνω απ’ όλα σημαίνει προσπάθεια ενεργητικής εμπλοκής της κοινωνίας στο εγχείρημα». (Δ. Γιατζόγλου “Αυγή” 3/2015). Να μη λησμονούμε ότι «κάθε εξουσία που κερδίζουμε, και ανήκει στους λαούς που τη στηρίζουν, δεν έχουμε την πολυτέλεια να την εκχωρήσουμε» (Μ. Μίγκος, “Αυγή” 7/2016).
Όλα αυτά μόνο το συνέδριό μας μπορεί να το κάνει με επιστημονική επάρκεια, πολιτική ανάλυση και οξυδέρκεια, όπως αρμόζει σε ένα σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς. Σε ένα κόμμα της Αριστεράς του 21ου αιώνα.
* Ο Σπύρος Λάππας είναι βουλευτής Καρδίτσας του ΣΥΡΙΖΑ
