Οι άλλοτε κραταιές δυνάμεις της Ευρώπης, αλλά και της υφηλίου, βρίσκονται σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Βρετανία και Ισπανία, που άφησαν η κάθε μία το δικό τους στίγμα στον κόσμο, σήμερα πια δεν έχουν τον σημαντικό ρόλο που είχαν κάποτε στη διεθνή σκηνή. Η Βρετανία μπορεί να είναι στους λεγόμενους G8 η τέταρτη παγκόσμια οικονομική δύναμη, όμως παρουσιάζει σημάδια φτωχοποίησης και κοινωνικής περιθωριοποίησης, κυρίως σε μεγάλες πόλεις όπου οι συνέπειες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της λιτότητας είναι έντονες.
Η επικράτηση του Brexit δημιουργεί ήδη τεράστιο πολιτικό πρόβλημα στη χώρα, που εκφράζεται με την κρίση που εκδηλώνεται στα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Οι συντηρητικοί Τόρις του Ντέιβιντ Κάμερον εμφανίστηκαν στο δημοψήφισμα διχασμένοι. Ο ίδιος ο απερχόμενος πρωθυπουργός κατηγορείται για ασυνέπεια, αφού έπαιξε το ευρωπαϊκό χαρτί μόνο στην προεκλογική περίοδο ενώ νωρίτερα πλειοδοτούσε σε αντιευρωπαϊσμό. Για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα έπαιζε σε δύο ταμπλό, διεκδικώντας εξαιρέσεις για τη χώρα του προκειμένου αυτή να παραμείνει στην ένωση.
Κρίση, όμως, και μάλιστα βαθιά αντιμετωπίζει και ο δεύτερος πόλος της πολιτικής σκηνής, οι Εργατικοί. Πολλοί μέσα στο κόμμα αμφισβητούν τον Κόρμπιν, που μέχρι πρότινος ήταν το ανερχόμενο πρόσωπο στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Παρ' όλο που 81 βουλευτές του Εργατικού Κόμματος ζήτησαν την παραίτησή του και αρκετά μέλη του διαδήλωσαν εναντίον του, ο ίδιος, μάλλον σε κατάσταση σύγχυσης, ισχυρίζεται ότι δεν συντρέχει λόγος παραίτησης. Η πολιτική κατάσταση στην Αγγλία, πάντως, φαίνεται ότι μπήκε σε φάση έντασης, με άγνωστες τις εξελίξεις σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο.
Στην Ισπανία, το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές μόλις που ξεπέρασε το 51%, γεγονός που ξενίζει όσους παρακολουθούν τις ραγδαίες εξελίξεις στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η μεγάλη αποχή δείχνει, αν μη τι άλλο, κούραση του εκλογικού σώματος ή αδυναμία των ηγεσιών να πείσουν. Πάντως και σε αυτή τη χώρα η κρίση είναι παρούσα, καθώς ο Ραχόι δεν φαίνεται ικανός να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία και την ευρύτερη αποδοχή για την πρωθυπουργία.
Από τη Μαδρίτη ώς το Λονδίνο, με τις συνέπειες των πρόσφατων εκλογικών διαδικασιών, στο Παρίσι με τη βαριά σκιά της καταστολής των εργατικών κινητοποιήσεων, στη Ρώμη, στις Βρυξέλλες κ.λπ., η Ευρώπη πλέον ζει σε άλλους ρυθμούς από αυτούς που γνωρίζαμε. Οι κρίσεις δεν είναι πλέον παροδικές, αλλά αποτελούν μόνιμη κατάσταση. Σε αυτές τις συνθήκες ξεπροβάλλουν ταυτόχρονα δύο μεγάλοι αντίπαλοι των σημερινών κοινωνιών. Αυτοί που επιθυμούν να επιβάλλουν την τρομοκρατία στη Γηραιά Ήπειρο και αυτοί που επιδιώκουν να εξαφανίσουν τις εργατικές κατακτήσεις. Πόσο κοντά είναι οι επιδιώξεις και οι φορείς τους; Ίσως πολύ, έως πολύ κοντά. Γι' αυτό όλοι και όλες χρειάζεται να αθροίζουμε καθημερινά νέους μαχητές στον αγώνα εναντίον τους. Κάθε εξουσία που κερδίζουμε και ανήκει στους λαούς που τη στηρίζουν δεν έχουμε την πολυτέλεια να την εκχωρήσουμε.
Μιχάλης Μίγκος, τεχνολόγος πολιτικός μηχανικός, μέλος ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθήνας
