Είναι κρίσιμες οι ώρες που ζούμε, τόσο στο εθνικό όσο και στο διεθνές οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον. Μπροστά μας έχουμε νέες προκλήσεις και παλαιά αδιέξοδα να αντιμετωπίσουμε και καλούμαστε να το κάνουμε σε ένα πλαίσιο αμοιβαίου σεβασμού στη διαφορετικότητα και σε συνθήκες λαϊκής ενότητας, ισότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Όλες και όλοι, σε συνδυασμό και με διαφορετικές βιωματικές εμπειρίες, έχουμε μπροστά μας ένα ακόμα πεπαλαιωμένο αδιέξοδο, τόσο οικονομικό όσο και κυρίως πολιτικό. Τι έχεις Γιάννη μου, τι είχα πάντα, άλλη μια φορά!
Ας ομολογήσουμε ότι διαχρονικά η χώρα μας, πέρα από τα μεγάλα λόγια των πολιτικών της, ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητη και αυτόβουλη και ούτε αυτόφωτη και τούτο, παρά το ιστορικά λαμπρό για πολλούς, παρελθόν της. Όμως για το πόσο λαμπρό ήταν, οι πρόγονοι μάς δίδαξαν πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα και για να μη γίνουμε άδικοι και ούτε ειδήμονες, οφείλουμε να δεχθούμε ότι όσο υπάρχει η χώρα μας, εξακολουθεί ως αέναη η ιστορία της να γράφεται και άρα τα στερνά, ίσως της επιφυλάσσουν λαμπρότητα.
Στις μέρες μας η πραγματικότητα, έχει έναν πιο ρεαλιστικό και μάλλον εξαιρετικά δυσοίωνο χαρακτήρα, ο οποίος πέρα από οραματισμούς και βαρύγδουπες διαπιστώσεις, μας καλεί να επιβιώσουμε προσαρμοσμένοι αποκλειστικά, στις λίγες χειροπιαστές κατακτήσεις μας. Ποιες όμως είναι αυτές οι κατακτήσεις, στις οποίες καλούμαστε να επενδύσουμε στο τώρα και στο αύριο και πόσο αρκούν να συντηρήσουν, αλλά και να βελτιώσουν, σήμερα τη ζωής μας;
Κοιτώντας πίσω στο εθνικό μας διάβα, δεν μπορούμε να είμαστε ούτε αισιόδοξοι και κυρίως ούτε επιεικείς, με τους διαχρονικά πολιτικούς και οικονομικούς εκπροσώπους της χώρας. Δεν ευθύνεται ο λαός, για την οικονομική και ανθρωπιστική κρίση και δεν ευθύνονται οι νέοι της, που χρεώνονται και πληρώνουν διαχρονικές ευθύνες των προγόνων, αλλά και των σύγχρονων εκπροσώπων τους.
Στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ζωής μας, καλούμαστε να σταθούμε στο ύψος των ευθυνών και των αξιών μας, καλούμαστε να εγκαθιδρύσουμε, έστω τώρα, τη νέα ιστορική μας αρχή, περγαμηνής και ελπίδας για το μέλλον της χώρας και των ανθρώπων της. Μια νέα αρχή θεσμών και υποδομών, που χαρακτηρίζουν το σύγχρονο και αξιόπιστο κράτος, που λειτουργεί πέρα από τα ατομικά θέλω, απερίσπαστο και αφοσιωμένο στο κοινό θέλω των πολιτών του. Ένα κράτος στρατηγείο, όπως κάποιοι προγενέστεροί μας το κατονόμασαν, όμως ποτέ δεν το έκαναν. Ένα κράτος αλληλεγγύης, εξυπηρέτησης, ασφάλειας, δικαίου και προοπτικής.
Είναι τόσο λίγα και απλά αυτά που πρέπει και που μπορούμε να κάνουμε, αρκεί να θέλουμε να τα κάνουμε. Αρκεί να έχουμε ένα σχέδιο κανόνων, ενότητας και αλληλεγγύης για το κοινό μας συμφέρον και όχι ένα σχέδιο περιχαράκωσης και επιβολής κανόνων των ισχυρών, έναντι των ανίσχυρων.
Πόσο ψύχραιμος να μείνεις, μπροστά στην πολιτικά ανιστόρητη και ανεύθυνη στάση και θέση θεσμικών εκπροσώπων στο εθνικό Κοινοβούλιο, σήμερα που η χώρα έχει ιστορική ευκαιρία να θεμελιώσει με γνώμονα το λαϊκό συμφέρον, νέα προοδευτική κατεύθυνση απαλλαγμένη από κάθε πεπαλαιωμένο και αναχρονιστικό, όταν βλέπεις τους εκπροσώπους σου, αντί να συνθέτουν αρχές, σκέψεις και ιδέες, να σε παραπλανούν και να σε αποσυντονίζουν, την ίδια ώρα που βαυκαλίζονται, πως δήθεν αγωνίζονται για το καλό σου.
Είναι τόσο πρόσφατες οι γεμάτες εμπάθεια δηλώσεις του γ.γ. του ΚΚΕ μετά και τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της χώρας, για το θέμα του εκλογικού νόμου. Αλήθεια αυτός ο άνθρωπος πιστεύει ότι υπηρετεί τον τόπο και το λαϊκό συμφέρον και έχει το «σθένος» να προκαλεί τον κοινό νου στον τόπο μας, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι πρώην ομογάλακτοί του, τόλμησαν να διεκδικήσουν και να κερδίσουν τη διακυβέρνηση της χώρας και ταυτίζεται με εκείνους τους τεθλιμμένους συστημικούς και τους προσκολλημένους τους, που με τίποτα δεν μπορούν να χωνέψουν, πως ένα παιδαρέλι όπως ονομάζουν τον πρωθυπουργό, τους πήρε τη διακυβέρνηση, που τη θεωρούσαν τσιφλίκι τους; Για αυτούς όλους ο λαός, έχει ή δεν έχει λόγο και ρόλο;
Ποιους καταδικάζουν σήμερα οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, (που έκαναν επάγγελμα τον συντεχνιακό συνδικαλισμό) για όλα όσα δεν έγιναν δεκαετίες τώρα υπέρ των συμφερόντων της; Ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα, αλλά οι απλοί άνθρωποι, δεν χρωστούν να εγκλωβίζονται σε ξεπερασμένες από τη ζωή πρακτικές, αλλά και ο τόπος μας, δεν μπορεί να γίνεται έρμαιο ορέξεων, όσων αδίκως τον επιβουλεύονται.
Χρειαζόμαστε σε όλα τα επίπεδα πολιτικής, οικονομίας, δημόσιας διοίκησης, Αυτοδιοίκησης, κοινωνίας, μια νέα αρχή με κανόνες διαφάνειας και επιτέλους, πειθαρχικού ελέγχου στελεχών για την ταχεία εξυπηρέτηση του πολίτη και των υπηρεσιών, με άμεση απόδοση ευθυνών. Να παλέψουμε για το αύριο το δικό μας και προπαντός για το αύριο των νέων γενιών που ενώ δεν χρωστούν, οι συστημικοί «δικοί μας» υποθήκευσαν στις ορέξεις κάποιων δήθεν ετέρων, ότι μελλοντικά τους ανήκε.
Ήρθε όμως «ανεπάντεχα», για όλους αυτούς τους ετέρους το Brexit και επανατοποθετεί τη χώρα και την κυβέρνησή της, στο κέντρο της πολιτικής λογικής, εκεί που πραγματικά έπρεπε από την αρχή να την είχαν τοποθετήσει, οι δήθεν οραματιστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Δεν το είχαν όμως κάνει ώς τώρα με τις οικονομικές και τις πολιτικές αποφάσεις τους, ακριβώς γιατί δεν υπηρετούν τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά τις αγορές των αφεντικών τους. Τέτοια ένδεια πολιτικών η Ευρώπη, είχε πολλές δεκαετίες να την ζήσει.
Αντί λοιπόν σήμερα οι όποιοι έστω πολιτικοί της χώρας να διαγκωνίζονται με όρους εγωισμού, την ίδια ώρα που η κοινωνία στενάζει, ας καθίσουν ευλαβικά στο πολιτικό τραπέζι, να βρουν τις σύγχρονες εφικτές και άμεσα εφαρμόσιμες λύσεις, προς όφελος της χώρας και του λαού, αλλά και της Ευρώπης, τώρα μετά και από το Brexit και να πείσουν τους όποιους ευρωπαϊκούς και εθνικούς θεσμούς να τις αποδεχτούν. Αλλιώς, ο «πολιτισμός» αίρει την κάθε επιείκεια.
