Δεν χρειάζεται να είστε δημοσκόποι. Στις παρέες, στις συναντήσεις, στα μικρά μέρη, εκεί γενικά που οι άνθρωποι ξέρουν τα πολιτικά χούγια του καθενός, η εικόνα είναι σαφής στην ασάφεια της: Ουκ ολίγοι απομακρύνθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ. Επικρίνουν, θυμώνουν, γκρινιάζουν, βρίζουν, παραμένουν όμως σε στάση αναμονής. Με τα μάτια στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενδημεί το είδος. Αλλά να μου τρυπήσετε τη μύτη αν θα βρείτε ένα άξιο λόγου δείγμα από το είδος που ονειρεύεται ο Μητσοτάκης. Εκείνους, δηλαδή, που είδαν το φως το αληθινό στη Ν.Δ. και περιμένουν πώς και πώς να αναλάβει τη σωτηρία τους.
Τα γιατί και τα διότι θέλουν συζήτηση, αλλά όση συζήτηση κι αν κάνουμε η γενική εικόνα δεν αλλάζει. Τα μικρότερα κόμματα παραμένουν... χμ-χμ, η Αριστερά υφίσταται φθορές, αλλά, παρά το ευνοϊκό υποτίθεται γι’ αυτή κλίμα, η Ν.Δ. παραμένει στάσιμη και απωθητική. Το γεγονός μάλιστα ότι επιμένει στη στρατηγική της καταστροφής, της δυσφήμησης, της υπονόμευσης και των εμπρηστικών τόνων, την απομονώνει ακόμα και από παραδοσιακούς νοκοκυραίους οπαδούς της. Η νέα ηγεσία της, μουχλιασμένη πριν την ώρα της, δεν δείχνει να καταλαβαίνει πού πατάει και πού πηγαίνει.
Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Πάντως όχι το νόημα της τόνωσης του ηθικού μας. Αλλά το νόημα της μεγάλης ευθύνης που απορρέει από το γεγονός ότι ο πολύς κόσμος περιμένει. Ακόμα. Παρά τα σκληρά μέτρα, την τερατώδη προπαγάνδα και τις δεκάδες αστοχίες. Και περιμένει γιατί, τσαλακωμένος, εξουθενωμένος, στραγγισμένος, έχει ανάγκη να πιστεύει κάπου. Να ελπίζει. Και αυτό δεν είναι για χαρά, ούτε για ρητορείες. Η συγκυρία το έφερε ώστε η Αριστερά, τραυματισμένη, στόχος των πιο λυσσαλέων επιθέσεων, θύμα δικών της λαθών και παραλείψεων, να εξακολουθεί να είναι η μόνη σταθερά της ελπίδας.
Ε, αν είναι έτσι, ας αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης του απέναντι στην ελπίδα κάθε υπουργός, αναπληρωτής, πολίτης που θέλει και καταλαβαίνει. Όχι με εξαγγελίες και λόγια - αμάν πια. Αλλά με μικρά καθημερινά έργα, μικρές καθημερινές παρεμβάσεις, που κάνουν λίγο καλύτερη τη ζωή των πολιορκημένων από τη φτώχεια, την ανεργία, την εφορία. Στη φάση αυτή, με τις άπειρες δυσκολίες, από τα «μικρά» θα κριθούν και τα μεγάλα. Διότι, κίονες ανάπτυξης και δικαιοσύνης, χωρίς καθημερινά λιθαράκια ελπίδας, δεν πρόκειται να υπάρξουν...
