Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου*
Η κυβέρνηση μετά την ιουλιανή συνθηκολόγηση υποστήριζε ότι με το παράλληλο πρόγραμμα θα ελάφρυνε τις συνέπειες του ληστρικού τρίτου Μνημονίου που οδηγήθηκε να υπογράψει υπό τους εκβιασμούς του Σόιμπλε.
Οι εκλογές κερδήθηκαν όχι γιατί ο λαός πείσθηκε ότι το Μνημόνιο είναι καλό, αλλά γιατί νόμισε ότι άκουσε την υπόσχεση μιας αντίστασης και μιας ειλικρινούς προσπάθειας απεμπλοκής από τα Μνημόνια με γενναίες κινήσεις της κυβέρνησης.
Δεν πείστηκε ότι η κυβέρνηση οφείλει να κάνει τα συμφωνηθέντα με εκβιασμό, αλλά πίστεψε ότι, όταν μιλούσε για εκβιασμό, το εννοούσε και ότι δεν έδινε ηθική νομιμοποίηση στο σαμποτάρισμα της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας που λέγεται Μνημόνιο.
Οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές προϋπέθεταν μια πολιτική που, παράλληλα με την καταναγκαστική υλοποίηση των επαχθών όρων που επιβλήθηκαν στο όνομα του επαχθούς χρέους, θα γινόταν ένας συνεχής ανταρτοπόλεμος εναντίον των υφεσιακών μέτρων, εναντίον της καταλήστευσης της εθνικής περιουσίας, εναντίον της οργανωμένης από την τρόικα και τον Σόιμπλε φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας εις όφελος των κερδοσκόπων.
Αυτή όμως η αντίσταση προϋπέθετε τη συνεχή απονομιμοποίηση, σε ηθικό και πολιτικό επίπεδο, των θέσεων των αντιπάλων, προϋπέθετε τη διατήρηση των επιτροπών χρέους και γερμανικών αποζημιώσεων και την εντατικοποίηση της δουλειάς τους. Προϋπέθετε την ενεργή κινητοποίηση της κυβέρνησης στον ΟΗΕ και σε διεθνή δικαστήρια για την απονομιμοποίηση των κάθε είδους Μνημονίων σε οποιαδήποτε χώρα και ενεργοποίηση εναντίον της εχθρικής Κομισιόν σε όλα τα επίπεδα (πράγματα που δυστυχώς δεν έγιναν).
Στην ίδια την Ελλάδα προϋπέθετε συμμετοχή του κόμματος στις κινητοποιήσεις ενάντια στα μέτρα που υποτίθεται ότι θεωρούσε αποτελέσματα επαχθούς εκβιασμού.
Προϋπέθετε ριζοσπαστική αντιμετώπιση των περιβαλλοντοκτόνων ληστρικών επιχειρήσεων, όπως η Ελληνικός Χρυσός. Προϋπέθετε ενεργή υποστήριξη στην κοινωνική συνεταιριστική οικονομία και όχι μόνο στα λόγια.
Αντί για όλα αυτά, είδαμε μια συνεχή προσπάθεια θριαμβολογούσας ωραιοποίησης της κατάστασης και αδράνειας υπό τον φόβο της τρόικας. Έτσι οδηγηθήκαμε στον σημερινό εκβιασμό, όπου αναίσχυντα τροϊκανοί υπάλληλοι συνωμοτούν εναντίον της χώρας και ο Σόιμπλε μοστράρει σαν φύρερ του νεοφιλελεύθερου τέταρτου Ράιχ.
Σήμερα, που ο γαλλικός λαός κινητοποιείται εναντίον της αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων, που ο ολλανδικός λαός με δημοψήφισμα αντιδράει στις ανεύθυνες τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες για το Ουκρανικό, τη στιγμή που η Πορτογαλία προσπαθεί δειλά - δειλά να βγει από τη νεοφιλελεύθερη παγίδα και ακόμα και η νεοφιλελεύθερη ιταλική κυβέρνηση αντιδρά στον σαδοφιλελευθερισμό της Γερμανίας, μήπως είναι η τελευταία ευκαιρία για να πούμε όχι στο δίλημμα εκτέλεση ή αυτοκτονία που θέλουν να μας επιβάλουν;
Αν όχι τώρα, πότε; (Ή, μάλλον, αν όχι τώρα, ποτέ;)
* Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος διδάσκει μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 7
