«Κι έπειτα, όλοι εσείς είστε απλώς τραπουλόχαρτα»: μ' αυτή την ακροτελεύτια φράση της Αλίκης καταλύεται ο θαυμαστός ψεύτικος κόσμος μες στον οποίο είχε περιπλανηθεί - κι η ίδια σκέψη καταλύει τον ψευδόκοσμο του Θεάματος, αρκεί να σχηματιστεί μες στον θολωμένο από τη συρροή εικόνων νου καθενός μας. Σχηματίζεται όμως, απ' ό,τι φαίνεται, μόνο όταν ο αληθινός κόσμος καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα: στο ισοπεδωμένο απ' τον σεισμό των 7,8 ρίχτερ Πόρτο Βιέχο του Εκουαδόρ δύσκολα θα έβρισκαν target groop τα διαφημιστικά μηνύματα, οι δημηγορίες των πολιτικών υπαλλήλων, τα επικοινωνιακά τρυκ, οι προσφορές και τα ξεκατινιάσματα των ριάλιτι - όλος ο οχετός που εκκενώνεται καθημερινά από τα κανάλια πάνω στα κλούβια κεφάλια μας και μες στη συνείδησή μας εντέλει. Στο Πόρτο Βιέχο, όσοι δεν θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια κυκλοφορούν έχοντας διασώσει όλη κι όλη τη «γυμνή ζωή» τους, συνειδητοποιώντας δηλαδή πως ήταν ούτως ή άλλως γυμνή: στερημένη από δικαιώματα, βουλιαγμένη στην εξαθλίωση, λεηλατημένη κι αγνοημένη.
«Ήταν κοινή πεποίθηση ότι η τάξη των εποχών και οι νόμοι των στοιχείων που ίσαμε τότε κυβέρνησαν τον κόσμο κατρακύλησαν στο αιώνιο χάος κι όλοι φοβούνταν ότι πλησίαζε το τέλος του ανθρώπινου γένους», έγραφε ο μοναχός Rodulfus Glaber για τους ανθρώπους του έτους 1.000 μ.Χ. Ευτυχισμένοι άνθρωποι, αφού επρόκειτο μόνο για το παραλήρημα μιας θεόληπτης, ενδεούς κοινωνίας. Ευτυχισμένοι, αφού γι' αυτούς οι συμφορές δεν ρίζωναν στην τάξη του κόσμου... Το ίδιο χρονικό θα έπαιρνε, σήμερα, την όψη ενός αντικειμενικού ρεπορτάζ ή μιας αναφοράς επιστημόνων σχετικά με τη θερμοκρασία του πλανήτη και το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική. Στην πίσω όψη της σελίδας όμως εμφανίζεται αναπόφευκτα, σαν γραμμένη με συμπαθητική μελάνη, μια αναφορά που μπροστά της η παλιά εκείνη «Κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» μοιάζει ελαφρό, συγκινητικό εντέλει ανάγνωσμα: Μες στον ομογενοποιημένο πια κόσμο, που οι μεσημβρινοί του είναι οι διαδρομές των εμπορευμάτων κι οι παράλληλοί του οι πορείες των ξεριζωμένων που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα, η ταξική υφή τής πάλαι ποτέ «φυσικής» καταστροφής δύσκολα, με ολοένα ισχυρότερες δόσεις Θεάματος, αποκρύπτεται. Λιμοί, λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί απορρέουν από την ίδια θεμελιώδη αποσταθεροποίηση, από την ίδια μαύρη μαγεία όπως την περιέγραψε στα Grudrisse ο Καρλ Μαρξ: «Η ίδια αυτή μαύρη τέχνη που έριξε ανθρώπους και εμπορεύματα στη χοάνη του αλχημιστή για να βγάλει χρυσάφι, ταυτοχρόνως εξάτμισε όλες τις σχέσεις και αυταπάτες που εμπόδιζαν τον αστικό τρόπο παραγωγής, για να κρατήσει σαν ίζημα απλές χρηματικές σχέσεις, κοινές σχέσεις ανταλλακτικής αξίας»...
(Τι να κάνουμε; Γι' αυτές τις παλιές, εβδομάδας και βάλε, ειδήσεις συζητάμε, μέχρι να γίνει κάτι αληθινά συγκλονιστικό, ενδεχομένως στις 9 Μαΐου...)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ
