Live τώρα    
21°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.2°C23.6°C
2 BF 62%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
17.4°C22.5°C
2 BF 64%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
18.2°C19.9°C
4 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Σποραδικές νεφώσεις
24 °C
21.0°C24.8°C
4 BF 46%
ΛΑΡΙΣΑ
Αίθριος καιρός
22 °C
21.9°C23.5°C
3 BF 40%
Υπάρχει λόγος / Μέρα που είναι, κοίταξε το παιδί
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Υπάρχει λόγος / Μέρα που είναι, κοίταξε το παιδί

Του Κώστα Καναβούρη

Μέρα που είναι σήμερα, ας φανταστούμε ένα παιδί που διαρκώς (με την ποιότητα του «διαρκώς» ενός Τάκη Σινόπουλου) έρχεται από παντού. Από το καθολικό μας Πριν και από το καθολικό μας Παντού. Και, προπαντός, από τις πόλεις των κατακτημένων ποιήσεων και των κατακτημένων ποιημάτων. Είναι κι αυτό ένα είδος Ανάστασης: Ένα παιδί που έρχεται από παντού. Που έφτασε και Είναι. Ας φανταστούμε ότι αυτό είναι η γιορτή. Το παιδί που βρίσκεται εδώ. Το θαύμα ενός παιδιού που βρίσκεται εδώ, στη μέση μιας γιορτής, αμήχανο, περιδεές και έκπληκτο, με τα τεράστια φτερά του φόβου ν' ανοιγοκλείνουνε μπροστά στα μάτια του. Ένα θαύμα φτιαγμένο από φόβο. Ένα θαύμα από φόβο που σκόνταψε και δεν πρόλαβε να αναστηθεί∙ δεν πρόλαβε να ξανασταθεί στα πόδια της ολόκληρη η όραση προς το απέραντο που λέγεται ζωή. Κι όμως, αυτό το παιδί είναι εδώ. Ή μάλλον όχι, δεν είναι εδώ. Είναι καθ' οδόν σε μια ατέλειωτη ανηφόρα που δεν φαίνεται να τελειώνει πουθενά. Μοιάζει να είναι για πάντα. Αυτό το αδηφάγο «για πάντα» που καταπίνει τα παιδάκια που διαρκώς έρχονται από παντού με το σημάδι ενός κατάμαυρου ήλιου. Του ήλιου που σκοτείνιασε τη ζωή τους.

Ας φανταστούμε ένα τέτοιο παιδί στη μέση της γιορτής. Κι ας κοιτάξουμε στο πρόσωπό του όλα τα χρώματα της ρημαγμένης γης. Γιατί το πρόσωπο αυτού του παιδιού είναι το πρόσωπο της γης. Κοίταξέ το. Είναι τραγούδι και είναι δάκρυ. Είναι κλάμα και είναι πεποίθηση ζωής. Είναι κλαδάκι και είναι κορμί φτιαγμένο από στιβαρά ποτάμια. Κοίταξέ το αυτό το παιδί. Αλλά κοίταξέ το στα μάτια. Πλησίασε το πρόσωπό σου στο πρόσωπό των ανθρώπων που τους έκοψαν τη γλώσσα και δεν μπορούν να τραγουδήσουν, δηλαδή δεν μπορούν να χορέψουν, δηλαδή να μετρήσουν ξανά και ξανά τι θα πει χρόνος και χώρος, τι θα πει να ξεχειλίζει από σύμπαν το χάος. Κοίταξέ το καλά: Ένα παιδί που του κατέστρεψαν τα δάκρυα και βλέπει τον κόσμο σαν τρόμο. Ένα παιδί που του κατέστρεψαν τα χέρια για να μην μπορεί να δείξει πώς φτιάχνεται η αγάπη.

Κοίταξέ το αυτό το παιδί, μέρα που είναι σήμερα. Κοίταξε τις λαμπηδόνες, βαθιά πολύ βαθιά, μέσα στην ίριδα ενός ματιού διεσταλμένου, με τον τρόπο που διαστέλλεται ο φάρος μέσα στο σκοτάδι. Και είναι σκοτάδι στη μέση της γιορτής, μέρα που είναι σήμερα, είναι σκοτάδι που λάμπει από τα μάτια ενός παιδιού για να ξέρουμε (αν θέλουμε να το δούμε) προς τα πού πηγαίνουμε. Κοίταξέ το, λοιπόν, αυτό το παιδί. Πλησίασε. Μη φοβηθείς τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Είναι κι αυτό ένα ταξίδι. Ας μην αφήσουμε αταξίδευτο ένα τέτοιο ταξίδι, ας μην αφήσουμε μια τέτοια γιορτή απαρηγόρητη μέσα στα τραγούδια της, ας μην την αφήσουμε μέσα στον κορεσμό της, ας μην πετάξουμε τη γιορτή στα σκυλιά, το ταξίδι στα σκυλιά, ας μη σπαταλήσουμε το κρασί. Θέλω να πω να μην αφήσουμε τους νεκρούς μας έξω από το γλέντι. Και το κρασί που πίνουμε να το τιμήσουμε κερνώντας τη σπατάλη μέσα στα ακριβά ποτήρια της λύπης μας.

Η λύπη μας είναι αυτό το παιδί που έρχεται διαρκώς από παντού. Είναι ό,τι δεν έχουμε προλάβει και η συναίσθηση πως υπάρχουνε και πράγματα που δεν θα τα προλάβουμε ποτέ. Επειδή θα μας προλάβουν εκείνα. Ας φανταστούμε -μέρα που είναι- πως μόλις προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε από πολύ κοντά αυτό το παιδί στα μάτια. Εκεί μέσα λέω πως θα δούμε τη ζωή να πατάει τον θάνατο, αλλ' όμως να αναδύεται όχι από το χώμα, αλλά από το ζείδωρο νερό των δακρύων. Μια σταγόνα δάκρυ είναι αυτό το παιδί που βρίσκεται στη μέση της γιορτής. Κοίταξέ το από κοντά. Από πολύ κοντά. Στη μέση ενός τραγουδιού, στη μέση ενός χορού, στη μέση ενός φιλιού, μέρα που είναι. Κι αν κοιτάξεις από πολύ κοντά, θα δεις πως το παιδί απ' τους πολλούς αιώνες μέσα στον ήλιο απροστάτευτο (του ήλιου του μεσονυχτίου συμπεριλαμβανομένου) έχει φακίδες γύρω από τα ματάκια του. Στέκεται εδώ, στη μέση της γιορτής και όμως έχει να προσφέρει: τις φακίδες γύρω από τα ματάκια του. Κοίταξε τα και άκου το στάρι να πέφτει από το «Άσμα Ασμάτων» του Σολομώντα. Γιατί οι φακίδες γύρω από τα μάτια ενός παιδιού που είδε το φοβερό τίποτα και βρίσκεται εδώ με το κορμί στα μάτια του, είναι αυτό και μόνο αυτό: «Το στάρι που πέφτει από το 'Άσμα Ασμάτων' του Σολομώντα». Και από τα ατέλειωτα τυραννισμένα αρώματα του Σολωμού. Και από τον βόγγο της Πρωτομαγιάς που γέννησε τον Γιάννη Ρίτσο το 1909.

Κοίταξε αυτό το παιδί. Κοίταξε το πένθος του που είναι από σιτάρι. Ακριβό υλικό. Δεν περισσεύει το σιτάρι από τους λαούς. Είναι, λοιπόν, αναστάσιμο θαύμα, οι φακίδες στο πρόσωπο του παιδιού. Το λιγοστό ισομέγεθες του απόλυτου. Μέρα που είναι σήμερα, ας δούμε πώς είναι το να ζεις με το περίσσευμα από το «Άσμα Ασμάτων». Πως είναι αυτό που περισσεύει από τη λύπη σου κι από τη χαρά σου. Αυτό που πρέπει να δοθεί, γιατί αλλιώς βαραίνει και η λύπη, βαραίνει και η χαρά. Και το παιδί φεύγει. Και το σιτάρι από το «Άσμα Ασμάτων» γίνεται χαλύβδινο. Και πέφτει πάνω σε μια χαλύβδινη γη.

Φαντάσου, λοιπόν, μέρα που είναι σήμερα, να μην μπορείς να σπείρεις τίποτα. Να μην μπορείς να κοιτάξεις ένα παιδί στα μάτια. Να μην μπορείς να έχεις συγκομιδή το στάρι που πέφτει από το «Άσμα Ασμάτων». Ε, τότε γιατί ζεις; Γιατί γιορτάζεις;

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL