ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗ
Προβλήματα είχαν παρουσιαστεί στον Πειραιά και παλιότερα: όταν ο Λύσανδρος γκρέμισε τα μακρά τείχη υπό τον ήχο αυλών... Δημιουργήθηκε τότε μια εκκρεμότητα που έπαψε να υφίσταται προ ολίγων μόλις ετών, όταν ο δήμαρχος Αθηναίων, εκείνον τον καιρό, Αβραμόπουλος (ναι, αυτός που είναι τώρα αρμόδιος για τους πρόσφυγες) ανακάλυψε πως δεν είχε κηρυχθεί επισήμως ποτέ η λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου - και την κήρυξε αμέσως. Έκτοτε φαίνεται πως το 'χει η μοίρα του λιμανιού να τυλίγονται τα προβλήματά του με μιαν αχλή φαρσοκωμωδίας. Και δεν εννοώ τους πρόσφυγες, προφανώς (εδώ η κατάσταση δεν σηκώνει αστεία), αλλά την πώληση στην COSCO.
Βέβαια, το πράγμα είχε ξεκινήσει στον σωστό τόνο από τότε που η κρατική κινεζική εταιρεία πρωτοεμφανίστηκε - και οι πάντες ρητόρευαν στα κανάλια εκστατικοί σαν τον μεθύστακα ποιητή Λι Πο, που έπεσε στα νερά του ποταμού και πνίγηκε προσπαθώντας ν' αγκαλιάσει το καθρεφτισμένο φεγγάρι. Τότε, θυμάμαι, ο Αλέκος Αλαβάνος συσσώρευε αντιφραστικά παραλλαγές τού «Η Ελλάδα στους Έλληνες» («Ο ΟΤΕ στους Γερμανούς, η Ολυμπιακή στο Κατάρ, τα λιμάνια στους Κινέζους») χωρίς να υποπτεύεται τίποτα - και η Αλέκα Παπαρήγα έδινε ρεσιτάλ Rrealpolitik: «Αφού πουλάμε, καλά κάνουν και αγοράζουν οι Κινέζοι». Από τη διάβαση του ποταμού Γιανγκ-τσε είχα να δω τέτοιον ιδιοφυή ελιγμό...
Κάτω από όγκους αποσιώπησης και ρητορικής, ένθεν και ένθεν, το πρόβλημα μισοθάφτηκε εξαρχής - και ενταφιάστηκε οριστικά όταν πετύχαμε να συνδυάσουμε τη δουλοπρέπεια με την κωμωδία. Έτσι, ο πρόεδρος της Λ.Δ. της Κίνας βρέθηκε να μαζεύει ελιές στα Πεζά Ηρακλείου Κρήτης - για να ενθαρρύνει τους Έλληνες ελαιοπαραγωγούς να στείλουν λάδι για το κινέζικο ρύζι. Συμπεράναμε ότι υπεγράφη συνθήκη για λαπά - με διασφαλισμένες τις θέσεις εργασίας, βεβαίως. Ίσως πάλι ο Κινέζος πρόεδρος ήθελε να δει κανονική ελιά - γιατί, στην Ακρόπολη, ο τότε υπουργός Πολιτισμού κ. Λιάπης, διατελώντας σε ελαφρά πολιτισμική σύγχυση, του προσέφερε μιαν ελιά μπονζάι, εξωθώντας τον να υιοθετήσει το επίσης ξενόφερτο χαρακίρι… Ξαναμπήκε στον πειρασμό όταν ο πρόεδρος της ΕΡΤ υπέγραψε συμφωνία για ανταλλαγή, μεταξύ άλλων, και ντοκιμαντέρ. Θα στείλουμε κάμερα να καταγράψει τις σφαγές χωρικών, τις βίαιες μετακινήσεις, την ασύδοτη μόλυνση: ο υπαινιγμός προς τον κατεξοχήν υπεύθυνο γι' αυτές τις βαρβαρότητες ήταν σαφής, αν και διατυπωμένος με λεπτότητα κινέζικης πορσελάνης. Πιστεύω όμως ότι ο ατυχής Κινέζος το αποφάσισε το χαρακίρι όταν ο τότε πρόεδρος της Βουλής κ. Σιούφας του χαμογέλασε και, σαν να μην έφθανε αυτό, τον ετίμησε, για τα φράγκα που χώνει (υποτίθεται), με «την ανώτατη τιμητική διάκριση που μπορεί να κάνει η Βουλή των Ελλήνων». Σαν τη μιμόζα την αισχυντηλή θα αισθάνθηκε ο έρμος ο μανδαρίνος εκείνη την ώρα...
Ε, ναι, το πράγμα βοούσε εξαρχής. Δεν είναι παράξενο συνεπώς που η ολοκλήρωση της συμφωνίας μάς άφησε μια πικρή επίγευση, όχι μόνο για την ουσία του πράγματος αλλά και γιατί χρειάστηκε άνθρωποι έντιμοι και αξιόλογοι να βρεθούν στο βαρυτικό πεδίο της φάρσας - και παρά λίγο να συνθλιβούν. Παρά λίγο.
